Staralfur...

Sigur Ros

Περί ΟΝΝΕΔ…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΟΝΝΕΔ ήταν επί πολλά χρόνια –ειδικά την πρώτη δεκαετία -δεκαπενταετία της ζωής της- ένα αληθινό εκτροφείο διαμόρφωσης πολιτικής σκέψης. Επί πολλά χρόνια ήταν η πρωτοπορία μέσα στο νεολαιίστικο κίνημα, κυματοθραύστης της Αριστερής προπαγάνδας στα Πανεπιστήμια και διαμορφώτρια πολιτικών ρευμάτων.

Παλιά στελέχη της –όχι πολλά ομολογουμένως- ανελκύστηκαν  αξιοκρατικά ή όχι στην κομματική επετηρίδα, έγιναν βουλευτές και υπουργοί.

Πολλά άλλα έπαιξαν και παίζουν ρόλους σε τοπικές κοινωνίες, είτε ως αυτοδιοικητικά είτε ως παραγωγικά στελέχη. Όμως, με το διάβα του χρόνου πολλά πράγματα εκφυλίστηκαν. Ο κρατισμός μπήκε για τα καλά σε μεγάλο μέρος της νεοδημοκρατικής νεολαίας, η αναζήτηση της καρεκλίτσας που οδηγεί στη σιγουριά έγινε θέσφατο, ομού με τις μάχες λούστρου και εντυπώσεων στα Πανεπιστήμια…

Χανόμαστε… με τη βούλα του λαού!

Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουμε παρέα και συναγελαζόμαστε με «ομοίους» μας. Κυρίως δηλαδή με ανθρώπους που «ταιριάζουν τα χνώτα μας». Και όπως και να το κάνουμε αυτή η «συντροφιά» μας  είναι τις περισσότερες φορές μια μειονότητα μέσα στο γενικότερο «γίγνεσθαι» Γι αυτό και συνήθως αγνοούμε  την μεγάλη εικόνα, αγνοούμε δηλαδή την κυρίαρχη ιδεολογική και πολιτική κουλτούρα που διαμορφώνεται στην υπόλοιπη κοινωνία.

 

Ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει να λήξουν τα κάπιταλ κοντρόλς...

Τα τελευταία χρόνια, από τότε δηλαδή που μας χτύπησε η κρίση, και οι περισσότεροι μέχρι πρότινος απολιτίκ συμπατριώτες μας πολιτικοποιήθηκαν βιαίως και ανακάλυψαν όψιμα την σημασία που έχει στη ζωή τους η πολιτική επιλογή και η ψήφος τους, η περιχαράκωση σε «ομάδες» έγινε εντονότερη. Κι αυτό το βλέπουμε κυρίως όσοι ξημεροβραδιαζόμαστε στο διαδίκτυο και ειδικότερα στο φέισμπουκ, μέσα από το οποίο ενημερωνόμαστε και «ενημερώνουμε». Και επειδή το συγκεκριμένο φόρουμ δίνει την δυνατότητα εύκολης «απαλλαγής» από ενοχλητικές ή αντίξοες φωνές, είθισται να έχουμε «φρεντς» άτομα με τα οποία ταιριάζουμε κυρίως στις πολιτικές απόψεις, αφού όλα τα άλλα έχουν πια καταντήσει δευτερεύοντα…

Ενας «γκουρού» της Αριστεράς…

 «Φίλος, που εργαζόταν παλιά στην «Αυγή», μου εξομολογήθηκε ότι αισθάνεται την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του. Την εποχή εκείνη αναρωτιόταν πώς περνάει την ημέρα του ο Γιάννης Μπανιάς. Τον φανταζόταν να πηγαίνει στο γραφείο του, να συναντάει κάνα δυο συντρόφους του, να διαβάζει καμιάν εφημερίδα, να πίνει κάνα δυο καφέδες και μετά να φεύγει, διότι είχε πάει μεσημέρι και έπρεπε να βάλει κάτι στο στόμα του.

Ο φίλος μου, ως εργασιομανής, δυσκολευόταν να πιστέψει ότι είναι δυνατόν άνθρωπος να γεμίζει έτσι τη μέρα του. Γι’ αυτό και τώρα αισθάνεται την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του. Δεν είχε προβλέψει ότι, ενώ έμοιαζε αργόσχολος, στην πραγματικότητα «πάλευε με τις εσωτερικές δυνάμεις των αγκυλώσεων» διότι «πολιτική σημαίνει πρόβλεψη πορείας, γεγονότων, συγκρότηση στρατηγικής γι’ αυτά και μετά από αυτά, ήτοι Ηγεμονία κατά Γκράμσι»…

Εγώ ο γερμανοτσολιάς!

Εγώ λοιπόν ο απαισιότατος. Επειδή πιστεύω στα αυτονόητα και στην απλή κοινή λογική. Επειδή όσα δίνεις τόσα θα παίρνεις σε αυτή τη ζωή. Και επειδή σε αυτό το σύστημα που τόσο επιθυμείς μόνο έτσι θα καταφέρεις να επιβιώσεις!

Τα αυτονόητα λοιπόν. Οπως τα κόκκινα δάνεια. Που αν δεν πουληθούν, η οικονομία θα τραμπαλίζεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας εσαεί!

Τα αυτονόητα λοιπόν. Οπως το σημερινό, το χαμηλό επίπεδο ζωής. Χωρίς τα λεφτά των δανειστών, τότε ακόμα πιο χαμηλά, ακόμα περισσότερο τριτοκοσμικά!
Τα αυτονόητα λοιπόν. Οπως με τα στεγαστικά, τα δανεικά και αγύριστα. Εχεις και δεν πληρώνεις; Τότε το σπίτι βγαίνει στο σφυρί! Γιατί, αγαπητέ, τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών τις πληρώνει ο λαός. Και γιατί ακόμα αρκετοί εξ ημών και υμών εξακολουθούμε να ζούμε σε νοικιασμένα διαμερίσματα που πληρώνουμε από τον κουρεμένο μας μισθό!

Ο πικρός επίλογος του κ. Τσίπρα...

Οι νόμοι της οικονομίας είναι χαλύβδινοι και αδιαφορούν αν οι "υπήκοοι" της επικράτειάς τους έχουν αριστερές ή δεξιές αντιλήψεις ή έστω αν πιστεύουν στη μετά θάνατο ζωή. Το μόνο που μπορεί να πετύχει η πολιτική απέναντι στην οικονομία είναι να καθυστερήσει και ως εκ τούτου να επιδεινώσει τις συνέπειές της, όχι να τις αποτρέψει.

 

Μοιραία λοιπόν το κόστος που θα πληρώναμε ως χώρα αν είχαμε κάνει όσα πρέπει να κάνουμε το 2010 θα ήταν λιγότερα σε σχέση με το 2012 και του 2012 λιγότερα σε σχέση με το 2015…