Οι αδελφοί της κας Ιγγλέζη…

Διέλαθε της προσοχής μας, αλλά αξίζει τον κόπο να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο κατά μία εβδομάδα. Θα το κάνουμε για να διαβάσουμε τη δήλωση που έκανε η κ. Αικατερίνη Θεοδώρου Ιγγλέζη, μετά την επίσκεψή της στις φυλακές Διαβατών, όπου είχε την τιμή να συναντήσει τους δύο κρατουμένους, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, για την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής τον περασμένο Φεβρουάριο.

Παραθέτω αυτολεξεί τη δήλωση της περί ης ο λόγος κυρίας, η οποία τυγχάνει βουλευτίνα Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Εκφράζω την αμέριστη (sic) συμπαράστασή μου στους δύο αγωνιστές αδελφούς (sic) μου που με στημένες κατηγορίες βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι (sic) στις φυλακές Διαβατών γιατί συμμετείχαν σε ένα κίνημα που υπερασπίζεται τη ζωή, τον τόπο του και το μέλλον των παιδιών του».

Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε επίσης ότι το φρόνημα των κρατουμένων «παραμένει υψηλό», όπως και των υπόλοιπων κατοίκων της Χαλκιδικής που «δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες της τρικομματικής κυβέρνησης να κάμψει και να ποινικοποιήσει το κίνημα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής από τους χρυσοθήρες».

Απέδωσε, δε, την προφυλάκιση των δύο στην πρόθεση του κράτους «να μπορεί να εκβιάσει το κίνημα».

Η Γερμανία κλείνει τα μάτια της στο δράμα των προσφύγων.

Η Ιταλία κατηγορείται από το Βερολίνο ότι πρόσφερε χρήματα σε μετανάστες από την Αφρική, προκειμένου να πάνε στην Γερμανία.

Σκάνδαλο;

Όχι, σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα Die Zeit, η οποία αναφέρει πως απλά πρόκειται για τις συνέπειες μιας απαράδεκτης πολιτικής μετανάστευσης που ισχύει στη χώρα, και που κλείνει τα μάτια στο δράμα των προσφύγων, ρίχνοντας την όλη ευθύνη στις υπόλοιπες χώρες, ειδικά αυτές  της Ν. Ευρώπης.

Οι Ιταλοί έγιναν «κακοί», αφού λέγεται πως μοίρασαν από €500 σε Λίβυους πρόσφυγες για να τους ενθαρρύνουν να πάνε στην Γερμανία.

Κι αυτοί το έκαναν, τριγυρνώντας άσκοπα, άστεγοι, στους δρόμους του Αμβούργου, και φέρνοντας τις εκεί αρχές σε απόγνωση.

Η επιστροφή του μίσους.

Στην Αθήνα, ένα λαϊκίστικο ακροδεξιό κόμμα καταδικάζει τους Εβραίους, κατηγορώντας τους για τα δεινά της χώρας, ανακυκλώνοντας το αιώνιο ψέμα που τους θέλει να έχουν δολοφονήσει τον Χριστό.

Στην Ουγγαρία, ο πρωθυπουργός δεν πείθει όταν προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από ένα τοπικό ισχυρό, αντί-σημιτικό, και καθαρά φασιστικό πολιτικό σχήμα.

Σκηνές από την Ευρώπη της δεκαετίας του 1930;

Όχι. Τα δυο παραπάνω θλιβερά παραδείγματα είναι από την σημερινή Ευρώπη.

Κρείττων… παλαιοκομματισμός!

Ένας (ευρω)βουλευτής αποχώρησε από το κόμμα με το οποίο εξελέγη στην Ευρωβουλή.

Δεν είναι ο πρώτος, ούτε θα είναι ο τελευταίος.

Εξήγησε ότι διαφωνεί με ορισμένες από τις πολιτικές που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το (πρώην) κόμμα του.

Δεν έχει μεγάλη σημασία ότι αυτές τις πολιτικές ακολουθούσε και το (πρώην) κόμμα του, όταν ήταν μόνο του στην κυβέρνηση.

Τώρα του ήρθε να διαφωνήσει, τώρα διαφώνησε.

Ούτε είναι πρωτοφανές ότι, ενώ αποχωρεί από το κόμμα που τον εξέλεξε, δεν παραιτείται από την έδρα του.

Το έχουν κάνει κι άλλοι, οι περισσότεροι, στο παρελθόν.

Στην περίπτωση, όμως, του σημερινού πρωταγωνιστή, Κρίτωνα Αρσένη, υπάρχουν δυο ιδιαιτερότητες.

Πρώτον, η θέση στην ευρωβουλή είναι καθαρός διορισμός.

Δεν έχει καν το άλλοθι ότι εξελέγη με σταυρό προτίμησης, άρα δικαιούται, έστω κατά το ήμισυ, να κρατήσει την έδρα.

Θα ξαναδούμε ζωντανό μαμούθ;

Μια ρωσική επιστημονική ομάδα ανακάλυψε πρόσφατα ένα κατεψυγμένο μαμούθ, θαμμένο βαθιά μέσα στους πάγους της Βόρειας Σιβηρίας.

Όταν «τσίμπησαν» το ηλικίας 10.000 ετών κουφάρι, έκπληκτοι είδαν να βγαίνει … αίμα!

Όπως λέει ο επικεφαλής της ομάδας Semyon Grigoriev, «πρόκειται για την μεγαλύτερη και πιο ευχάριστη έκπληξη της ζωής μου… και εκτός από το αίμα, ο μυϊκός ιστός είναι κατακόκκινος, σαν φρέσκο κρέας».

Η παραχώρηση των αεροδρομίων σε ιδιώτες είναι μονόδρομος!

Τον τελευταίο χρόνο, αυτόν της συγκυβέρνησης, με πρωθυπουργό-συντονιστή τον Σαμαρά, γίνεται δουλειά.

Και μάλιστα ουσιαστική.

