The Guns of Brixton...

The Clash!

Σαμαράς: Now you see me, Now you don’t…

Πριν λίγες μέρες, ένας καλός φίλος, στέλεχος του Πασόκ, μου είπε: «Μην τον υποτιμάτε τον Σαμαρά. Είναι killer».
Δεν πέρασε καιρός και το βλέπουμε στην πράξη.
Ο Αντώνης Σαμαράς αποδεικνύεται ‘Πολύ σκληρός για να πεθάνει’ (τόσο εύκολα).

Απέναντί του έχει τους γνωστούς – άγνωστους μηχανισμούς υπονόμευσης, τα ‘κρυφά’ συμφέροντα με τους πολυεκατομμυριούχους ολιγάρχες που θέλουν την Ελλάδα σε επίπεδο τετρακοσμικής χώρας -χωρίς ανάπτυξη, χωρίς εκσυγχρονισμό, με παθητικό δημόσιο ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς επιχειρηματικότητα, ‘φοβισμένη’ από θεωρίες διεθνούς συνομωσίας, με υδροκέφαλο κράτος.
Ένα ‘νεκροζώντανο ιδιάζων μόρφωμα’ όπου τα σύνορα είναι ανοιχτά για να έρχονται οι εξαθλιωμένοι μετανάστες από τριτοκοσμικές χώρες, η ανεργία να αγγίζει το 100% μαζί με την εγκληματικότητα, τους ανθρώπους να γίνονται απλά ‘τροφή’ για να πλουτίζουν οι ολιγάρχες επειδή δεν θέλουν να τους αγγίξει κανείς την… τσέπη τους.
Δηλαδή, θέλουν όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς που ψάχνουν μια θέση στον ήλιο, να γίνουμε αναλώσιμα προϊόντα στο δικό τους ράφι.

Αριστερά περιορισμένης ευθύνης.

Η Ιστορία είναι γεμάτη από κακούς χειρισμούς. Και καταστροφές.

Αυτές συνήθως ξεκινούν από τα μικρά για να καταλήξουν στα χείριστα.

Οι εξελίξεις γίνονται χιονοστιβάδα και τα αδιανόητα πραγματικά. Βεβαίως, οι κακοί χειρισμοί δεν συνεπάγονται αυτομάτως καταστροφές.

Υπάρχουν συστήματα που έχουν καλά αμορτισέρ και απορροφούν τους κραδασμούς. Η Ελλάδα τα έχασε διότι κι αυτά δεν ήταν προϊόν δημοκρατικού αυτοματισμού, αλλά κρατικού κορβανά.

Παλαιότερα η παραμικρή αστάθεια στην κοινωνία «θεραπευόταν» με αύξηση των δαπανών, δηλαδή με ελλείμματα που γινόταν χρέος.

Δεν φτιάξαμε οικονομία που να δίνει εργασία· φτιάξαμε μεγάλο κράτος για να απορροφά ανέργους.

Τα τελευταία χρόνια, επειδή λεφτά δεν υπάρχουν, όλο το σύστημα λειτουργεί στο κόκκινο και οι πιθανότητες της καταστροφής αυξήθηκαν δραματικά.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η χώρα ζει με δανεικά· τα τελευταία χρόνια έτσι ζούσε. Είναι ότι ζει με τα τελευταία δανεικά που απέμειναν στον κόσμο· του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Η Βενεζουέλα (πρότυπο του Αλέξη) καταρρέει.

Η διάλυση του σοβιετικού μπλοκ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 απέδειξε δυο πράγματα: Πρώτον ότι η βαθιά ριζωμένη οικονομική αναποτελεσματικότητα μπορεί να οδηγήσει ένα πολιτικό σύστημα στην σύνθλιψη, και δεύτερον, ότι αυτή η σύνθλιψη μπορεί να επιταχυνθεί εξαιτίας της ισχυρογνωμοσύνης των ηγετών του.

Η κακοδιαχείριση της οικονομίας από πλευράς κράτους, βοηθούντος του αγώνα εξοπλισμών λόγω του ψυχρού πολέμου, αλλά και του κόστους της εισβολής στο Αφγανιστάν, αποσάρθρωσε εντελώς την άλλοτε παντοδύναμη ΕΣΣΔ.

