Έγινε η απώλεια συνήθεια...

Διάφανα Κρίνα...

Τι ρόλο παίζει ο Αλέξης;

Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα έχει απασχολήσει πολλούς ειδικούς και μη, και έχει περιγραφεί-αναλυθεί από διάφορους.

Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση προσωποποίησης της γενιάς των γεννημένων μετά τη μεταπολίτευση συμπατριωτών μας, του ελληνικού δηλαδή baby boom, που ανδρώθηκε επί «ευμάρειας», όπως άλλες προηγούμενες γενιές ανδρώθηκαν επί κατοχής, ή «επί Παπάγου».

Και ως μέλος αυτής της περίφημης ανέμελης γενιάς, ο Αλέξης αποδεικνύεται ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπός της.

Δεν γνώρισε δηλαδή την Ελλάδα των ‘60ς, ή των ‘70ς, την Ελλάδα της χούντας ή αυτήν του Καραμανλή, ούτε καν καλά καλά την Ελλάδα της δραχμής, αλλά γνώρισε και εκμεταλλεύτηκε την Ελλάδα της «πλέριας δημοκρατίας» και της γενικευμένης ισοπέδωσης του Ανδρέα, τον οποίο προφανώς λατρεύει ενδόμυχα, με κάποια συμπλέγματα και κάποιες υποσυνείδητες  διεργασίες που μάλλον είναι αντικείμενο ψυχολογικής ανάλυσης, και άρα εγώ δεν θα μπορέσω…..

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους...

Είμαι ο πρώτος που κριτικάρω την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, της περίφημης πενταετίας 2004-2009.

Μία κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτε απολύτως για να αλλάξει την κατάσταση στην Ελλάδα.

Μία κυβέρνηση που επαναπαυμένη στις δάφνες των επιτυχιών στο Μουντιάλ και της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, είχε μεθύσει από τη χλιδή, την εξουσία μετά από τόσα χρόνια αναμονής.

Με κομματικά στελέχη βγαλμένα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας που ξαφνικά απέκτησαν ρόλο και μπήκανε με τα μούτρα στην καθημερινότητα ΟΧΙ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ αλλά της ηδονής να κυβερνάς.

Ποιος ξεχνάει τις απίστευτα προκλητικές εμφανίσεις κάποιων Υπουργών της τότε εποχής, με σκάφη, ρόλεξ, πούρα και τσαμπουκά;

Ποιος ξεχνάει τις βλακώδεις ενημερώσεις στα διάφορα σκάνδαλα που ξεσπούσαν ανά μήνα, όπου όλοι ένιπταν τας χείρας τους, κανείς δεν έπαιρνε την ευθύνη και αρκούνταν ΟΛΟΙ τους στο να μας παρουσιάζουν ηλίθια σκετσάκια με pointers και λογικά διαγράμματα για το πώς γίνονταν η τάδε παρακολούθηση ή η δείνα υποκλοπή; Ποιος ξεχνάει τα απίστευτα κοσμικά γκαλά, πάρτυ και το χαβαλέ της εξουσίας, όπου εξουσιαστές και όμορφες μπίμπο αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις με σαμπάνιες και κεράσια, με ηδυπαθή βλέμματα ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΒΛΕΠΕ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Ο αριστούχος μπάχαλος…

«Επιτέλους, βγήκαν οι βαθμοί! Τα πόδια μου βάραιναν, όσο πλησίαζα την πόρτα του σχολείου. Στα παράθυρα, στο Γ 1, έβλεπα από μακριά, τους καταλόγους με τα ονόματα. Είχαν μαζευτεί ήδη πολλοί και αναζητούσαν τους βαθμούς τους.

Όταν πλησίασα, διέκρινα παράξενα, χαμογελαστά βλέμματα πάνω μου. Ήμουνα βέβαιος πια, ότι κάτι καλό θα έβλεπα στο άσπρο φόντο της τζαμαρίας.

Αυτό, όμως, που αντίκρισα, δεν το είχα φανταστεί ούτε σε σενάριο «παράλληλου σύμπαντος».

Τέσσερα ενενηντάρια, ένα ενηνταπεντάρι και ένα καθαρό κατοστάρι στα Μαθηματικά.

Έπαθα πλάκα!

Ήμουν ο ήρωας του σχολείου!

Δεν υπήρχε καλύτερη βαθμολογία στους πίνακες.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, πέρναγα όπου ήθελα.

