Riders on the Storm...

The Doors

Προς Ρουβίκωνες και κουκουλοφόρους…

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν τολμώ να υποδείξω σε κανέναν να πάει ή να μην πάει. Ολοι έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Οποιαδήποτε πρόταση προς τρίτον εμπεριέχει βία. Φραστική και ιδεολογική. Αλλο πράγμα με ενδιαφέρει, όμως, αυτές τις δύσκολες στιγμές πια. Δεν με ενδιαφέρουν οι χαρακτηρισμοί. Δεν με απασχολούν οι επιθετικοί προσδιορισμοί γι’ αυτούς που θα πάνε και γι’ αυτούς που θα μείνουν σπίτι τους.

Πολύ λίγο με ενδιαφέρει η ανταλλαγή ύβρεων. Στα μεγάλα γεγονότα ή στα μικρά, που σημαδεύουν ιστορικές εξελίξεις, τα προτελευταία λόγια πολύ λίγο μετράνε. Τα τελευταία ζυγίζουνε πιο βαριά. Αυτό, όμως, που με απασχολεί και με βασανίζει είναι η ανοχή -πολιτική, ιδεολογική και δικαστική- απέναντι σε φαινόμενα αναβίωσης της πρακτικής και της λογικής του «δεξιού μετεμφυλιακού παρακράτους». Οφείλω να το εξηγήσω αμέσως…

Μπαμπούλας…

Νομίζω ότι αυτό το κουσούρι που έχουν στον ΣΥΡΙΖΑ να βλέπουν παντού «ακροδεξιούς» κι «Ακροδεξιά» πρέπει να το κοιτάξουν. Δόξα τω Θεώ, έχουμε εξαιρετικούς αρμόδιους επιστήμονες.

Οποιος άλλα λέει ή φρονεί από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακροδεξιός. Οποιος έχει διαφορετικές ευαισθησίες αποκαλείται ακροδεξιός. Οποιος αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ ή απλώς δεν τον διευκολύνει να κυβερνήσει θεωρείται κι αυτός ακροδεξιός…

Ένα αριστερό νεο-πελατειακό κράτος οικοδομείται…

Μια από τις βασικές εξαγγελίες της ποικιλόχρωμης Αριστεράς ήταν η κατάργηση του πελατειακού κράτους. Οι αναλύσεις των διανοουμένων του χώρου αυτού όριζαν με περιοριστικό τρόπο το πελατειακό κράτος, ως μια σχέση αλληλεξάρτησης ενός πάτρωνα και ενός πελάτη με εκατέρωθεν παροχές: του πάτρωνα η παροχή οριζόταν στο «βόλεμα» του πελάτη ή συγγενικού του προσώπου και του πελάτη στην εξαγορά της ψήφου του.

Έβλεπαν την κορυφή του παγόβουνου. Το πελατειακό κράτος, όμως, εκτείνεται σε όλα τα τμήματα της δημόσιας διοίκησης: αποφάσεις, δομές, παρεχόμενες υπηρεσίες, προϋπολογισμοί λειτουργούν βάσει των προταγμάτων του…

Γκοτζαμάνηδες της Αριστεράς;

 Η κυβέρνηση τρέμει τη μαζικότητα του συλλαλητηρίου της Κυριακής, 4 Φεβρουαρίου. Και εκτός από τη λοιπή κινδυνολογία, ως εκ θαύματος, το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου, χρυσαυγίτες και εξωκοινοβουλευτικοί, από τη ΛΑΕ μέχρι τους τελευταίους μπάχαλους, καλούν σε συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις προσπαθώντας από κοινού να δημιουργήσουν φοβία στον ευρύτερο κόσμο με τα πιθανά επεισόδια που προετοιμάζουν. Τη δε ημέρα του συλλαλητηρίου, ακροαριστεροί και αναρχικοί καλούν σε ανοικτή αντισυγκέντρωση. Για το ρόλο των χρυσαυγιτών, ως μόνιμων εντολοδόχων της εξουσίας δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Μήπως όμως έχει μείνει καμία και για εκείνον της δήθεν «αντισυστημικής» Αριστεράς;

Δυστυχώς η ιστορία αυτή έχει πολύ βαθιές ρίζες στην ιστορία του τόπου: Στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια, σημαντική παράμετρος της κυβερνητικής πολιτικής ήταν οι λεγόμενοι «παρακρατικοί», που δρούσαν ως το οπλισμένο και προβοκατόρικο χέρι της εξουσίας. Έτσι, όποτε υπήρχε φοιτητική διαδήλωση, ή συλλαλητήριο της Αριστεράς, οργανωνόταν αντιδιαδήλωση από την ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών) ή από διάφορες αυτοαποκαλούμενες «εθνικές» οργανώσεις, που επιχειρούσαν να τρομοκρατήσουν και να μπορέσουν να επιτεθούν στις εκδηλώσεις της Αριστεράς…