Αυτό το αναγνωρίζουν οι πάντες, μέσα και έξω από τη χώρα, άσχετα με το τι κραυγάζουν στα τηλεπαράθυρα και στα ραδιόφωνα κάποια εγκάθετα παπαγαλάκια, που αν τυχόν συμπεριλαμβάνονταν στα ψηφοδέλτια (και επικρατείας) της ΝΔ πέρσι, σήμερα θα ήταν πιστά και φανατικά κυβερνητικά φερέφωνα.

Τέλος πάντων …  αφού αυτή είναι διαχρονικά η φύση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τι να λέμε;

Ο πολύς όμως (απλός) κόσμος, άσχετα αν υποφέρει, ξέρει πολύ καλά τι διακυβεύεται, και για αυτό ενδόμυχα στηρίζει τον εργασιομανή πρωθυπουργό, στρέφοντας τις πλάτες του στον νέο λαοπλάνο και δημοκόπο Αλέξη, που τελευταία έχει κατεβάσει τα αφτιά, άσχετα αν σαν ξαναμμένο κοκοράκι ζητάει ντιμπέιτ κλπ.

Ο Τσίπρας το έχασε το παιχνίδι κυρίως μετά τα όσα συνέβησαν στη Κύπρο, και τα οποία αποτελούσαν το δικό του όραμα για την Ελλάδα.

Ας τον αφήσουμε λοιπόν στην άκρη.

(Έχει και τις συνιστώσες του να παλέψει….).

Η ανακάλυψη της Αμερικής.

Δεν συμπεριφέρθηκε καλά η κυρία Ναόμι Κλάιν στους εν Αθήναις πρωτοπόρους του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Οι άνθρωποι την περιέφεραν σαν λάφυρο, την προσκάλεσαν στα γραφεία τους, έως και με τη Ναόμι Κάμπελ τη συνέκρινε ο αρχηγός τους, κι εκείνη, στη συνέντευξη που έδωσε στη Σοφία Παπαϊωάννου προχθές στον ΣΚΑΪ, ομολόγησε ότι κατά τη γνώμη της «η Αριστερά δεν έχει διαμορφώσει μια πειστική εναλλακτική λύση».

Και όταν ρωτήθηκε αν στην «όλη Αριστερά» περιλαμβάνει και την ελληνική, εκείνη συγκατάνευσε.

Τις προάλλες είχαν οργανώσει ξενάγηση στην Αθήνα της κρίσης, όπου η κυρία Κλάιν και πάλι απογοήτευσε τους αρχιτραγουδιστές της εξαθλίωσής μας, όσους μέχρι πρότινος υποστήριζαν πως η πτώχευση θα ήταν προτιμότερη από τις δεσμεύσεις των μνημονίων.

Ω της αχαριστίας!

Είπε πως η κατάσταση στην Αργεντινή είναι πολύ χειρότερη από τη δική μας.

Ούτε την ελπίδα δεν μας άφησε η άσπλαχνη Πανδώρα.

Και για να σοβαρευτούμε, ας θυμηθούμε ότι εκτός από την εξουσία της φαντασίας υπάρχει και η εξουσία της πραγματικότητας.

Και σε αντίθεση με τα φανταστικά μεγέθη, τα πραγματικά τοιαύτα είναι μετρήσιμα.

Υπερατλαντικό μπρα ντε φερ για τα περιφερειακά αεροδρόμια.

Μεγάλη ανταπόκριση από Ευρώπη και Λατινική Αμερική βρίσκει η αποκρατικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων της Ελλάδας.

Ο υψηλός, μάλιστα, επενδυτικός «πυρετός» για το χαρτοφυλάκιο των αεροδρομίων της χώρας ανάγκασε το ΤΑΙΠΕΔ να παρατείνει την προθεσμία εκδήλωσης ενδιαφέροντος μέχρι τα τέλη Μαΐου.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη λίστα των υποψήφιων μνηστήρων περίοπτη θέση έχουν ο γαλλικός κατασκευαστικός όμιλος Vinci, που πρόσφατα απέκτησε τη διαχείριση των αεροδρομίων της Πορτογαλίας, η γερμανική Fraport και η αργεντίνικη εταιρεία Corporation America, που διαχειρίζεται 49 αεροδρόμια στη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη.

 

Περί Ελλήνων ο λόγος…

«….O Έλληνας είναι ασταθής, αψίκορος, ασεβής, νεωτεριστής, περιφρονητής του παρόντος, άστοργος προς τα καθεστώτα, ομιλητικός, κοινωνικός, αδολέσχης, ακρόχολος, θορυβώδης, ταραχοποιός, επιδεικτικός, ευερέθιστος, εύκαμπτος, φιλοψευδής, εύπιστος, ευφάνταστος, θεωρητικός, αεροβάτης, ακρατής, οξύθυμος, εμπαθής, φθονερός…

Οι πολιτικοί άνδρες  είναι αναντίρρητα φιλοπάτριδες, αλλά τόσο εγωιστές και φίλαρχοι ώστε να μην προσέχουν κανένα, εκτός από τον εαυτό τους και τους γύρω τους που τους λιβανίζουν.

Η φιλοπατρία τους είναι κατώτερη από τις άλλες αντίστοιχες ιδιότητές τους.

Όταν είναι στην Αρχή, ξεχνούν όσα σκέπτονται για την πατρίδα τους όντας έξω απ` αυτήν (από την Αρχή) και ταύτα πάντα ίνα πληρωθή και εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις το πάλαι ποτέ υπό Έλληνος περί Ελλήνων ρηθέν «Αρχή άνδρα δείκνυσιν»…

Η Μέρκελ είναι 500 ετών… (τουλάχιστον).

Για όσους υπήρξαμε τριτοδεσμίτες, και μάθαμε την ιστορία γενικότερα στα πλαίσια του συνολικού μεταπολιτευτικού (και δημοκρατικού βεβαίως-βεβαίως) εκπαιδευτικού συστήματος, τα πράγματα ήταν μάλλον απλά.

Δεν είχες παρά να αποστηθίσεις λέξη προς λέξη την (περιορισμένη) «ύλη».

Κι αν ήσουν λιγάκι τεμπελάκος, όπως η αφεντιά μου, τουλάχιστον τα «SOS».

