Series of Dreams...

Bob Dylan

Ο Ατρόμητος, και ο λαϊκισμός…

Είναι τόσο Κοινότοπο το Κακό στις μέρες μας, που πλέον δεν μας εντυπωσιάζει και πολύ.

Κάπως έτσι, μαζί με τα έργα και τις ημέρες των Μ.Κ.Ο., μαζί με όλες τις (αργά και βασανιστικά εκτυλισσόμενες ενώπιόν μας) λαμπρές σελίδες του «μαζί τα φάγαμε», πέρασε μια ακόμα είδηση.

Χωρίς συναισθηματικές εντάσεις, ήταν αυτή με τις ανδραγαθίες ενός προέδρου ΠΑΕ, που συνάμα ήταν και «επιτυχημένος» επιχειρηματίας.

Είμαστε καλά μαθημένοι στον κήπο μας, ξέρουμε ότι είναι όλη η Ελλάδα, ατέλειωτη παράγκα, παράγκα του (άχρονου αυτού) χειμώνα.

Ξέρουμε πολύ καλά, πόση ισχύ έχουν κάποιοι διακεκριμένοι παραφρουτέμπορες, που ηγούνται «αθλητικών» (μην απαυτώ τώρα) σωματείων και κάνουνε παιγνίδι. Και ξέρουμε λιγότερο, πόση ευχέρεια έχουν στο να κάνουν άνω κάτω τη δημοκρατική νομιμότητα, εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους πάνω στους σκοταδισμένους οπαδούς των ομάδων που ελέγχουν.

Δεν αρκεί η μείωση του αριθμού των βουλευτών.

Δίνουν και παίρνουν οι προτάσεις για μείωση των βουλευτών από 300 σε 250 ή 200.

Σίγουρα θα είναι ένα καλό βήμα για μείωση των εξόδων και αποδυνάμωση των πελατειακών δικτύων.

Φτάνει όμως αυτό;

Έχουμε ένα αναχρονιστικό σύνταγμα, εργαλείο στα χέρια μιας διεφθαρμένης ελίτ και πανίσχυρο μηχανισμό καταπίεσης των δικαιωμάτων του κατ΄επίφαση «πολίτη».

Οι βασικές διατάξεις του σχεδόν απαγορεύουν την ανάπτυξη πολιτισμού, δεδομένου ότι δεν επιτρέπουν ελεύθερη δραστηριότητα στην παιδεία, στην οικονομία,  στις επιστήμες και κυρίως στην σύμπραξη του πολίτη στις αποφάσεις της εξουσίας.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και στη Βενεζουέλα…

Εκτός από τον Viktor Yanukovich, κάτι άλλο που απουσιάζει αυτή την ώρα από την Ουκρανία είναι μια νέα κυβέρνηση.

Αν και ο μεταβατικός ηγέτης της χώρας Oleksandr Turchinοv είχε μιλήσει για άμεση τοποθέτηση ενός νέου κυβερνητικού σχήματος, τίποτα δεν έγινε, και τώρα μιλάει για μια δυο μέρες ακόμη.

Όπως είπε, χρειάζεται χρόνος προκειμένου να επιτευχθεί ένας κυβερνητικός συνασπισμός  εθνικής πίστης, αφού όπως προειδοποίησε ελλοχεύει ο σοβαρός κίνδυνος μιας διχοτόμησης της χώρας.

Μακάρι να γίνουμε Αργεντινή…

Στην Ουκρανία έπαψαν να μετρούν τους νεκρούς.

Οι διαδηλωτές δολοφονούνται από αστυνομικούς και παρακρατικούς, επειδή θέλουν η χώρα τους να βαδίσει προς την Ευρώπη.

Εζησαν τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό, τώρα ζουν σε ένα αυταρχικό καθεστώς που κινούν σαν μαριονέττα ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του.

Αν τους βάλεις να διαβάσουν τι γράφει ο «Ριζοσπάστης», για το χαμένο «παράδεισο» της KGB και του ΚΚΣΕ, θα κινδυνεύσουν με εγκεφαλικό.

Η Ευρώπη είναι η περιοχή του πλανήτη όπου όλοι θα ήθελαν να ζουν.

Με τις περισσότερες ελευθερίες, κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα, σαφή διάκριση εξουσιών και ισχυρό κοινωνικό κράτος.

Γιατί η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει...

Η Ελλάδα το 2010 χρεοκόπησε ουσιαστικά, αλλά όχι τυπικά αφού οι εταίροι της και το ΔΝΤ ανέλαβαν τα χρέη, πληρώνοντας τους ιδιώτες δανειστές της.
Έτσι η χώρα απέφυγε τη στάση πληρωμών και τις συνέπειες αυτής: καλές και κακές...

Οι καλές συνέπειες είναι πως μια χώρα που δεν μπορεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις της επιτυγχάνει ανάλογο «κούρεμα» αυτών.
Οι κακές είναι πως για κάποια χρόνια μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, η χώρα βρίσκεται εκτός αγορών, οι τράπεζες καταρρέουν, οι καταθέσεις χάνονται, το κράτος αδυνατεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις,  και υπάρχουν προβλήματα στην ομαλή τροφοδοσία της αγοράς αν εξαρτάται για βασικά είδη (καύσιμα, τρόφιμα) από εισαγωγές.

Ευρά έχουμε, αλλά είναι θαμμένα στο Αιγαίο…

Δεν το έκανα από δημοσιογραφική διαστροφή αλλά πραγματικά γιατί ήθελα να δω τον μαγικό τρόπο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τρίψει στη μούρη της Μέρκελ το μνημόνιο και θα καταφέρει να διαγράψει το χρέος προχωρώντας παράλληλα στο δρόμο της ανάπτυξης.

Παραβλέποντας το γεγονός ότι σε τρείς ερωτήσεις για τις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης οι απαντήσεις περιλαμβάνουν 13 «θα», από το «θα δώσουμε σε αγρότες, μικρομεσαίους και ελεύθερους επαγγελματίες» μέχρι το γνωστό πλέον «δίκαιο φορολογικό σύστημα», το μυστικό όπλο του κ. Τσίπρα φαίνεται πως δεν διαφέρει από αυτό του Πάνου Καμμένου.