Δεν πολυπαρακολουθώ την "προεδρολογία", ούτε την "ονοματολογία" που συνήθως την συνοδεύει κάθε φορά που πάμε για εκλογή νέου προέδρου.
Το εν λόγω αξίωμα, όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν παύει να είναι συμβολικό, οπότε στην ουσία είτε έχουμε πρόεδρο τον τάδε ακαδημαϊκό διανοούμενο, είτε την δείνα μοντέλα, δεν τρέχει και τίποτα.
Εδώ έχουμε μαϊντανούς σελέμπριτι που μας εκπροσωπούν στις Βρυξέλλες για καίρια ζητήματα, και θα κολλήσουμε στον πρόεδρο;
Παρ' όλα αυτά, προσωπική μου πεποίθηση είναι πως τη θέση αυτή πρέπει να την καταλαμβάνει ο καλύτερος των καλυτέρων. Και έχουμε τέτοιους αρκετούς.
Κάτι όμως που δεν συμβαίνει συνήθως, μιας και η ψηφοθηρική διάσταση του θέματος οδηγεί πολλές φορές σε λάθος επιλογές, ή ακόμη και σε κοστοβόρους συμβιβασμούς...