Και τότε, με λίγη τύχη (ή με καθόλου αν ήσουν συνεπής παπαγάλος) μπορούσες άνετα να χτυπήσεις το 20άρι στις εισαγωγικές εξετάσεις, να μπεις στα ΑΕΙ, να κάνεις περήφανους τους δικούς σου και εκεί …να συνεχίσεις τα ίδια πάνω-κάτω, να πάρεις το «χαρτί», και μετά όποιον πάρει ο χάρος.

Επιστήμων ολικής ποιότητας και έτσι….

Στη πραγματικότητα βέβαια, όλοι ξέρουμε, άλλο αν το ξεχνάμε συχνά πυκνά όταν δε μας βολεύει, ότι ιστορία (αλλά και τα συναφή μ’ αυτήν πεδία της πολιτικής επιστήμης, της φιλοσοφίας κλπ) είναι πολύ περισσότερο απ’ αυτά.

Κι αν μάλιστα κάνει κανείς τον κόπο να διαβάσει κάτι «εξωσχολικό», μπορεί να ξαφνιαστεί μ’ αυτό που ανακαλύπτει.

Όπως ξαφνιάστηκα (και εντυπωσιάστηκα με αυτό που προέκυψε ως συμπέρασμα) όταν πρόσφατα διάβασα ένα, κατά τα άλλα μάλλον δευτερευούσης σημασίας σε σχέση με το υπόλοιπο έργο του κείμενο, του Νικολό Μακιαβέλι, που γράφτηκε το 1507.

Ο ανωτέρω, ναι μεν ως προσωπικότητα παραμένει αμφιλεγόμενη (αδίκως κατ’ εμέ αλλά δεν είναι της παρούσης) πέντε αιώνες μετά, αλλά η οξυδέρκειά του και το γεγονός ότι υπήρξε ο θεμελιωτής της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά από κανέναν.

‘Όταν καπνίζει ο λουλάς…

Εξοντωτικά ειλικρινής υπήρξε ο Σταμάτης Γονίδης σε συνέντευξη που έδωσε σε εβδομαδιαίο περιοδικό.

Εκεί που μίλησε -μεταξύ άλλων- για την κατάθλιψη που πέρασε, τον Πάριο, και τους … gay.

«Θέλω να συγχαρώ τους gays όλου του κόσμου που ασχολούνται με τη μόδα και ξεφτιλίζουν το γυναικείο φύλο, το γδύνουν σιγά – σιγά. Να τους συγχαρώ που... δημιούργησαν την καινούρια ασθένεια της ανορεξίας, βάσει σχεδίου, για να φαίνονται αρεστοί και σοβαροί».

Αυτή είναι η πιο αμφιλεγόμενη δήλωση του Σταμάτη Γονίδη από την συνέντευξη που έδωσε στο Εγώ Weekly.

Το δημογραφικό ζήτημα της Τουρκίας χαράσσει το μέλλον της.

Από όλες τις μεταβλητές που καθορίζουν την μοίρα μιας χώρας, το δημογραφικό ζήτημα ίσως να είναι και το πιο σημαντικό.

Το πώς αναπτύσσονται οι πληθυσμοί, καθορίζει την πολιτική εξέλιξη ενός κράτους, την εσωτερική του συνοχή, αλλά και τη θέση του στον κόσμο.

Παράλληλα, παίζει ρόλο και στις διεθνείς προτεραιότητες μιας χώρας.

Και αυτό το βλέπουμε στη σημερινή Τουρκία.

Και ο Στουρνάρας μας διαβάζει!

Δεν ξέρω τι λένε οι εχθροί μας, αλλά αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι ότι εκτός από τον Σαμαρά (και την Μαντάμ Μέρκελ), τώρα αποδεικνύεται ότι μας διαβάζει και ο Στουρνάρας!

Και κάνει πολύ καλά, διότι έτσι θα ενημερώνεται από τον απλό άνθρωπο, με τον κοινό νου, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι εκπροσωπεί το μπλογκ μας, και θα γλιτώνει και μερικά αυτογκόλ.

Και γιατί είμαι τόσο σίγουρος ότι μας διαβάζει;

Επειδή, λίγες μόνο μέρες μετά την ανάρτησή μας σε σχέση με την ταλαιπωρία της αυτοπρόσωπης προσέλευσης στις τράπεζες, για τις βεβαιώσεις των τόκων καταθέσεων (βλ. εδώ ), έρχεται μια φρέσκια σημερινή είδηση, και με ικανοποιεί απόλυτα.

Το τέρας των Πετραλώνων… Ελεύθερο κι ωραίο.

Αυτή η περίπτωση με τον δράκο των Πετραλώνων, μπορεί να μην είναι η μόνη, αλλά είναι απόλυτα ενδεικτική της παθογένειας της κοινωνίας μας, οργανωμένης και μη.

Και δυστυχώς, μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατέψει τα παιδιά της (τον πιο ευαίσθητο κρίκο), είναι καταδικασμένη να μαραζώσει...

 

Η αρρωστημένη λοιπόν αυτή ιστορία αναδεικνύει τρία κυρίαρχα (και άλλα πολλά  δευτερεύοντα) χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας.

Πρώτον, την αδίστακτη φύση του σύγχρονου (ανθρώπου) 40χρονου νεοέλληνα, που μεγάλωσε με δωρεάν και  δημόσια παιδεία, με δωρεάν και  δημόσια υγεία, με το φιλόστοργο κοινωνικό κράτος, και με την γενικευμένη ατιμωρησία σε όλα.

Δεύτερον, την αναποτελεσματικότητα της ερασιτεχνικής μας αστυνομίας.

Τρίτον, την αδυναμία της «φιλανθρωπικά» λειτουργούσας δικαιοσύνης της χώρας μας.

Το «ροζ τόξο».

Βρε τι έμελλε να δουν τα ματάκια μου τώρα στα γεράματα!

Ο κόσμος πρέπει να έχει παραφρονήσει, αλλιώς δεν εξηγείται πως φτάσαμε στο σημείο να έχουμε ισοπεδώσει τα πάντα.

Θα αφήσω κατά μέρος το “συνταγματικό” και το “δημοκρατικό τόξο” γιατί το “ροζ τόξο” κατέκλισε την επικαιρότητα.

