Η εκδίκηση του ψηφοφόρου…

Στην Κίνα της δυναστείας των Τανγκ, ο δικαστής που επέβαλλε ποινή θανάτου είχε την υποχρέωση και να την εκτελεί, αναλαμβάνοντας το βάρος της απόφασής του.

Σε μια τέτοια λογική η ψήφος στον Αλέξη Τσίπρα ώστε να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο που ο ίδιος υπέγραψε ήταν πράξη δικαίου…

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ …

Μία εβδομάδα μετά τις εκλογές είναι υπέρ αρκετή για να διαπιστώσουμε το περιβόητο «καινούριο» και το «νέο» στην πολιτική ζωή που με τόση θέρμη ευαγγελίζονταν ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την προεκλογική περίοδο.

Θεωρούσαν στην Κουμουνδούρου ότι επειδή αυτοπροσδιορίζονται νέοι θα έχουν και το συγχωροχάρτι για την καταστροφή και τον διχασμό που έφεραν στην χώρα κατά την επτάμηνη περίοδο της «πρώτης φόρας αριστεράς».

Κατάφεραν βέβαια να πάρουν την εξουσία εκμεταλλευόμενοι όμως την μεγάλη και πρωτοφανή απόχη και όχι τα νιάτα τους....

Παρατράγουδα…

Δεν την είδα μία φορά μόνο, γιατί έλεγα μέσα μου, «αυτό δεν υπάρχει».

Την είδα ξανά και ξανά και, εκεί, την τρίτη φορά που έβλεπα την περιβόητη πια συζήτηση του Κλίντονος με τον Τσίπρα, χύμηξαν στον νου μου ξαφνικά ένα σωρό εικόνες από το παρελθόν.

Θυμήθηκα τον Κατέλη, τον Λεωτσάκο, τη Θώδη, τα παιδιά της νύχτας. Θυμήθηκα, δηλαδή, την εποχή της ακμής της trash television ―της αγαπημένης σκουπιδοτηλεόρασης―, όταν η μόδα στις μεταμεσονύκτιες ζώνες (που, σημειωτέον, τις παρακολουθούσαν σχεδόν οι πάντες για χαβαλέ...) ήταν ο εξευτελισμός διαφόρων εμφανώς ανήμπορων ανθρώπων…

Άντε! Και στα Εκβάτανα…

Ο εθνικολαϊκισμός στην δεύτερη φορά Αριστερά κυβέρνηση, είναι και πάλι παρών.

Ο εταίρος του πρωθυπουργού, Πάνος Καμμένος, ευτέλισε την ιστορία με μια ακόμη αντιαισθητική εκδήλωση, για να τιμήσει, είπε, τους νεκρούς της ναυμαχίας της Σαλαμίνιας!

Η «Κύριε ελέησον» Αριστερά…

Στις 17 Μαΐου 2015, η Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τότε, σε άρθρο της στην εφημερίδα «Αυγή», με αφορμή την περιφορά της εικόνας της Αγίας Βαρβάρας στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα, υπό τον τίτλο «Τα ιερά λείψανα και ο χωρισμός κράτους – Εκκλησίας», σημείωνε μεταξύ άλλων: «Γιατί όμως ξέσπασε αυτή η άγρια κόντρα, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, είπε τα αυτονόητα; Ξέσπασε γιατί στη χώρα μας δεν έγιναν ποτέ σαφή τα όρια ποιμνίου-πολιτών. Γιατί για να γίνουν σαφή πρέπει να πραγματοποιηθεί ο χωρισμός κράτους-Εκκλησίας• και σε αυτό το θέμα τα ιδεολογήματα, οι μισοειπωμένες «αλήθειες» της Ιστορίας μας, οι στρεβλώσεις περί του πώς συγκροτήθηκε το έθνος-κράτος περισσεύουν. Για την Αριστερά το ζήτημα χωρισμού κράτους-Εκκλησίας αποτελεί ένα από τα κορυφαία στοιχεία συγκρότησης της ταυτότητάς της».

Με το συμπάθιο, αλλά όλα αυτά που έγραφε η νυν αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων είναι τρίχες…

«Ε σιγκνίφικαλ γκιφτ του γκλόμπαλ σιβιλαϊζέισον»…

Ιδίως μετά την τρίτη εκλογική νίκη του (μετρώ και το δημοψήφισμα), ακούω όλο και πιο συχνά ότι οι αντίπαλοί του υποτιμούν τον Τσίπρα και τον αντιμετωπίζουν με ένα είδος πολιτισμικής υπεροψίας, ενώ αυτός έχει μυαλό και το αποδεικνύει. Ούτως ή άλλως, η υπεροψία είναι πάντα η λάθος προσέγγιση σε οτιδήποτε.

Ο αγγλομαθής!

Ομως το πολιτισμικό πρόβλημα, δηλαδή τα κενά γνώσεων και εμπειριών, χωρίς τις οποίες ο Τσίπρας δυσκολεύεται να καταλάβει τον σημερινό κόσμο, πράγματι υπάρχει και έχει σημασία, διότι είναι τεράστιο.

Το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και το μέγεθος του κινδύνου που αυτό συνεπάγεται, αποκαλύφθηκαν στη δημόσια συζήτησή του με τον Κλίντον...