Equinoxe....

Equinoxe 4 (Jean Michell Jarre...).

Η ανθρωπογεωγραφία του Σύριζα (ολέ).

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που πριμοδοτούν δημοσκοπικά (και όχι μόνο) τον Σύριζα του Αλέξη;
Κυκλοφορεί σήμερα στα ΜΜΕ το προφίλ τους, μέσα από μια έρευνα που έγινε πρόσφατα και την οποία θα αναδημοσιεύσουμε αύριο το πρωί.
Για εμένα όμως, το προφίλ του μέσου ψηφοφόρου του Σύριζα είναι αυτό παρακάτω: 

Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες, με πιο κυρίαρχες τις εξής:

-Οι διάφοροι λαμόγιοι που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω, και που τώρα περιμένουν την πτώχευσή μας για να μας αγοράσουν κοψοχρονιά.

-Όλοι όσο χρωστούν στους πάντες και τα πάντα, και ελπίζουν πως μια εθνική οικονομική καταστροφή θα εξαφανίσει τα χρέη τους, ώστε να ξαναρχίσουν το θεάρεστο έργο τους από μηδενικής βάσης….

Τα παιδιά σας και ο ... Κάγκουρας.

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης στην Καθημερινή:

Αγαπητοί γονείς,
Παρευρεθείς προσφάτως στην παρουσίαση του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου της ψυχολόγου κ. Ανθής Δοξιάδη «Ρίζες και φτερά - γράμματα σε γονείς» (εκδόσεις Ποταμός), είχα για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο ευτυχής είμαι που δεν έχω παιδιά.

Κοιτάζοντας τα πρόσωπα του κόσμου που είχε συρρεύσει στην παρουσίαση, παρατηρώντας πως όλοι ήσαν απορροφημένοι από τους ομιλητές και σκεπτόμενος ότι όλοι ι αυτοί οι καλοί άνθρωποι προφανώς έχουν παιδιά, η γνήσια και έντονη ευτυχία που με κατέκλυζε και με διαχώριζε από αυτούς μού γέννησε το αίσθημα της υποχρέωσης προς όσους αγωνιούν και υποφέρουν εξαιτίας των πιο λατρεμένων, πιο αξιαγάπητων αξεσουάρ της ζωής: των παιδιών.

Άλλος για Μαντέλα;

Ο Notis μας κάνει μαθήματα πολιτικών επιστημών, κοινωνικής ανθρωπολογίας, ιστορίας, αρχαιολογίας και ότι του φανεί του Λωλοστεφανή, με ύφος τουλάχιστον ατόμου που έχει τιμηθεί με 5 Νόμπελ και είναι ισόβιο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Πλούταρχος δε συγχρωτίζεται με θαυμαστές σε διαδικτυακούς τόπους κοινωνικότητας, αλλά φροντίζει να πει πόσο παιδί του λαού είναι (και αυτός) και πόσο καταλαβαίνει τον κόσμο που υποφέρει, ξυρίζει το κεφάλι και φορεί ως αξεσουάρ εξελιγμένα μοντέλα, μεταμοντέρνας σβάστικας.

Το ξυρισμένο κεφάλι…

Σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, ένας δημοσιογράφος (και συγγραφέας μάλιστα), έγραψε: «Όσο κοιτώ την κυρία της φωτογραφίας, δεν μπορώ ν' αποφύγω την τρομακτική σκέψη ότι αυτή η βουλευτής σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα διαχειριστεί το μέλλον μου!».

Η αποψή του, εκφράστηκε όχι με βάση όσα ακουσε από το συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά με βάση όσα είδε, την εικόνα της δηλαδή.

Και πάλι καλά.

Η άποψη αυτή -που κινείται στα όρια, αν όχι μιας ρατσιστικής, αλλά επιεικώς, ηλίθιας ματιάς- ειναι μάλλον από τις ηπιότερες που γράφτηκαν.

Ποια κοινωνική αλληλεγγύη;

Στις μεγαλουπόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη ή η Αθήνα, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάστηκαν κι έχουν χτιστεί οι πολυκατοικίες έχει ακυρώσει τον όρο «γειτονιά».

Δεν υπάρχουν πολλές πλατείες, χώροι συνάθροισης των πολιτών, αλλά ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του, στο διαμέρισμά του και βαδίζει το δικό του μοναχικό δρόμο. Κατοικούμε στην ίδια κοινή στέγη και ο ένας δε γνωρίζει τον άλλον.

Μπορεί να συναντιώμαστε στην είσοδο της οικοδομής, να ανεβοκατεβαίνουμε μέσα στο ίδιο ασανσέρ, να λέμε τυπικά μία «καλημέρα» ή πολλές φορές να απευθύνουμε το λόγο ο ένας στον άλλον, αλλά μέχρις εκεί.

Καταδικάζω τον Μαντέλα, απ όπου κι αν προέρχεται….

Ο Νέλσον Μαντέλα, δεν είναι από αυτούς που δικαιώνονται μετά θάνατον. Δικαιώθηκε όσο ζούσε, καταργώντας το μεγαλύτερο θεσμοθετημένο ρατσιστικό σύστημα που υπήρχε στη Νότια Αφρική, με την ανοχή των “δημοκρατών” της Δύσης.

Αντίθετα με όσα θέλουν να δείχνουν πολλοί υμνητές του σήμερα, οι οποίοι καταδικάζουν τη βία απ όπου κι αν προέρχεται, ο Μαντέλα και γνώρισε τη ρατσιστική βία, και επέλεξε τη βία που αναγκαστικά φέρνει ένας απελευθερωτικός αγώνας.

Το μόνο βέβαιο είναι, πως το Απαρτχάιντ δεν έπεσε επειδή κάποιοι έκαναν επίδειξη πολιτικής ευγένειας, ξεκολλώντας τσίχλες απο τα παγκάκια, ανάβοντας ρεσώ διαμαρτυρίας ή φορώντας λευκά πουκάμισα ως σημαίες αντιβίας…