Χρυσή Αυγή και ψέματα…

Πρόκειται για την πολιτική επιρροή του ακροδεξιού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Ισχυρίζομαι ότι η επιρροή αυτή τρέφεται κυρίως από τα ψέματα του πολιτικού κόσμου, τα οποία, αν και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τις ωραιοποιήσεις και τις τερατολογίες, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, ιδιαίτερα το μεγαλύτερο, παρουσιάζουν μονίμως μία εικονική ωραιοποιημένη πραγματικότητα για την οικονομία με κύριο κριτήριο την επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα, δηλαδή την προπαγάνδα.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα το μεγαλύτερο, τερατολογούν παρουσιάζοντας μονίμως μία εικονική καταστροφολογία για την πραγματικότητα, με ακριβώς το ίδιο κριτήριο, την επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα, δηλαδή την προπαγάνδα.

Οι εντιμότατοι φίλοι μου…

Χθες βράδυ βγήκα για ούζα με μια παρέα παλιών φίλων, με τους οποίους όμως είχα κάμποσο καιρό να βρεθώ.

Και προφανώς είχα χάσει επεισόδια.

Όλοι τους επιχειρηματίες, και αυτοαπασχολούμενοι.

Απ’ αυτούς που τα καλά χρόνια κυκλοφορούσαν με μπέμπες και κομπρέσορες, και τρεις τουλάχιστον φορές την εβδομάδα έραιναν με «κοτσάνια» την κάθε καλλίγραμμη γλάστρα που προετοίμαζε το κέφι για τον Καρρά, τον Γονίδη, ή τον ΛεΠα.

Μιλάμε δηλαδή για επιτυχημένους συμπατριώτες μας, από αυτούς που τόσα χρόνια επάνω τους στηρίζονταν η χώρα για να πετύχει όλα αυτά που πέτυχε.

Εργολάβοι, εισαγωγείς, χοντρέμποροι, και γενικά μεσάζοντες.

Επιτήδειοι.

Τους πυλώνες δηλαδή της οικονομικής μας ανάπτυξης.

Οι βλαχοδήμαρχοι και ο … πορφυρογέννητος!

Ο κ. Τσίπρας επιθυμεί διακαώς την εξουσία. Φυσιολογικό (με βάση τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και συνοψίζεται στο αξίωμα «εξουσία για την εξουσία»).

Ο κ. Τσίπρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει μπροστά του μια εκλογική αναμέτρηση (τις αυτοδιοικητικές εκλογές) και οφείλει να προετοιμάσει το κόμμα του για την πρωτιά. Φυσιολογικό κι’ αυτό.

Ο κ. Τσίπρας, αποφάσισε να μετατρέψει τις εκλογές για τους δήμους και τις περιφέρειες σε δημοψήφισμα. Κι’ αυτό φυσιολογικό (με βάση τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και προβλέπει την μετατροπή των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης σε κομματικά ενεργούμενα).

Αλλά από εκεί ως να αποκαλεί (ο κ. Τσίπρας) συλλήβδην όλους τους δημοτικούς άρχοντες των άλλων «βλαχοδήμαρχους», υπάρχει μια απόσταση που όλοι (πλην του ίδιου και του κόμματός του) αντελήφθησαν.

Βαρέθηκα τους «πατριώτες»

Η σκηνή λίγο-πολύ γνωστή και οικεία: Ταβέρνα-ουζερί-μεζεδοπωλείο με θέα βουνό ή θάλασσα, στην οποία αν ζητήσεις απόδειξη σε ρωτάνε έκπληκτοι «γιατί» από τη στιγμή που δεν σου σέρβιραν μαθηματικό θεώρημα και φωνάζουν γιατρό να σε εξετάσει, μήπως έχεις τυφοειδή πυρετό, αν δεν σε φωτογραφίσουν ως εξωγήινο για να πάρουν εκατοντάδες like στο facebook.

Η παπαρολογία…

Έγραφε ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης.

