Blast Off...

Birthday Party

Να τα λέμε αυτά…

Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων, οι σημερινοί εικοσάρηδες, που μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν μέσα στην κρίση, και που το μόνο που ξέρουν είναι η ύφεση, η ανεργία και η λιτότητα.  Είναι όλα εκείνα τα παιδιά που όταν πρωτοχτύπησε την πόρτα μας η παγκόσμια κρίση και τα μνημόνια, ήταν δεν ήταν 12-13 χρόνων, και άρα αυτό μόνο ξέρουν. Δεν πολυθυμούνται την Ελλάδα της επίπλαστης ευμάρειας, των Καγιέν, και των σκυλάδικων καθ εκάστην.

Αυτή λοιπόν τη φουρνιά νέων δεν την λυπάμαι, διότι όντας μαθημένη στα λίγα θα μπορέσει να επιβιώσει, όπως άλλωστε επιβίωσαν όλες οι γενιές των Ελλήνων μέχρι τις εύκολες δεκαετίες του  ’80, ’90 και του ’00…

Το vertigo ενός νάρκισσου…

Γράφτηκαν ήδη μπόλικα για το ευφυές λογοπαίγνιο του κ. Τσίπρα περί καθολικού προσφυγικού προβλήματος και την επίσκεψη του Πάπα της Καθολικής Εκκλησίας. Πολλοί επισήμαναν την ιδιότυπη αίσθηση χιούμορ που διαθέτει ο πρωθυπουργός και τη γενναιοδωρία του αφού γέλασε ο ίδιος με το αστείο του προκειμένου να βοηθήσει και όσους δεν το κατάλαβαν να γελάσουν.

Σε άλλους προκάλεσε την αμηχανία και τη δυσφορία που αισθάνεσαι όταν κάποιος άνθρωπος μπροστά στα μάτια σου κάνει ή λέει μια ανοησία. Αυτά έχει η δημοκρατία θα μου πείτε. Επειδή δε και εγώ συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς τους τελευταίους, καθυστέρησα να αντιδράσω, καθότι εδώ και μερικές ημέρες προσπαθώ να απαντήσω στο ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν;».

Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν είναι έγκλημα. Είναι λάθος!

Τις τελευταίες μέρες επανήλθαν στην επικαιρότητα οι προτάσεις για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Φορείς αυτών των προτάσεων τα κόμματα του κεντρώου και κεντροαριστερού χώρου και αποδέκτης -θεωρητικά- ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο τελευταίος βέβαια έχει καταστήσει σαφές πως δεν εμπλέκεται σε τέτοιες διεργασίες. Και είναι λογικό, καθώς τα εθνικο-ενωτικά σχήματα βρίσκονται έξω από τη συγκρουσιακή λογική του.

Με αυτό ως δεδομένο, η συγκεκριμένη πολιτική δήλωση των κομμάτων του κέντρου είναι πιο πολύ μια αποσαφήνιση θέσεων παρά μια πρόταση για να υλοποιηθεί…

O λαϊκισμός είναι ένας και ομοούσιος…

Ο λαϊκισμός είναι η υποχώρηση του σαφούς στο απλοϊκό, έλεγε ο παλιός θεωρητικός της πολωνικής Αλληλεγγύης  Άνταμ Μίεχνιτσκ, ο λαϊκισμός δεν είναι παρά η έδραση της  αναξιοκρατικής δημοκρατίας, που μετατρέπει τον λαό από συνάθροιση ετερόκλητων πολιτών σε ένα αυτονομημένο ενιαίο  φαντασιακό υποκείμενο, λέει ο Στέλιος Ράμφος.

Έως τώρα ο λαϊκισμός ή ποπουλισμός, στεγαζόταν υπό την μορφή γκρίζων μειοψηφικών πολιτικών ζωνών εντός των υπαρχόντων αστικοδημοκρατικών κομμάτων, ως ότου με οδό  διέλευσης τον επίκαιρο διχασμό  «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» , αποφάσισε να βγεί φανερά, συνδυασμένος με αντιπατριωτικά  δηλαδή εθνικά χαρακτηριστικά...

Τρία μέτρα κάτω από τη γη…

«Τρία μέτρα κάτω από τη γη». Θα μπορούσε να είναι στίχος από μάγκικο αργκό τραγούδι του προηγούμενου αιώνα με το οποίο ευθυμούμε πίνοντας κανά ποτηράκι στο Βοτανικό, στα ντε μπουζουκέν ντε καμπαρέν. Δυστυχώς όμως αυτά είναι τα λόγια του Υφυπουργού Υγείας, κυρίου Πολάκη, σε ομιλία του στο Μαρούσι.

Το κυβερνητικό στέλεχος χαρακτήρισε τα κανάλια «βοθροκάναλα της διαπλοκής» και στην συνέχεια με περίσσεια αυτοπεποίθηση για τις σωματικές του δυνάμεις, ρέπουσα εις κομπορρημοσύνην, περιέγραψε πως χάρισε την ζωή σε κάποιο δημοσιογράφο με τον οποίο διαπληκτίσθηκε πριν λίγο καιρό σε αλήστου μνήμης συνέντευξη τύπου του Υπουργείου Υγείας (βλ. δηλώσεις περί ιού ΧΙΒ)...