Wild is the wind....

Ο μοναδικός David Bowie στο εξίσου μοναδικό   Wild is the Wind!

Η Τουρκία και η ελληνική ΑΟΖ.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν τα τουρκικά ΜΜΕ, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, αναγκάζονται να μιλήσουν για την ελληνική ΑΟΖ, η οποία δεν υπάρχει ακόμα.

Βέβαια δεν μπορούν να είναι επιφυλακτικοί γιατί η Τουρκία από το 1978 πριν τη Συμφωνία του Δικαίου της Θάλασσας το 1982 και λέει συνεχώς ότι η Μεσόγειος είναι μία κλειστή θάλασσα, όπου δεν πρέπει να γίνει καμία συμφωνία.

Και αυτές οι προσπάθειες είναι τόσο πετυχημένες στρατηγικά που έχουμε την Κύπρο να έχει κάνει μία θέσπιση το 2004 και τρεις συμφωνίες με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ διαδοχικά το 2003, το 2007 και το 2010.

 

Χειροπέδες πολλές, έσοδα … ελάχιστα.

Ας το παραδεχτώ. Τα τελευταία 2 χρόνια ως δικαστικός συντάκτης έχω κάνει εξαιρετικές γνωριμίες.

Έχω συναντηθεί και γνωριστεί με την «αφρόκρεμα» της ελληνικής επιχειρηματικότητας.

Όχι σε κοινωνικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο ρεπορτάζ, δηλαδή ως κατηγορουμένους στα δικαστήρια.

Για να μην είμαι υπερβολικός, οι περισσότεροι δεν ήταν ακριβώς πρώτης γραμμής επιχειρηματίες αλλά υπήρξαν και τέτοιοι.  

Δεν το έχει ο Αλέξης… δεν του βγαίνει.

Από πληροφορίες που συλλέγω, παρακολουθώντας παράλληλα τις κινήσεις Τσίπρα στις ΗΠΑ, μόνο η παρακάτω σκέψη με ικανοποιεί: ο Αλέξης έχει θαμπωθεί από την εξουσία και το καπιταλιστικό όνειρο, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι οι ικανότητές του είναι περιορισμένες, οι γνώσεις του ανεπαρκείς και το πολιτικό του ήθος απόν καθώς επιμένει στην ψυχολογία του δρόμου, των συνθημάτων με νηπιακή ψυχολογία σλαβικής παντοδυναμίας των Βαλκανίων, όταν η τελευταία ονείδιζε την αυστροουγγρική ιντιφάντα υπό το βλέμμα του υπέργηρου Φραγκίσκου Ιωσήφ, που χάιδευε το πλήθος των πενήντα εκατομμυρίων υπηκόων, αποστρέφοντας το βλέμμα απ’τους Γερμανούς φοιτητές στην Πράγα που τραγουδούσαν πρωσικούς ύμνους.

 

Κοινώς, συμβαίνει ό,τι η πλειοψηφία εθελοτυφλεί να δει.

Η σοβαρή πολιτική πράττεται στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου και όχι στους δρόμους.

Η ημιμάθεια (του Αλέξη) ως … στυλ!

Απόσπασμα από  συνέντευξη   του συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη, που με καλύπτει απόλυτα, αφού τα ίδια λέω εδώ και καιρό, και … κανένας δεν με ακούει!

Ερωτάται λοιπόν ο συγγραφέας:

Με τον Τσίπρα γιατί έχετε τόσο πρόβλημα;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με την αριστερή μου συνείδηση.

Εστιάζεται στο εξής: η Αριστερά έβγαλε πολλούς σπουδαίους αγωνιστές, αλλά πολύ λίγους καλούς ηγέτες.

Μια ιστορική ωστόσο παρακαταθήκη της Αριστεράς είναι ότι ομνύει στη μόρφωση. Η Αριστερά ανέκαθεν διάβαζε. Μελετούσε σκληρά…

Μια νέα ασθένεια χτυπάει τις γυναίκες!