Κι εμείς αποστηθίζαμε στα θρανία του Δημοτικού σχολείου: «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι;/ Μην είναι τ άσπαρτα βουνά;/ Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει;/ Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;»

Λάθος ασυγχώρητο και τραγικό.

Γιατί όλα αυτά μας παραδόθηκαν.

Από την Φύση.

Από κάποιο υπέρτατο Ον.

Τα βρήκαμε έτοιμα.

Τίποτα απ όλα αυτά δεν είμαστε.

Άσε που διαρκώς και ανηλεώς φροντίζουμε να τα καταστρέφουμε… 

Στην πραγματικότητα και εκτός των άλλων είμαστε πρωταθλητές στο σπορ της παπαρολογίας.

Το εξηγώ.

Με αφορμή την αποκλειστικότητα του «Πρώτου Θέματος».

Σχετικά με μια πιθανή δήμευση της δημόσιας περιουσίας από τους δανειστές μας. Όπου όλα τα ασημικά--λιμάνια, αεροδρόμια, οικόπεδα και δημόσιες εταιρείες--θα περιέλθουν στην κατοχή των ξένων!
 

Το αληθινό έγκλημα της ελληνικής δεξιάς…

Σε παλιότερο άρθρο μου (εδώ ) είχα αναφερθεί στο κατάντημα της σημερινής αριστεράς, που συνίστατο κατά κύριο λόγο στο πόσο έχει απομακρυνθεί από τις βασικές αρχές που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί.

Είχα ξεκινήσει το άρθρο με μια αναφορά στη μία από τις δυο γιαγιάδες μου, την αριστερή, αυτή που χήρεψε στον εμφύλιο και που το τι τράβηξε έπειτα, μόνη με  δύο ανήλικα παιδιά στην ελληνική επαρχία, ούσα χαρακτηρισμένη, εύκολα μπορεί να το φανταστεί κανείς.

Αυτό που πρόκειται να πω τώρα, δε θα τολμούσα ποτέ να το πω μπροστά της.

Ή να το γράψω, αν υπήρχε μία στις χίλιες περίπτωση κάποιος να της το διαβάσει (η ίδια τα κουτσοκατάφερνε στο διάβασμα, αλλά δε θα κάθονταν να διαβάσει ένα τέτοιου είδους και τέτοιας έκτασης κείμενο από μόνη της).

Είναι βέβαιο ότι θα το παρεξηγούσε.

Και μάλλον θα είχε δίκιο.

Διότι είναι πολύ εύκολο κάποιος καλοζωισμένος σαν τον υποφαινόμενο εγγονό της να κάνει «αντικειμενικές» αναλύσεις και να βγάζει λάθος ανθρώπους που ορισμένα πράγματα τα ζήσανε υπερβολικά έντονα, υπερβολικά βαθιά και τους άφησαν ανεξίτηλα σημάδια.

Από την άλλη πλευρά, όσο εύλογες κι αν είναι η υποκειμενικότητες ορισμένων, δεν παύει να είναι ζητούμενο για την ορθή πολιτική σκέψη, όχι να τις προσπερνάμε ή να τις απαξιώνουμε (ίσα-ίσα, αυτά οφείλουμε πάντα να τα λαμβάνουμε υπόψη), αλλά να πηγαίνουμε ΠΕΡΑ από αυτές…

Μερικά ερωτήματα για την υπόθεση Συρία.

Μια αμερικανική επέμβαση στη Συρία δεν θα βοηθούσε τους πολίτες της, αλλά μια ιδιαίτερα κατασταλτική και ασταθή μελλοντική κυβέρνηση που θα προέκυπτε.

Ξεχάστε την υστερία σχετικά με το ενδεχόμενο μιας επίθεσης των ΗΠΑ στη Συρία.

Ξεχάστε την αυτοϊκανοποίηση των πολιτικών και τα «ζήτω» των πολιτών των ΗΠΑ.

Μια αεροπορική επίθεση στη Συρία δεν θα αλλάξει τίποτα.

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα.

Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση».

Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται.

Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ.

Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.