Στην πατρίδα μου αυτούς που είχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις τους λέγαμε πούστηδες, συκιές άντε και αδελφές.

Τώρα θέλουνε να τους λένε ομοφυλόφιλους ή  γκέϊ για να κουνιούνται περισσότερο. Εγώ έτσι έμαθα να τους λέω και έτσι θα συνεχίσω να τους αποκαλώ.

Απ’ τη μια ο Σαμαράς, κι απ’ την άλλη μια μαύρη τρύπα.

Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει έναν πολιτικό χώρο ορφανό.

Για να είμαστε σοβαροί, το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει οριστικά, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να καλύψει το κενό αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται στην πράξη πως ούτε ξέρει, ούτε θέλει, ούτε μπορεί να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ».

Διότι στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό το ζητούμενο της κοινωνίας σήμερα.

Κάθε εποχή, αναδεικνύει κρίσιμα ζητούμενα.

Το κυρίαρχο ζητούμενο για την Ελλάδα σήμερα είναι να διαμορφώσει μια νέα αρχιτεκτονική στις διεθνείς σχέσεις της και μια εξωτερική πολιτική που θα διασφαλίζει αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα.

Οι απαντήσεις που θα δοθούν σε αυτό το ζητούμενο, θα προσδιορίσουν και τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού συστήματος.

 

Το ΠΑΣΟΚ μπαρόκ, και η αριστερά του Κολωνακίου.

Βασικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς, ο αυταρχισμός.

Παρά τα φτιασίδια της «προόδου», τα πάσης αποχρώσεως συντρόφια έχουν τον ολοκληρωτισμό στο πολιτικό τους DNA.

Σωστά, ο πολύπειρος Μάνος Ηλιάδης επισήμανε αυτόν τον αυταρχισμό της Αριστεράς στην «κυριακάτικη δημοκρατία», με αφορμή τη στάση της στον επαίσχυντο «αντιρατσιστικό νόμο».

Βγήκαν όλα τα καλόπαιδα παγανιά.

Θεματοφύλακες των ξένων οδηγιών, προπαγανδιστές ανύπαρκτων κινδύνων και κοινοί ψεύτες.

Αυθάδης και προκλητικός ο τρόπος με τον οποίο διάφοροι περιφέρονταν, θέλοντας σώνει και καλά να μας φορέσουν καπέλο τις ιδεοληψίες τους. Όπως ο γνωστός κοσμικός της Μυκόνου, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ. ή διάφοροι βουλευτές και δημοσιογράφοι.

Η σταθερή θέση του πρωθυπουργού έκλεισε την πόρτα στην επιχείρηση προπαγάνδας, που στόχο είχε να αλλάξει την πολιτική ατζέντα, φέρνοντας τη συζήτηση σε ανύπαρκτα ζητήματα, πλήρως καλυμμένα από την υφιστάμενη νομοθεσία.

Καμαρωτοί μιγάδες…

Βαρύγδουποι και ασυγκράτητοι εδώ και μέρες οι τίτλοι τού εγχώριου γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου: «Το ελληνικό αίμα άναψε φωτιές στις Κάννες.».

Και δώστου τα εγκώμια για την «ελληνικής καταγωγής» Αντέλ Εξαρχόπουλος, συμπρωταγωνίστρια στην ταινία του «γαλλο-τυνήσιου» σκηνοθέτη Αμπντελατίφ Κεσίς, που βραβεύτηκε τελικά με τον Χρυσό Φοίνικα, καθώς και για το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου που απονεμήθηκε στον πρωταγωνιστή της ταινίας Νεμπράσκα, του επίσης «ελληνικής καταγωγής» σκηνοθέτη, Αλεξάντερ Πέιν. Γιούρια, πίσω και σας φάγαμε!

Στέλεχος της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Παρακολουθώ εδώ και χρόνια, εξ αποστάσεως, ως χομπίστας, τις πολιτικές διαδρομές των "στελεχών" όλων των κομμάτων στη Θεσσαλονίκη.

Με αφορμή άρθρο συνμπλόγκερ, για την τοποθέτηση ενός ακόμη "πασόκου", του Τάσου Τζήκα, στη Helexpo-ΔΕΘ, σχολίασα,  (έχοντας υπόψη ότι, όλα "τα κόζια" στη Θεσσαλονίκη, τα κρατούν "πασόκοι", ενώ οι Νεοδημοκράτες είναι ....άφαντοι)…

O Τάσος Τζήκας, είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος με πλούσια εμπειρία και επιστήμονας κύρους.

Ποσώς μας ενδιαφέρει η κομματική του "καταγωγή".

Όσο για τα "στελέχη της ΝΔ", δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στη Θεσσαλονίκη.

Πλην πέντε - έξη ανθρώπων, άντε το πολύ δέκα, που μπορούν να αναλάβουν θέσεις ευθύνης, οι υπόλοιποι είναι για γέλια.

Χωρίς πολιτική κουλτούρα, χωρίς ζήλο, χωρίς εμπειρίες, χωρίς γνώσεις και κυρίως χωρίς όρεξη για δουλειά, περιορίζονται στο αγαπημένο τους σπορ, αυτό του "φευγάκια" ("άμα δεν με διορίσετε φεύγω, θα πάω στη χρυσή αυγή, στο ΛΑΟΣ, στο ΠΑΣΟΚ" κλπ) και κυρίως, όταν μιλάνε, μιλάνε μόνο για να καρφώσουν ή να σπιλώσουν νεοδημοκράτη. 

Για το Μαρμαρωμένο Βασιλιά

29η Μαϊου σήμερα. Ημέρα μνήμης και πένθους για πολλούς, αδιαφορίας για άλλους. Κάποιοι θυμούνται το τέλος μιας διαδοχής 16 αιώνων, από τον Οκταβιανό μέχρι τον Κωνσταντίνο ΙΑ' και παράλληλα το τέλος ενός κράτους που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην παγκόσμια ιστορία. Άλλοι πιστεύουν ότι δε μας αφορά αυτό εμάς τους "Έλληνες" και άλλοι αδιαφορούν για την αντικατάσταση ενός "ιμπεριαλιστικού καθεστώτος με ένα άλλο", ενώ για κάποιους η σημερινή είναι απλά μια ημέρα και μια ημερομηνία σαν όλες τις υπόλοιπες. Όμως η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως πέρα από το τέλος μιας ένδοξης εποχής, σηματοδοτεί για το λαό μας και την αρχή μίας διαδικασίας που μας κόστισε το εθνικό μας όραμα...

