Hollow Moon...

Awolnation

Πατριδοκάπηλοι αριστερoδραχμιστές…

Ο​​ταν κάποιος εξαπολύει υβριστική κατηγορία προς κάποιον άλλον, κατά κανέναν τρόπο δεν σημαίνει ότι ο υβριστής δεν αξίζει να χαρακτηρισθεί με τα ίδια λόγια. Θα έπρεπε, ίσως, να μην είναι έτσι τα πράγματα στην πολιτική.

Κι όμως είναι, συχνά, πολύ χειρότερα.

Δυστυχώς, τμήμα των πολιτικών και των παρατρεχαμένων τους συμπεριφέρεται ως να διαθέτει επιφοίτηση αληθείας.

Μοιράζουν χαρακτηρισμούς και πρεσβεύουν «αλήθειες», άλλοτε με τον αέρα του παντογνώστη «επαναστάτη» και εξίσου συχνά με εκείνη την τρέλα του εξουσιαστή…

Συριζοποίηση ή ανάπτυξη για την Ελλάδα;

Η Ελλάδα διαπραγματεύεται μία συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές της, ή μήπως πίσω από τις θεατρικές παραστάσεις του τελευταίου πενταμήνου κυοφορείται ένα πολιτικό πραξικόπημα, μέσω του οποίου φαιοκόκκινες δυνάμεις θέλουν να απομακρύνουν την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αν κρίνει κανείς από μικρογεγονότα και την πρωθυπουργική ρητορεία, η δεύτερη προοπτική είναι και η πιθανότερη.

Και αυτοί που επιδίδονται στο παίγνιο αυτό είναι εξόχως επικίνδυνοι, καθ' όσον άσχετοι…

Στο... βόθρο της Ευρώπης!

Το καλό νέο είναι ότι μετά τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες η Ελλάδα απομακρύνεται από την χρεοκοπία. Και αυτό είναι παρήγορο ότι την τελευταία στιγμή οι απίθανοι ηθοποιοί που υποδύονται τους πρωθυπουργούς και υπουργούς κατάλαβαν τι σημαίνει να είσαι με το πιστόλι στον κρόταφο.

Η Ελλάδα του Στρατούλη

Τι σημαίνει να γραφτείς στην ιστορία ως ο νέος Χαρίλαος Τρικούπης της χρεοκοπίας του 21ου αιώνα; Και φυσικά ο Τσίπρας κατάλαβε ότι αν οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από το ευρώ θα υπέγραφε την πολιτική θανατική του καταδίκη.

Αυτά ως προς το καλό και μένει να επιβεβαιωθεί στο Eurogroup της Τετάρτης και τη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης…

Παραλογισμοί και φαντασιώσεις…

Oι Ελληνες πολίτες έχουν διαιρεθεί σε δύο στρατόπεδα.

Το ένα, που είναι και το μικρότερο, θέλει η διαπραγμάτευση να αποτύχει.

Για ευκολία ονομάζονται «λόμπι της δραχμής», αλλά κάτω από τη σκεπή του λόμπι συστεγάζονται τα πιο ετερόκλητα γκρουπ: κομμουνιστές που ελπίζουν ό,τι δεν έγινε το 1945 να γίνει τώρα, φασίστες που ελπίζουν ότι ένα δεύτερο Ανω Σύνταγμα των Αγανακτισμένων θα την κάψει αυτή τη φορά τη Βουλή, απατεώνες που χρωστάνε εκατομμύρια στο κράτος και περιμένουν το χρέος να το διαγράψει η πληθωριστική γραμμή, καιροσκόποι που έχουν λεφτά στο εξωτερικό και υπολογίζουν ότι θα εκμεταλλευτούν τη διαφορά στις αξίες, ορκισμένοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ που δεν τους νοιάζει ακόμα και να καταστραφούν αρκεί να δουν να κυνηγάνε τους κυβερνητικούς στους δρόμους, ηλικιωμένοι που ο χρόνος εξωράισε το παρελθόν και ονειρεύονται ότι με τη δραχμή θα το ξαναζήσουν.