Με 19.450 μόρια, είχα όλες τις επιλογές δικές μου.

Η χαρά των λούμπεν…

Ο όρος λούμπεν, από τη γερμανική λέξη lumpen, το κουρέλι, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Μαρξ (λούμπεν προλεταριάτο) για τα περιθωριακά στοιχεία της εργατικής τάξης τα δίχως ταξική συνείδηση, και από μεταγενέστερους για τα παρασιτικά αστικά στρώματα, κυρίως σε αναπτυσσόμενες κοινωνίες (λούμπεν αστική τάξη).

Εδώ ας εννοηθεί με τη χρήση του όρου στην τρέχουσα ομιλία, γι’ αυτόν ευρύτερα που έχει αποξενωθεί από τα στοιχεία της πολιτιστικής του ταυτότητας και που προφανώς είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου.

Είμαστε στη συντριπτική πλειονότητα, με τη σχετική διαστρωμάτωση βέβαια, μία κοινωνία μικροαστών.

Η όποια ελληνική αστική τάξη ήταν ανέκαθεν ουσιαστικά ανύπαρκτη ή για αρκετά σοβαρούς λόγους ανυπόληπτη, η εργατική τα τελευταία χρόνια συρρικνώθηκε ή υποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους μετανάστες.

Πως γυρίζουν πίσω οι ψηφοφόροι στη ΝΔ;

Πως γυρίζουν πίσω οι ψηφοφόροι στη ΝΔ;

Μην το πάμε γύρω – γύρω και χαραμίζετε εσείς χρόνο κι εμείς μελάνι και χαρτί. Πάντως δεν θα γυρίσουν γοητευμένοι από το χαμόγελο τύπου «κολινός» του τάδε γόνου, που έχει επιτύχει σε 45 χρόνια ανέμελου βίου να έχει πάει σε 12.000 πάρτι, και στη Μύκονο και στην Αράχωβα, με ενδιάμεσες στάσεις για ανάπαυση στο Κολωνάκι.

Δεν θα γυρίσουν, γιατί θα τους κοιτάξει με νόημα από την «Ανατροπή», η Χ υποψήφια με την διακριτική διπλή σειρά από πέρλες στον ελαφίσιο λαιμό της, ούτε γιατί θα τους υποσχεθούμε το Ζάππειο νούμερο 12, όπου ο Σταλόνε νικάει τον Βόλφ Λούγκρεν ή μήπως αυτό ήταν στο «Ρόκυ» V;

Δεν φταίει το παιδί…

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο πέτρινο σχολείο.

Πολύ ωραίο σχολείο μόνο που δεν έμοιαζε με σχολείο.

Δεν χρειαζόταν να είσαι δάσκαλος για να το καταλάβεις, είχαν περίεργη θέση τα παράθυρα.

Λέγανε ότι ήταν κάτι παλιοί στάβλοι της βασίλισσας Φρειδερίκης που ήταν πάρα πολύ καλή και μεγαλόψυχη γυναίκα και παρότι δεν πήρε μετάλλιο από την UNESCO και ούτε ήταν πρέσβειρα καλής θελήσεως, ήταν πολύ ευγενική κυρία.

Σίγουρα θα έστελνε εκεί και τα δικά της 7χρονα παιδιά αλλά τύχαινε να μένει μακριά. Τότε σε όλους άρεσε να είμαστε όλοι ίσοι, γι' αυτό ντυνόμασταν όλοι το ίδιο με κάτι μπλε ποδιές, οι οποίες, να πω την αμαρτία μου, μού έκατσαν στο λαιμό γιατί πάντα μ' έτρωγε ο γιακάς και η μάνα μου με σφαλιάριζε επειδή “έκανα σαν σπαστικό”. 

Σ' αυτό το σχολείο είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα, είχε κατέβει από την Πίνδο.

Δεν καταλαβαίναμε πάντα τι έλεγε αλλά δεν χρησιμοποιούσε ποτέ το χάρακα όπως οι άλλες δασκάλες, είχε φέρει δικές της βίτσες για να δώσει ένα χρώμα από χωριό στην μουντή πόλη μας…

Εμείς στοιχηματίζαμε ότι μάλλον είχε κατέβει από τον Όλυμπο και είχαμε την σταθερή πεποίθηση πως γνώριζε τον ίδιο τον Δία.