Το «ιδιώνυμο», και η αντιστροφή των επιχειρημάτων.

Κάτι που είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικό (αλλά και εκνευριστικό - ανάλογα τη διάθεση και την οπτική γωνία του καθενός) είναι η ευκολία με την οποία οι πάσης φύσεως εκφέροντες δημόσιο λόγο χρησιμοποιούν έννοιες τις οποίες δεν κατανοούν πλήρως, και ενώ είναι εύκολο να ρωτήσουν και να μάθουν, αυτό το κρίνουν ως μια περιττή λεπτομέρεια.

Εξίσου διασκεδαστικό είναι και αυτό που ονομάζω «αντιστροφή επιχειρημάτων». Πρόκειται πολύ απλά για την εύκολη υιοθέτηση επιχειρημάτων του αντιπάλου μου σε παλιότερο στάδιο εναντίον του ίδιου, την ίδια στιγμή που κι αυτός κάνει το ίδιο, χωρίς ενδεχομένως κανείς μας να συνειδητοποιεί τη γελοιότητα του πράγματος.

Ή πολύ απλά επειδή ουδείς εκ των δύο έχει επαρκή μνήμη (ή τσίπα).

Αν δεν το κατάλαβες ήδη ψαγμένε αναγνώστη μου, αναφέρομαι στο περιβόητο πια ζήτημα του λεγόμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου που υποτίθεται ότι θα θεσπίσει κάποιο/α ιδιώνυμο αδίκημα/τα – κάτι δηλαδή εξ’ ορισμού «κακό».

Για να μη δούμε ποτέ ελληνικά … κρεματόρια.

«Θα τα βρούνε; Δεν θα τα βρούνε στο τέλος;» με ρώτησε φίλος, αναφερόμενος στην υποτιθέμενη κόντρα ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ με τη Νέα Δημοκρατία για το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο.

Αυτή είναι η εντύπωση του κόσμου. Ότι θα τα βρούνε.

Γιατί διακυβεύονται πολλά περισσότερα από «λίγους παλιο-μετανάστες»…

Και φυσικά θα τα βρούνε, του απαντώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Το πιο πιθανό είναι μάλιστα η ιστορία να ξεχαστεί.

Εξάλλου, οι πιο «ψαγμένοι» γνωρίζουν καλά ότι ο «καυγάς» δεν αφορά την ουσία του πράγματος, για το αν δηλαδή η Ελλάδα χρειάζεται αντιρατσιστικό νόμο, όπως λένε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ή αν επαρκεί η υφιστάμενη νομοθεσία, όπως λέει η ΝΔ.

Παιγνίδι εντυπώσεων είναι, με δεδομένο το δημοσκοπικό αφανισμό ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που βλέπουν τη Χρυσή Αυγή να έχει καπαρώσει τη τρίτη θέση, με διαρκώς αυξητικές τάσεις.

Αυστραλία: Επίγειος παράδεισος για τους πολίτες της;

Αν ψάχνετε την «καλή ζωή», ή αν απλά θέλετε να βελτιώσετε την δική σας, καλά θα κάνετε να μεταναστεύσετε στην Αυστραλία.

Και όχι μόνο επειδή είσαστε άνεργος και ψάχνετε για δουλειά.

Πρόκειται για τη χώρα, που με βάση τον δείκτη Better Life του ΟΟΣΑ, είναι αυτή στην οποία οι συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της είναι οι καλύτερες.

Και μάλιστα, η Αυστραλία κερδίζει τη πρώτη θέση σε αυτόν τον δείκτη για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Οικογενειακές ιστορίες αγάπης….

Θυμόσαστε το καυτό δίδυμο μαμάς και κόρης, που έχουν γίνει διάσημες στον κόσμο του πορνό;

Μιλάμε για τις περίφημες Sexxxtons, τις οποίες είχαμε παρουσιάσει εδώ!.

Και να θυμίσουμε, ότι όσο περίεργο κι αν ακούγεται, οι δυο γυναίκες δεν θεωρούν ότι κάνουν κάτι κακό, ή αμαρτωλό, αφού όπως ισχυρίζονται, ναι μεν κάνουν έρωτα με τον ίδιο ή με πολλούς άνδρες ταυτόχρονα, αλλά «δεν ακουμπάει η μία την άλλη».

Έχουν, λένε, αρχές και όρια!!!!

Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» γονατίζει το … Πακιστάν.

Ένα από τα πολλά προβλήματα που δυσχεραίνει την καθημερινότητα του πολυπληθούς μουσουλμανικού Πακιστάν είναι και οι ατελείωτες διακοπές ρεύματος.

 Μάλιστα, οι ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, είναι περισσότερες από αυτές που υπάρχει ρεύμα.

Ακόμη και στις μεγαλύτερες πόλεις, τα μπλακ άουτ διαρκούν ως και δέκα ώρες την ημέρα!

Νοσταλγοί της δραχμής και επενδύσεις…

Οι νοσταλγοί της δραχμής που έχασαν το παιχνίδι ανήκουν ή στους πολιτικούς που θέλουν την Ελλάδα Κούβα ή Αλβανία του Χότζα, για να βολέψουν την ανικανότητα τους, ή στους  καιροσκόπους που βλέπουν την χώρα μόνο ως πεδίο εκμετάλλευσης. Δώστε κίνητρα να έλθουν να επενδυθούν στην Ελλάδα και τα κεφάλαια του καιροσκοπισμού.

Έτσι και αλλιώς τα κεφάλαια αυτά υπάρχουν και θα υπάρχουν αλλά είναι χαμένα για την ελληνική οικονομία. 
Και δεν αναφέρομαι μόνο στις καταθέσεις, των απατεώνων φοροφυγάδων, των μπακαλομανάβηδων, των μεσαζόντων και των χονδρεμπόρων που τα έβγαλαν στην Ελβετία και για να έχουν να το λένε...

Το φράγμα έσπασε!

Το τελευταίο εξάμηνο γίναμε θεατές ενός δράματος, τόσο στο εξωτερικό της χώρας όσο και στο εσωτερικό της.

Με πολλή αγωνία παρακολουθήσαμε την εξασφάλιση των χρημάτων των δόσεων που ήταν αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του οικονομικού συστήματος της χώρας.

Στο εσωτερικό παράλληλα, παρακολουθήσαμε τις κόντρες των κυβερνητικών εταίρων, που σε κάποιες περιπτώσεις (Νοέμβριος-Δεκέμβριος) πήγαν να πάρουν αποσταθεροποιητικό χαρακτήρα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το πολιτικό σκηνικό πέρασε τη φάση της πίεσης στο κέντρο τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά, κατά το διάστημα από τον Οκτώβριο ως τον Δεκέμβριο, την ανασύνταξη του κέντρου και την για πρώτη φορά υποχώρηση της Χ.Α και του ΣΥΡΙΖΑ (απώλειες της τάξης του -1 για Χ.Α και -2 για ΣΥΡΙΖΑ ) κατά το διάστημα Ιανουαρίου-Μαρτίου, ενώ αρχίζει η σταδιακή επιδείνωση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του σχηματισμού του Καμένου, που πλέον το τελευταίο δίμηνο έχει αρχίσει να καταγράφει πτώση από το σταθερό 7% στο οποίο είχε κινηθεί κατά μέσο όρο όλο το προηγούμενο εξάμηνο…

Stanlow....

Stanlow by O.M.D.

Φάτε τη σκόνη του Αντώνη!

Εδώ που τα λέμε έχει δίκιο ο Σαμαράς.

Συζητάμε νόμο κατά των διακρίσεων, όταν πριν ένα μήνα υποδεχτήκαμε με τιμές αρχηγού κράτους το «άγιο φως»;

Με ένα τσούρμο φιλοχιτλερικούς βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο εξήντα και βάλε χρόνια μετά το τέλος(;) του Ναζισμού.

Με τα κόμματα του συνταγματικού τόξου να μην μπορούν να βγάλουν μια κοινή ανακοίνωση που να καταδικάζει την πολιτική βία.

Με «ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ το ΚΑΠΝΙΣΜΑ» ακόμα και μέσα στα χειρουργεία.  

Με βεβαιωμένη την πανελλήνια πεποίθηση ότι είμαστε το πειραματόζωο διεθνών σκοτεινών κέντρων ή ότι μας ψεκάζουν και άλλα τέτοια που φαίνονται αστεία αλλά αποτελούν το ιδεολογικό υπόβαθρο της ελληνικής κοινωνίας, παράγουν πολιτική και διαμορφώνουν αναπόφευκτα το προφίλ της εξουσίας.

 Ο νόμος του 79 προβλέπει:

Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός έτερου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενέργειας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των "ή του θρησκεύματος" [1] , τιμωρείται με φυλάκισην μέχρι δύο ετών ή με χρηματική ποινή ή και αμφοτέρων των ποινών τούτων.
Δια των εν παρ. 1 ποινών τιμωρείται και όστις συνιστά ή συμμετέχει εις οργανώσεις αι οποίαι επιδιώκουν ωργανωμένην προπαγάνδαν ή δραστηριότητας πάσης μορφής τείνουσας εις φυλετικάς διακρίσεις." –

Πείτε μου αν ο νόμος εμπόδισε την ίδρυση της ΧΑ, την κάθοδό στις εκλογές και την είσοδό της στο ελληνικό κοινοβούλιο. Και πείτε μου αν μια επικαιροποίηση του νόμου θα προκαλούσε τον περιορισμό  της ισχύος της.

Η Ελλάδα του Πλούταρχου…

Ή αλλιώς, ναι ρε συ  Πλούταρχε, μας ξεγέλασαν!

Μετά τον Νότη Σφακιανάκη και τον Πέτρο Γαϊτάνο, ένας ακόμα φάρος του ελληνικού πολιτισμού, ο Γιάννης Πλούταρχος, τάχθηκε με δηλώσεις του υπέρ της Χρυσής Αυγής.

Ο Πλούταρχος ξεκαθάρισε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να ψηφίσει Κασιδιάρη: «Εγώ προσωπικά τα σλογκανάκια του στυλ «ακραία δεξιά» ή «ακραία αριστερά» που χρησιμοποιούν κάποιοι για να εκφοβίσουν τον κόσμο τα ακούω βερεσέ. Κι εγώ αν αυτά τα κόμματα διαχειριστούν με σωστό τρόπο και σεβασμό τα προβλήματα των Ελλήνων, είμαι ο πρώτος που θα τα ψηφίσει. Σήμερα κρίνω τις πράξεις των κομμάτων και δεν με ενδιαφέρουν οι χαρακτηρισμοί όπως κουκουλοφόροι ή τραμπούκοι. Ας είναι ό,τι θέλουν. Φτάνει να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο»!

 

Αλέξης: Ένας πολιτικός από μια άλλη (παρωχημένη) εποχή.

Παρακολουθώ με προσοχή τον Αλέξη Τσίπρα στις δημόσιες εμφανίσεις του.

Έσπαγα καιρό το κεφάλι μου∙ κάποιον μου θυμίζει έντονα, έλεγα μέσα μου, αλλά δεν μπορούσα να βρω ποιον.

Ώσπου μια μέρα, κατάλαβα.

Ο Αλέξης μου θύμιζε κάτι ομορφόπαιδα συμμαθητές μου στα νιάτα τους, κυρίως Κνίτες και Πασόκους για να λέμε την αλήθεια (συγνώμη, παιδιά), που τρομερά δημοφιλείς, σάρωναν στα αμφιθέατρα και στα καφενεία.
Γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήμουν 15 χρονών όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στα πράγματα.

Μεγάλωσα θεωρώντας αυτονόητο ότι «το σύστημα πρέπει να αλλάξει».