Και ων ουκ έστιν αριθμός…

Τώρα «ουφ», μετά τα «ωχ»…

Δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι. Το μείζον επετεύχθη, η άμεση καταστροφή απεφεύχθη.

Αυτό δεν θέλαμε όλοι;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, διότι ασφαλώς δεν ήθελαν όλοι αυτήν την εξέλιξη.

Ηταν πολλοί αυτοί που είχαν επενδύσει στη ρήξη και στην αναταραχή, με απώτερο στόχο τη δραχμή. Άλλοι από καθαρό συμφέρον (το λόμπι τη δραχμής), άλλοι από ιδεοληψία, άλλοι από βλακεία…

Το εχθρικό κράτος…

Παρακολούθησα πριν μερικούς μήνες ένα ποινικό δικαστήριο σε κάποια πόλη της Β. Ελλάδας, με κατηγορούμενο έναν οφειλέτη του Δημοσίου που χρωστούσε περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ.

Επόμενος στο πινάκιο εκδίκασης πάλι ο ίδιος κατηγορούμενος, γιατί χρωστούσε δεδουλευμένα στους εργαζόμενούς του, περίπου 300 χιλιάδες ευρώ.

Ο συνήγορος υπεράσπισης απέδειξε ότι ο πελάτης του είχε να λάβει από το ελληνικό Δημόσιο 2,5 εκ. ευρώ, αλλά δεν του τα απέδιδαν, και η δημόσια διοίκηση παρελκυστικά και χρησιμοποιώντας προσχήματα αρνιόταν να του τα συμψηφίσει.

Στην απολογία του ο κατηγορούμενος είπε το αυτονόητο. Πως η επιχείρησή του καταστράφηκε επειδή το Δημόσιο δεν πληρώνει τα χρέη του προς τους επαγγελματίες που συναλλάσσονται μαζί του, πως μια χαρά θα είχε εξοφλήσει τους εργαζόμενους που είναι και αυτοί θύματα αυτής της κατάστασης και ότι αν αφαιρέσουμε από τα 2,5 εκ. που έχει να λάβει τα 0,5 εκ. τότε θα έπρεπε να έχει και 2 εκ, ρέστα, οπότε θα πλήρωνε και όλες τις υποχρεώσεις του προς τρίτους.

Οι δικαστές τον άκουσαν και μετά του έριξαν στην πρώτη υπόθεση 3,5 χρόνια και στη δεύτερη 2,5 χρόνια φυλάκιση, και αυτό αναγνωρίζοντας ελαφρυντικά…

Το ομορφότερο ρημαδιό του κόσμου…

Π​​ρο καιρού παιζόταν μια τρυφερή διαφήμιση στις τηλεοράσεις. Ενας πιτσιρικάς χάραζε με τις μπογιές του το πάτωμα, όταν μπήκε στο σπίτι αποσβολωμένη η μητέρα του. «Ηθελα να κάνω μια μεγάλη καρδιά», έλεγε χαριτωμένα ο πιτσιρικάς, «αλλά δεν μου έφτασε το χαρτί».

Η μητέρα, αφού έχει ξεπεράσει το πρώτο σοκ της ζημιάς, ανταπαντά: «Και είναι η ομορφότερη καρδιά του κόσμου!».

Κάπως έτσι φαντάζονται οι νεανίες του Μαξίμου ότι θα είναι η αντίδραση του ελληνικού λαού στο τέλος των μακρών και χωρίς έρμα «διαπραγματεύσεων» στην Ευρώπη, την ώρα που η πραγματική (ελληνική) οικονομία βουλιάζει.

Θα καταλήξουν να μετατρέψουν τη χώρα σε ερειπιώνα, αλλά ελπίζουν –ή είναι σίγουροι– ότι οι πολίτες θα τους πουν «και είναι η ομορφότερη διαπραγμάτευση του κόσμου!»…