Οπως και να τους αποκαλέσεις θα είναι λειψός ο
χαρακτηρισμός. Οι λέξεις χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν μπορούν να πουν τη
φρίκη, το απάνθρωπον του είδους μας.
Για τα «παλικάρια» ναζί «Eλληνόπουλα» ο λόγος,
οι πράξεις των οποίων ευτελίζουν και ταπεινώνουν οτιδήποτε έχει καταφέρει ο
παγκόσμιος πολιτισμός, η δε παρουσία τους στην ελληνική κοινωνία ατιμάζει
οτιδήποτε ιερό και αμόλυντο της κοινότητας, εκχυδαΐζει την επικοινωνία και τον
ελάχιστο σεβασμό που οφείλουμε να δείχνουμε ο ένας στον άλλον, τόσο στις
κοινωνικές σχέσεις όσο και στην καθημερινή επαφή μας με ό,τι μας διασώζει
(αξιοπρέπεια, τιμή, ανοχή, ανεξαρτησία, ελευθερία)…
Ναι, φτάνει ο άνθρωπος σε ακραίες μορφές άσκησης
βίας· όταν ξυπνάνε μέσα του θηριώδη ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης,
μπορεί να γίνει κανίβαλος, να μην έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό - αυτά
συμβαίνουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις, τότε που είναι ο ίδιος μέρος της φύσης
και όχι μέλος μιας κοινωνικής πολιτείας, όταν δηλαδή ο νους δεν υπάρχει ή είναι
θολωμένος από τα στοιχεία της άγριας φύσης.
Η ανθρώπινη κατάσταση έχει προσπαθήσει να
αποβάλει από την κοινωνική αυθυπαρξία τέτοια φαινόμενα.
Και να, αίφνης (;) η χώρα μένει άφωνη βλέποντας
τα ανθρωπόμορφα κτήνη του ναζιστικού (κοινοβουλευτικού, παρακαλώ) μορφώματος να
ελεεινολογούν και να υποβαθμίζουν την έννοια άνθρωπος και μάλιστα την ιερότερη
μορφή του: τη μάνα. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο αλλά, δυστυχώς, δεν είναι!
Αλλά τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους (;) που ουρλιάζουν «ζήτω ο θάνατος»;
Το θέμα είναι εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε. Πώς
αντιμετωπίζει η κοινωνία το κτήνος που η ίδια βέβαια επώασε και γέννησε; Τι
κοινωνία είναι τούτη; Ποιος δαίμονας μας τύφλωσε και δεν είδαμε εγκαίρως το
τέρας που σερνόταν στα σωθικά αυτής της κοινωνίας;
Δύσκολα ερωτήματα. Ακόμη πιο δύσκολες οι
απαντήσεις. Η εξουσία, θα πουν κάποιοι, ο καπιταλισμός κάποιοι άλλοι, το
έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας μερικοί. Ναι, αλλά εμείς οι ίδιοι τα γεννήσαμε
όλα τούτα - δεν καταφέραμε όμως να διασφαλίσουμε την ειρήνη, να τιθασεύσουμε τα
φονικά ορμέμφυτα, να διαλύσουμε τη ζάλη της αιώνιας άγνοιάς μας για το έως πού
μπορεί να φτάσει η φρικαλεότητα των ανθρώπινων πράξεων.
Είναι να απορείς (να φρίττεις) όταν βλέπεις
εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να ψηφίζουν αυτούς τους δολοφόνους και να στέλνουν
εκπροσώπους τους στη Βουλή. Παραδίδεσαι στην τόση απερισκεψία ή στον τόσο
φανατισμό, σ’ αυτό το απέραντο μίσος για τον άνθρωπο.
Δεν ανέχεσαι όμως την προσβολή της μάνας. Εάν η
προσβολή του νεκρού είναι χυδαιότητα και έγκλημα, τότε τι είναι η προσβολή της
μάνας του νεκρού; Κάτι πέρα από τη φρίκη; Συμφωνώ. Και στη συνέχεια;
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου