Καλημέρα θλίψη…

Φωτιά έχει πάρει το διαδίκτυο   μετά τη σύλληψη των τρομοκρατών.

Μια επιτυχία της αστυνομίας, όπως και η πρόσφατη σύλληψη της εγκληματικής συμμορίας στην Καβάλα, της οποίας οι αρχηγοί είναι ακροδεξιοί,  ή τουλάχιστον  φέρονται να έχουν σχέση με τον ακροδεξιό χώρο, θαμπώνεται και υποβαθμίζεται,  σε μία προσπάθεια να μετατεθεί το κέντρο βάρους στις φωτογραφίες των συλληφθέντων, και στο αν αυτοί υπέστησαν κακοποίηση και πότε. 

                                                                                                                                                               

Η όλη ενορχήστρωση του θέματος γίνεται σκοπίμως από τον ΣΥΡΙΖΑ,  αφ'ενός,  για να υποβαθμίσει μια επιτυχία της αστυνομίας και ένα πλήγμα που αυτή έδωσε στο χώρο  από τον οποίο  παραδοσιακά αντλεί ψήφους και υποστήριξη, αφ'ετέρου,  για να ενεργοποιήσει τα κακώς εννοούμενα,  ψυχοπονιάρικα αντανακλαστικά μιας, χρόνια , ευνουχισμένης από την Αριστερά, κοινωνίας και να δημιουργήσει σύγχυση και διχασμό. 

Έτσι καταφέραμε για άλλη μία φορά, να χάσουμε το όλον και να ασχοληθούμε με το επιμέρους .

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τρομοκράτες οι οποίοι είχαν βαρύ οπλισμό , λήστεψαν τράπεζες, και απήγαγαν έναν άνθρωπο.

Αναλωθήκαμε σ' αυτούς,  χωρίς να σκεφτούμε τον όμηρο που κρατούσαν υπό την απειλή των καλάσνικωφ , σαν ασπίδα προστασίας τους για να διαφύγουν.

Την δική του ψυχολογική κατάσταση,  ύστερα από αυτή την περιπέτεια που του έσκασε ξαφνικά, τη σκεφτήκαμε; 

Άραγε πως θα νοιώθαμε αν εμείς ή το παιδί μας, βρισκόμασταν ξαφνικά αντιμέτωποι,  με το καλάσνικοφ ενός οργισμένου τρομοκράτη-ληστή;       

Όπου τρομοκράτες, καλοζωϊσμένα παδιά  εύπορων οικογενειών, που ανάμεσα στην ανία και στην πλήξη της δεδομένης ζωής τους,  νόμισαν ότι η  βία είναι ένα παιχνίδι που θα έχουν το πάνω χέρι, είτε δίνοντας διέξοδο στα χαμηλά  και βίαια τους ένστικτα,  είτε προσπαθώντας να βάλου χρώμα και να ανεβάσουν την ένταση  στη συμβατική και ψεύτικη ζωή των  αστών γονιών τους. 

Μόνο που όποιος παίζει με τη βία, βία θα νοιώσει στο πετσί του.

Αυτό όμως οι γονείς τους μάλλον δεν τους το είπαν.  

Γονείς θλιβεροί,  προσπαθώντας να πείσουν (τι και ποιούς ;) για το πόσο περήφανοι είναι για το παιδί τους ....

Στην ουσία όμως τραγικοί, αφού (ενδόμυχα) ξέρουν ότι αυτοί ευθύνονται για την κατάντια  του. 

Αντί λοιπόν να φωνάζουν προσπαθώντας να κρύψουν την αποτυχία τους, καλύτερα θα ήταν  να αποσυρθούν, να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, να βοηθήσουν τα παιδιά τους που τώρα τους έχουν,  όσο ποτέ, ανάγκη.                                                                                                                                                                               Πριν από κάποια βράδια, μη μπορώντας να κοιμηθώ , θα’ ταν κοντά 5 η ώρα, οι στριγγλιές της σειρήνας ενός περιπολικού,  τάραξαν την σιγαλιά της νύχτας.

Κάποιο κυνηγητό μέσα στη ζούγκλα της Αθήνας ...

Προστατευμένη και ασφαλής μέσα στο διαμέρισμά μου, σκέφτηκα πως κάποιοι άλλοι ρισκάροντας να έρθουν αντιμέτωποι με το θάνατο για να προστατεύσουν εμάς, κάνουν το καθήκον τους, όπως ακριβώς το έκαναν κάποιοι συνάδελφοί τους πιάνοντας τους τρομοκράτες-ληστές.

Άραγε,  θα πει κάποιος ένα ευχαριστώ  σ' αυτούς τους ανθρώπους;

Diamond Angel