Δεν φτάνουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες του κόσμου, τώρα έρχεται ένα ακόμη, και δείχνει σοβαρό.

Εδώ και καιρό, οι γιατροί της Αμερικής παλεύουν να αντιμετωπίσουν μια καινούργια ασθένεια που πλήττει κυρίως τις νεαρές γυναίκες, και που μοιάζει με ένα είδος ψύχωσης.

Η βλακεία είναι της μόδας.

Οι μηχανισμοί αποβλάκωσης προηγούνται πάντα των μηχανισμών κατανάλωσης. Δεν νοείται να πλασάρεις το τίποτα εάν πρώτα δεν έχεις χαζέψει τον άλλον. 

Η σύγχρονη γιγάντωση της παγκόσμιας παραγωγής περιττών αγαθών επέβαλε και κάποιες παραχωρήσεις προς τις μάζες προκειμένου να εξωθηθούν στην κατανάλωση. 

Έτσι, ενώ πριν το κυνήγι των απολαύσεων ήταν σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο λίγων βαθύπλουτων, οι οποίοι λόγω δύναμης διέφευγαν την κοινωνική κριτική, τώρα οι απολαύσεις προτείνονται ως κοινός προορισμός και για το πόπολο. 

Κρίση ξεκρίση, οι μαϊντανοί το βιολί τους!

Κατά καιρούς έχω γράψει ουκ ολίγα για το εγχώριο (βαλκανικού επιπέδου) βλαχομπαρόκ σταρ σύστεμ, που συναποτελείται από παντός είδους οπωροκηπευτικά, και κυρίως μαϊντανούς, που όμως  λατρεύονται μετά μανίας.

Σε μια χώρα όπου κυριαρχεί το απόλυτο τίποτα σε αυτόν τον τομέα, και όπου μια φωτογραφία ή μια «δήλωση» της Μενεγάκη (φερ ειπείν) πουλάει τρελά, είναι φυσικό και επόμενο ο κάθε «πειραγμένος» να θέλει κι αυτός να συμμετάσχει στο «έγκλημα».

Να γίνει δηλαδή σελέμπριτι.

Όπου σελέμπριτι σημαίνει κάποιος(α) που είναι διάσημος, απλά και μόνο επειδή είναι διάσημος(η)…. (π.χ. αδελφές Κανονίδου. Τις θυμόσαστε;)

Και σε αυτό το πολυπλόκαμο παιχνίδι συμμετέχουν ενεργά τα περισσότερα, αν όχι όλα τα ΜΜΕ, που έχουν μυριστεί το ψώνιο του μέσου νεοέλληνα, και δώσ’ του του πασάρουν αερολογίες και μπούρδες για να έχει να πορεύεται.

Και άλλο που δεν θέλει ο λαός.

Ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της κρίσης, όπου μέσα στον ορυμαγδό των «σοβαρών» και κυρίως καταθλιπτικών ειδήσεων, χρειάζεται και καμιά σαχλαμάρα που και που «για να χαλαρώνουμε…».

Το 2013 θα πληρώσουμε λιγότερα…

Όσο περίεργο και αν φαίνεται, με τα φετινά εκκαθαριστικά της εφορίας θα κληθούμε να πληρώσουμε σαφώς λιγότερο φόρο σε σχέση με το 2012.

Το ποσό που θα μαζέψει το υπουργείο Οικονομικών θα είναι μειωμένο κατά τουλάχιστον 2-3 δισεκατομμύρια ευρώ σε σχέση με πέρυσι ενώ θα αυξηθεί και ο αριθμός των φορολογουμένων που θα πάρουν πίσω χρήματα.

 Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει γιατί το υπουργείο προχώρησε σε φοροελαφρύσεις. Το αντίθετο.

Οφείλεται στο ότι έχει παρακρατηθεί σαφώς περισσότερος φόρος από αυτόν που μας αναλογεί.