Προς τα πού ακριβώς δεν ήξερα, είχα ένα θεματάκι με αυτό, αλλά σημασία είχε η Αλλαγή.

Θυμάμαι, «φρεσκοστρατολογημένος» Ρηγάς εγώ, να πηγαίνω με τον πατέρα μου στη συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ στην Πλατεία Αριστοτέλους τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς.

Ο Ανδρέας ρητόρευε, οι μάζες πάλλονταν, οι σημαίες ανέμιζαν.

Εγώ αναμασούσα, δύσπιστος, λόγια που είχα ακούσει και δεν καταλάβαινα τι ακριβώς σήμαιναν: «αν κάνει και τα μισά από όσα λέει θα μείνει στην Ιστορία», είπα.

Τελικά, ευτυχώς, έκανε λιγότερα από τα μισά, γιατί αν είχε κάνει περισσότερα η χώρα θα ήταν που θα είχε περάσει στην Ιστορία, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα...

Ινδία: Ούτε ιερό, ούτε όσιο…

Η Ινδία φημίζεται για το γεγονός ότι οι Ινδουιστές κάτοικοί της θεωρούν τις αγελάδες ιερές, και ως εκ τούτου τις λατρεύουν υπέρμετρα, χωρίς κανένας να διανοείται ποτέ να τις βλάψει.

Μάλιστα, όπως είχα διαβάσει κάπου κάποτε, αν και η χώρα βασανίζονταν αιώνες ολόκληρους από την πείνα, ουδείς τόλμησε να θέσει ζήτημα εκμετάλλευσης των αγελάδων, που αν ληφθεί υπόψη ο αριθμός τους, η Ινδία θα ήταν η Νο1 παραγωγός βοδινού κρέατος στον πλανήτη.

Σήμερα, όλα αυτά αλλάζουν, όπως γενικά αλλάζει η Ινδία με βάση το τι ξέραμε για αυτήν και τους κατοίκους της.

Η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη όμως, συνοδεύεται από πολλές παράπλευρες συνέπειες, όπως για παράδειγμα η άνευ προηγουμένου εγκληματικότητα (βλ. ομαδικούς βιασμούς, κλπ).

Βενεζουέλα: «Απεταξάμην τον Αλέξη»!

Τον Μητσοτάκη θεωρούσαμε γκαντέμη, αλλά ο Τσίπρας αποδείχτηκε πιο κατσικοπόδαρος.

Γιατί;

Διότι από τότε που έκανε το άνοιγμα του στο μεγάλο σοσιαλιστικό καθεστώς της Βενεζουέλας, αγκαλιάζοντας τον Ούγκο Τσάβεζ, την νέα ελπίδα του κόσμου… μπλα μπλα… ήρθαν τα πάνω κάτω για τον βασανισμένο λαό της λατινοαμερικανικής αυτής χώρας, που κατά τα άλλα πνίγεται στο πετρέλαιο.

Έτσι, μετά τον άδικο θάνατο του μεγάλου χέφε, εκτός από την τεράστια και δυσανάλογα μεγάλη εγκληματικότητα που βασανίζει την χώρα, ήρθαν και οι ελλείψεις σε βασικά είδη πρώτων αναγκών, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι της Βενεζουέλας να αρχίσουν να αναρωτιούνται τι φταίει, ποιος τους μάτιαξε, και τι ρόλο έπαιξε τελικά η φανφαρόνικη επίσκεψη σοσιαλιστικής αλληλεγγύης των κλιμακίων του ΣΥΡΙΖΑ στο Καράκας…

Ήδη από ότι μαθαίνω άρχισαν τα ευχέλαια, με κεντρικό μότο τους το «απεταξάμην τον Αλέξη», αφού εκεί εντοπίζουν την ρίζα του κακού!

Καραγκιόζηδες ναι, λαϊκοί όχι!

Γεννήματα θρέμματα του παρτσακλού κομματιού των 90s, τα αστεράκια της παραλιακής που συντρόφευαν την καψούρα της φούσκας του χρηματιστηρίου, οι ανακαλύψεις της "ΜπραβοΡούλας" ανοίγουν το στόμα τους το 2013.

Θέλουν να πουν: «Έπεσε το κασέ μας, δεν γεμίζουν τα μαγαζιά, μιας πιάνει η εφορία για τα σκάφη, δεν αγοράζεται τα cd μας, να πάρει και να σηκώσει το σύμπαν ολόκληρο».

Και όλο αυτό καλύπτεται με φράσεις γεμάτες αγωνία για το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, για το τι μας ξημερώνει, για το που πηγαίνουμε ως κοινωνία και φυσικά η απαραίτητη δήλωση για την Χρυσή Αυγή.

Γιατί κάποιοι, κατά τα άλλα λογικοί, άνθρωποι «μασάνε» από θεωρίες συνωμοσίας;

Γράφει η εφημερίδα New York Times

Μετά τη βομβιστική επίθεση στη Bοστώνη, 

το Διαδίκτυο «πλημμύρισε» από ατεκμηρίωτες θεωρίες για την ταυτότητα των δραστών.

Παρά τον εντοπισμό των Τσαρνάεφ, οι θεωρίες συνωμοσίας εξακολούθησαν.

Ίσως τα αδέλφια να μην έδρασαν μόνα, ίσως να ήταν «πιόνια του μυστηριώδους Σαουδάραβα, ίσως να ήταν αθώα και ο βομβιστής να έλαβε εντολές από την αμερικανική κυβέρνηση».

Αυτές οι θεωρίες μπορεί να είναι τρελές, όσοι τις πρεσβεύουν όμως είναι λογικότατοι και κατά τους ψυχολόγους έχουν τάση να πιστεύουν σε όλα αυτά τα ανεδαφικά σενάρια.

Παραδοσιακά, οι θεωρίες συνωμοσίας αντιμετωπίζονται από πολλούς κοινωνικούς επιστήμονες ως οι «αβάσιμες φαντασιώσεις ενός παραλόγου περιθωρίου».

