Underneath a Stretching Skyline...

Your Favorite Enemies

Ελλάδα: Μια χώρα μαϊμού...

Ελλάδα: Μια μπανανία που όμως δεν βγάζει ούτε μπανάνες.

Τις εισάγει κι αυτές…

Ελλάδα, μια χώρα που για να στρώσει πραγματικά και να ξαναγίνει μέρος του δυτικού «πολιτισμού», θα πρέπει να περάσει από κάποιου είδους στρες τεστ, από κάποιο ηλεκτροσόκ.

Από κάτι δραστικό τέλος πάντων…

Μπας και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της επίπλαστης ευημερίας, και επιστρέψουμε στη κανονικότητα, όπως ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος.

Αλλιώς, το γενικευμένο μπάχαλο θα συνεχίζεται στο διηνεκές…

Και γιατί με έπιασε αυτός ο οργισμένος πεσιμισμός;

Διότι όπου και να κοιτάξω γύρω μου βλέπω τοίχους. Βλέπω ντουβάρια.

Βλέπω μαύρη αντίδραση που όμως πλασάρεται ως πρωτοπορία, και ως "προοδευτισμός".

Βλέπω σκοτάδι...

Περί καθαριστριών!

Επειδή στην Ελλάδα διαχρονικά μας αρέσει ο Νίκος Ξανθόπουλος.

Επειδή κλαίμε με την πρώτη ευκαιρία.

Μόλις ο καθένας χάσει τη δουλειά του ακόμα κι αν τον πληρώνουμε από την τσέπη μας για κάτι αχρείαστο.

Που στεναχωριόμαστε μόλις η κάθε συντεχνιακή «σέχτα» αρχίσει τη μελούρα.

Επειδή κανένας δεν σεβάστηκε τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
Επειδή κανένας δεν σέβεται τους άλλους 2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην ελεύθερη αγορά που παράγουν πλούτο υπό συνθήκες δύσκολες και που πληρώνουν όρους.
Επειδή πολύ μελάνι και πολύ …τραγούδι έπεσε για αυτές.
Ήλθε η ώρα να βάλουμε κάποια πράγματα σε τάξη…

Όλη η αλήθεια για τη γερμανική κατοχή…

1.Οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70.

Αυτό μπορείς να το καταλάβεις από τα κτίρια, το ντύσιμο, το μακιγιάζ και τα μίνι που τα φόραγαν ακόμα και στην Κωπαΐδα στην "Υπολοχαγό Νατάσσα".

2.Η Ελληνίδα ακόμα και εκείνα τα δύσκολα χρόνια ήταν πάντα κοκέτα.

Μπορεί να μην είχε να φάει, αλλά ακόμα και όταν τη μαστιγώνανε, μια ψεύτικη βλεφαρίδα θα τη φορούσε ότι και να γινόταν.  

Και μανικιούρ και μακιγιάζ σοβάς ώστε να μην πέσει ακόμα κι αν ψήνεται  4 μέρε από τον πυρετό  ή την πετάξουν στα νερά.Αρκεί να θυμηθείς πάλι την «Υπολοχαγό Νατάσσα»…

Τα φαντάσματα του παρελθόντος…

Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στην ελληνική τηλοψία υπάρχουν γραφικές φιγούρες, γνωστοί καλαμοκαβαλητές, άνθρωποι που γνωρίζουν τα πάντα, έχουν άποψη για τα πάντα, ξέρουν τις απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις.

(Προ)χθες το βράδυ, στην «ενημερωτική» ούτως ειπείν, εκπομπή κάποιου από αυτούς, σε τηλεοπτικό δίαυλο, ιδιοκτησίας ανθρώπου μέχρι πρόσφατα φυλακισμένου για χρέη, αλλά διακριθέντα στη λασπολογία πάντων, τα τελευταία σαράντα χρόνια, τελείως συμπτωματικά είδα να διαπληκτίζονται ο νέος δήμαρχος Χαλανδρίου κ. Ρούσος με τον Θανάση Πλεύρη, για το γνωστό ζήτημα που δημιουργήθηκε με την παρέλαση μαθητών υπό τους ήχους ενός ρωσικού τραγουδιού, το οποίο είχε διασκευαστεί από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στη διάρκεια της κατοχής…

Το πάθημα της ΝΟΚΙΑ, και το μάθημα για τους υπόλοιπους…

Στη βιομηχανία της τεχνολογίας υπάρχει ένας νόμος που θέλει τις κορυφαίες εταιρίες να χάνουν τη κυριαρχία τους αργά ή γρήγορα.

Συνήθως γρήγορα, και πολλές φορές απότομα.

Ο βασιλιάς της κινητής τηλεφωνίας ΝΟΚΙΑ, μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες τεχνολογικής επιτυχίας της Ευρώπης δεν αποτέλεσε εξαίρεση, χάνοντας το μερίδιο αγοράς που κατείχε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.

Μπορούν άραγε οι νέοι πρωτοπόροι Apple και Google, καθώς και άλλοι Τιτάνες του χώρου, να αποφύγουν τη μοίρα της ΝΟΚΙΑ;

Αριστερή παρέλαση…

Επειδή πολλή συζήτηση έγινε ένθεν κακείθεν σχετικά με τη μουσική υπόκρουση της παρέλασης στο Χαλάνδρι, θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια.

Καταρχήν εμένα ποσώς με ενδιαφέρει αν στην παρέλαση θα ακούγεται ο Ναύτης του Αιγαίου, η Ενάτη του Μπετόβεν, ο ύμνος του ΕΑΜ ή η Παπαλάμπραινα. Μπορεί να τα κανονίσει έτσι ο δήμαρχος ώστε να μη γίνονται παρελάσεις;

Εδώ είναι όλο το θέμα.

Το μέγα πρόβλημα είναι η ίδια η παρέλαση, όχι τα ηχητικά…