Έτσι, όταν το 1985 ο Mikhail Gorbachev διαδέχθηκε τον στερούμενο οράματος και ιδεολογικά περιορισμένο Konstantin Chernenko, δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει ότι η χώρα του δεν ήταν δυνατόν πλέον να παριστάνει την υπερδύναμη.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, έπεσε το τείχος του Βερολίνου.

Ζητείται συντονισμός…

Μέσα στο εορταστικό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αναμένεται ο σχηματισμός της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, η οποία προέκυψε εξ ανάγκης μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ.

Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς είχε χθες μακρά τηλεφωνική συνομιλία με τον Ευάγγ. Βενιζέλο για τον ανασχηματισμό και το πλαίσιο της νέας προγραμματικής συμφωνίας, και μέχρι τη Δευτέρα, το αργότερο, αναμένεται να καταλήξουν στα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν το νέο κυβερνητικό σχήμα.

Στο μέγαρο Μαξίμου ο πρωθυπουργός είχε συνεχείς συσκέψεις με τους στενούς συνεργάτες του, τόσο για τη διαχείριση του νέου σκηνικού που διαμορφώθηκε μετά την έξοδο της ΔΗΜΑΡ όσο και για τη διαμόρφωση των όρων συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.

Στα σχέδια του κ. Σαμαρά ήταν μέχρι πρότινος η δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου, όπως είχαν ζητήσει και οι κυβερνητικοί εταίροι, ωστόσο, από χθες το όργανο αυτό θεωρείται παρωχημένο.

Το τέλος της ανανεωτικής αριστεράς.

Τελικά, ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν άντεξαν το βάρος της συμμετοχής στην κυβέρνηση, έστω και με μη πολιτικά στελέχη.

Η άσκηση της εξουσίας είναι σκληρό πράγμα.

Απαιτεί εμμονή στους στόχους, αταλάντευτη πορεία και δύσκολες αλλά ορθές αποφάσεις.

Μόνον έτσι, μπορεί να ελπίζεις ότι θα δρέψεις κάποτε τους καρπούς των επιλογών σου.

Η ανανεωτική αριστερά, από την εμφάνισή της στην πολιτική σκηνή του τόπου με τη μορφή του ΚΚΕ εσωτερικού, δεν μπόρεσε να δείξει τις αρετές αυτές.

Πάντα προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη των μεγάλων αλλαγών και στην κρυφή γοητεία του παρελθόντος της, με αποτέλεσμα να μην σταθεί ποτέ ικανή να κάνει και να εδραιώσει την υπέρβαση.

Ο τελευταίος να κλείσει τη πόρτα.

Στο Άουσβιτς, όταν κάποιος δραπέτευε, η τιμωρία ήταν να πιάνουν 10 κρατούμενους, στην τύχη, και να τους βάζουν χωρίς τροφή σε ένα κλειστό δωμάτιο με διαστάσεις λίγο μεγαλύτερες από τηλεφωνικού θαλάμου, που τους ανάγκαζε να μένουν όρθιοι, μέχρι να πεθάνουν όλοι από εξάντληση.

Έτσι, ήξερες ότι ακόμα κι αν κατάφερνες να φύγεις από την κόλαση, 10 άνθρωποι θα τη συναντούσαν για χάρη σου.

Όταν η ξεναγός μάς το έδειξε, συμπλήρωσε: «δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο σενάριο αργού θανάτου.».

Κι όμως, υπάρχει: να τους έλεγαν, λίγο μετά τον εγκλεισμό, πως σ' αυτόν που θα έμενε τελευταίος ζωντανός θα έδιναν χάρη.

Έτσι, ξαφνικά, οι 10 αναπάντεχοι σύντροφοι σε μια κοινή τύχη, αγκαλιασμένοι από τη στενότητα του χώρου, θα μετατρέπονταν σε θανάσιμους εχθρούς, αφού για να ζήσει ο ένας θα έπρεπε να εξοντωθούν οι άλλοι.

Κι ακόμα χειρότερο: αυτή η ελπίδα να ήταν ψέμα!

Όλο το αλληλοσπάραγμα να γίνονταν χωρίς όφελος, κι ο τελευταίος να έμενε εκεί κλειδωμένος μέχρι να σβήσει μόνος ανάμεσα στα όζοντα σώματα των συγκρατουμένων του.