Εδώ και πολύ καιρό οι ψυχολόγοι το μόνο που κάνουν είναι να υποστηρίζουν την ψυχοπαθολογική φύση της δημιουργίας θεωριών συνωμοσίας, στηριζόμενοι στο ότι οι παραισθήσεις συνωμοσιών συχνά συνδέονται με μορφές παράνοιας.

Λος Τρες Ρεντίκολος…

Τα αρχοντοχρυσαυγίτικα!

Το χαρακτηριστικό «Αρχοντοτσολιάδικο» στυλ του συγκροτήματος, που τόσο πολύ έλλειπε τα τελευταία χρόνια.

Έλλειψη που όπως φαίνεται συνετέλεσε στην διάλυση της πατρίδας!

Οι τρεις καλλιτέχνες, που ένιωσαν σχεδόν ταυτόχρονα τη βία της δημοκρατίας να τους πληγώνει και να τους προδίδει, (αφού αυτή η περίφημη Δημοκρατία οδήγησε τον αθώο λαό στη φτώχεια και τον υποχρέωσε να ζητάει ακόμα και απόδειξη για την κατανάλωση στα μαγαζιά), θέλησαν να ενώσουν τη φωνή τους και να τραγουδήσουν για τη χώρα τους, όπως την ονειρεύονται.

Α, ρε Γκοτζαμάνη, τον έφαγες τον ανθρωπάκο!

Θεσσαλονίκη, χειμώνας του 1980.

Εμείς —μια παρέα μουσάτοι, μακρυμάλληδες,  

αμπεχωνοφόροι φοιτητές— έχουμε πάψει να ξημεροβραδιαζόμαστε στις ταβέρνες (και κάποιες φορές, Σάββατα, κυρίως στις ντισκοτέκ που φθίνουν πια) και προτιμούμε τα νέα σημεία διασκέδασης της πόλης, όπως το Time Out ή το Φλου.

Το ουίσκυ αντικαθιστά τη ρετσίνα και ο Θεοδωράκης και η νεοκυματική κιθάρα που βασίλευε στο «Λιόγερμα» μένουν στην άκρη, παραμερίζουν κάνοντας χώρο στα πλατώ των μπαρ που ξεφυτρώνουν για τις μουσικές των Doors, των διαχρονικών Stones, της Pattie Smith, της Jonnie Mitchel ή του πανκ που δειλά τότε ξεκινούσε ν’ ακούγεται…

Έμενα τότε σ’ ένα σπίτι στην πολύ στενή οδό Θεαγένους Χαρίση —ποτέ δεν με παρακίνησε η περιέργειά μου να ψάξω για την προέλευση του ονοματοδότη— εκεί που αγγίζαμε, σχεδόν, τους απέναντι ενοίκους, τα μπουγέλα μας, πάντως, έφταναν εύκολα στα μπαλκόνια τους (το ίδιο συνέβαινε και στα δικά μας), ιδίως κατά τη θερινή περίοδο των εξετάσεων τις μεταμεσονύχτιες ώρες της μελέτης.

Αυτοί τουλάχιστον τα έλεγαν από τότε…

Χρειάστηκε να έρθει η κρίση, και να σαρώσει τα πάντα, ανατρέποντας κάθε δεδομένο, αλλάζοντας τη ζωή μας αναφανδόν, προκειμένου κάποιοι να μετατραπούν σε όψιμους επαναστάτες, σε οργισμένους πολίτες, και να ζητούν να στηθούν κρεμάλες στο Σύνταγμα.

Την εποχή όμως που οι σημερινοί αγανακτισμένοι και οργισμένοι αντιμνημονιακοί,  και γενικά «αντάρτες», που πνέουν μένεα κατά του όλου συστήματος, έπαιζαν ακόμη στα καζίνο, ή παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι τους δείκτες του… Λαναρά, ή στήνονταν στις ουρές των τραπεζών για να πάρουν διακοποδάνειο, κάποιοι όχι μόνο έλεγαν, αλλά έκαναν και πράξη τις επαναστατικές τους απόψεις.

Καλώς ή κακώς, δικαίως ή μη.

Και σήμερα οι ίδιοι είναι (καλώς) στη φυλακή, ενώ οι άλλοτε «παίκτες» με τα Κοχίμπας,  που ζούσαν το όνειρο της ευημερούσας Ελλάδας, σκαρφαλώνουν  στα κάγκελά καταγγέλλοντας σε όλους τους τόνους τους «προδότες», μιλάνε για χούντα, και ζητάνε να δουν κεφάλια να πέφτουν.

Για αυτό και αξίζει να ακούσουμε τι έχει να πει σήμερα ένας από τους βασικούς πρωτεργάτες της αιματηρής δράσης της ΕΟ 17Ν, η οποία, αν μη τι άλλο,  τα έλεγε από τότε….

 

Ένα βιάγκρα για τις γυναίκες….

Οι άνδρες και οι γυναίκες στις αρχές της σχέσης τους, έχουν γενικά το ίδιο επίπεδο ερωτικής επιθυμίας ο ένας για τον άλλο.

Όσο όμως προχωράει ο καιρός, και η σχέση, και για λόγους που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει, η γυναικεία επιθυμία μειώνεται δραματικά, ενώ η αντίστοιχη ανδρική παραμένει η ίδια.

Πρόκειται για ένα μυστήριο, και για αυτό η φαρμακευτική βιομηχανία μύρισε κέρδη, και προσπαθεί τώρα να βρει την λύση.

Μάλιστα, υπάρχουν δυο νέα σκευάσματα στην αγορά, τα Lybrido και Lybridos, που λέγεται ότι κάνουν θαύματα, και θα κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα της σεξουαλικής επιθυμίας στις μονογαμικές γυναίκες.

Θεωρίες συνωμοσίας, και ημιμάθεια.

Αισθάνεστε ανήμποροι και αδύναμοι απέναντι στον κόσμο γενικά;

Βλέπετε παντού εχθρούς και απειλές;

Τότε είσαστε πολύ πιο επιρρεπείς στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας.

Αυτό ισχυρίζονται οι επιστήμονες, ακόμη κι αν οι θεωρίες αυτές αυξάνουν την αδυναμία που αισθάνεστε.