Το θέμα είναι ότι πουθενά μα πουθενά δεν διαπιστώσαμε
ανθρώπινη παρουσία.
Την τρίτη μέρα, και αφού ψάχναμε επί ώρες, βρήκαμε ένα
άνοιγμα στη πλαγιά ενός λόφου το οποίο οδηγούσε στο εσωτερικό του, δηλαδή σε
μια σπηλιά.
Σπηλιά τρόπος του λέγειν, διότι αποδείχθηκε ότι
αποτελείτο από διάφορα επίπεδα, και από τεράστιες «αίθουσες, που με μια
πρόχειρη ματιά θα πρέπει να είχαν μέγεθος της τάξης των δύο χιλιάδων
τετραγωνικών μέτρων η κάθε μία!
Το σκοτάδι βέβαια ήταν απόλυτο, μέχρι που ανάψαμε τις
λάμπες και συνδέσαμε τις γεννήτριες που είχαμε φέρει μαζί.