Γιατί μπαμπά;

Με διασκεδάζει και δεν το κρύβω, η καλοκαιρινή αυτή ιστορία της πρόσληψης του Στέλιου Παππά, πατέρα του Υπουργού Νίκου Παππά, στον ΟΑΣΘ. Διαβάζω διάφορα για την απόφαση αυτή: όλα σχεδόν αποδεικνύουν ότι η ελληνική πολιτική σκηνή ζει μεγάλες μέρες, έχοντας κλέψει τη δόξα της πάλαι ποτέ επιθεώρησης παράγοντας ιστορίες για γέλια και για κλάματα.

Υπουργούς να διορίζουν σε θέσεις γιούς, θυγατέρες και λοιπούς συγγενείς έχουμε δει κάμποσους: ακόμα κι ο τωρινός πρωθυπουργός έχει αναθέσει χαρτοφυλάκια σε ξαδέρφια. Πατέρα υπουργού να διορίζεται, ειλικρινά δεν θυμάμαι.

Ολοι τα κάνουν, αλλά…

Πελατειακό κράτος και Πρόεδρος…

Από τα χρόνια του θλιβερού «ήρωα» Ιωάννη Κωλέττη που ουσιαστικά εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας το πελατειακό κράτος και η δημαγωγία, ελάχιστοι ήταν οι πολιτικοί που αντιτάχθηκαν σ’ αυτά. Για εκατοντάδες χρόνια ο συλλογικός αυτοεξευτελισμός της κοινωνίας για μια θεσούλα στο δημόσιο, σε συνδυασμό με αχρείους πολιτικούς Μαυρογιαλούρους, έγιναν βιαστές της λογικής και του πολιτικού ορθολογισμού.

Αποτέλεσμα; Η δημιουργία ενός αντιπαραγωγικού και εν πολλοίς διαφθαρμένου κράτους που συστηματικά υπονόμευε την πρόοδο του ιδιωτικού τομέα και τον απομυζούσε. Κι αν αυτά μας οδήγησαν σε πτωχεύσεις και κρίσεις, αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι ανεπανάληπτα…