Ιερόδουλοι και τρομοκράτες.

Σε αντίθεση με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των κατηγορουμένων οροθετικών ιερόδουλων, αυτή τη φορά δεν υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις για το γεγονός ότι είδαμε σε κανάλια και εφημερίδες τις φωτογραφίες των κατηγορουμένων ως τρομοκρατών.

 

Το έλλειμμα αντίδρασης μπορεί να οφείλεται στο «ψυχοπονιάρικο δίκαιο» που επικρατεί στη χώρα. Οι πράξεις των αρχών ποτέ δεν κρίνονται με βάση κανόνες ή αρχές.

Δεν ισχύει το dura lex sed lex· δίκαιο λογίζεται ό,τι συμφωνεί με την ψυχολογία του κόσμου.

Γι’ αυτό το εκκρεμές κινείται μεταξύ του «γιατί τους κρύβουν;» και «γιατί τις δείχνουν;».

Περί της φορολογίας των ακινήτων.

Ένα από τα αιώνια αγκάθια στην Ελλάδα είναι και το φορολογικό σύστημα.

Παραδοσιακά και πολύ φυσιολογικά, όταν παγκοσμίως γίνεται κουβέντα περί (του βέλτιστου τρόπου) φορολόγησης, συγκρούονται δυο βασικές προσεγγίσεις:

Η «δεξιά» που μας λέει ότι ο συντελεστής φορολόγησης εφαρμόζεται από το πρώτο ευρώ αξίας μέχρι το διηνεκές, και η «αριστερή», αυτή που υποστηρίζει ότι αυτό οφείλει να γίνεται κλιμακωτά, δηλαδή να υπάρχει κάποιο αφορολόγητο όριο, και οι συντελεστές να αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι αξίες.

Αντίστοιχα, η «δεξιά» (σε αντίθεση με την «αριστερή») προσέγγιση εστιάζει σε φόρους κατανάλωσης περισσότερο απ’ όσο σε φόρους εισοδήματος, και ακόμη λιγότερο σε φόρους περιουσίας.

Κάθε χώρα έχει τα παπαγαλάκια που της αξίζουν.

Παρακολουθώ εδώ και μέρες τον κακό χαμό που γίνεται στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, αλλά και στις παρείστικες συζητήσεις, σχετικά με την περίπτωση των νεαρών ληστών (τρομοκρατών) που συνελήφθησαν, και μάλιστα συμμετέχω κι εγώ με τις διάφορες τοποθετήσεις μου.

 Ή όλη υπόθεση θα ήταν ξεκάθαρη και απλή, αν αντί για γόνους και βλαστάρια από τα βόρεια προάστια της Αθήνας, οι συλληφθέντες  ήταν απλά κάποιοι Γεωργιανοί ή Τσετσένοι κακοποιοί.

Είμαστε ο περίγελος του κόσμου.

Η αγανάκτηση δεν αποτελεί ίδιον των απεργών, πόσω μάλλον των κεκαλυμμένων μισάνθρωπων που ανεμίζουν την κόκκινη σημαία εν είδει εύγεστου προφυλακτικού για το δίκαιο των αγώνων.

Στιγμές και συγκείμενα που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, ασχέτως της πολυπόθητης ταξινόμησης στην ιεραρχία της γελοιότητας για τα ιοστεφή εύγε.

 

Η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος επί Στάλιν δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ’το ημεδαπό χνότο που ζητά κρεμάλες υπό το βλέμμα των Μολότοφ και Βοροσίλοφ, όταν δολοφόνησαν 39.000 ανθρώπους ως εχθρούς της Κομιντέρν, της κρατικής ασφάλειας και του Πατερούλη.

Περί μανάδων ο λόγος...

Μερικά πράγματα είναι αυτονόητα. Κανονικά δηλαδή.

Ή τουλάχιστον όταν μιλάμε για νοήμονες ανθρώπους.

Ή έστω για ανθρώπους που κάνουν μια στάση να αναλογιστούν τα αυτονόητα πριν πάνε στην προσπάθεια να «κολλήσουν στον τοίχο» τον αντίπαλό τους στο επόμενο επιχείρημα και κόντρα επιχείρημα μέχρι … βασικά μέχρι να προκύψει ένα άλλο ζήτημα επικαιρότητας, και το όλο ζήτημα που πυροδότησε τη συγκεκριμένη έκρηξη δημόσιας αντιπαράθεσης να ξεχαστεί.

Επιστήμονες μαϊμού!

Στο Χάρβαρντ, περίπου 125 φοιτητές πιάστηκαν να αντιγράφουν κατά τη διάρκεια των τελικών εξετάσεων. 

Ορισμένοι απαλλάχθηκαν, σε κάποιους ζητήθηκε να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους για ένα χρονικό διάστημα και κάποιοι βρίσκονται υπό επιτήρηση.

Ψιλά γράμματα για μας εδώ.

Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες θα πουν οι Έλληνες και κατά βάθος θα καμαρώνουν κιόλας για το γεγονός πως εμείς είμαστε μεγάλα μαστόρια στην τέχνη του…σκονακίου.

Η περήφανη μαμά (Ρωμανού)…

«Είμαι πολύ περήφανη για το γιό μου που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη και θα τον υπερασπιστώ μέχρι της τελευταίας ρανίδας του σώματός μου».

Μιλάει σαν αυτόματο. Αγωνιστικά.

 

Μετά παίρνει μια ανάσα που εμπεριέχει όλα τα ανείπωτα αχχχχ μιας μάνας. Μεταλλάσσεται σε καθαρή ράτσα… Mάνα.

«Τα παιδιά είναι χτυπημένα» τονίζει καταγγελτικά.

Εδώ η φωνή αλλάζει.

Αναζητά εναγώνια σχεδόν απαιτεί πολίτες συμπαραστάτες στο πλευρό της.

Ο τόνος στο «τα παιδιά» εμπεριέχει προστασία, λίγωμα καρδιάς.