Ρε, ποια Σχολή Ευελπίδων;

Το ότι οι νυν κρατούντες δεν τρελαίνονται δα για τον Στρατό, το ξέρουμε και το έχουμε εμπεδώσει. Άλλωστε και για να είμαστε δίκαιοι, ούτε και οι προηγούμενοι έκοβαν φλέβες για τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Την Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου έγινε στην Σχολή Ευελπίδων η ορκωμοσία των πρωτοετών Ευελπίδων, Τάξεως 2019. Όπως ήταν φυσικό, συγγενείς και φίλοι των ορκιζομένων, έφθασαν από όλα τα σημεία της Ελλάδος για να παραστούν στην ιερή αυτή στιγμή, που, οι μέχρι τότε ιδιώτες, εγκαταλείπουν την ιδιότητα του πολίτη και αποκτούν αυτήν του Στρατιώτη ορκιζόμενοι ότι θα «υπερασπίζονται μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός τους τας σημαίας και θα διάγουν εν γένει ως πιστοί και φιλότιμοι στρατιώται». Αληθινά ιστορικές στιγμές, που είναι αδύνατον να αντιληφθούν, όσοι δεν πρόφεραν αυτά τα λόγια…

Ορντινάντσες, ή οι κατά Λένιν "χρήσιμοι ηλίθιοι»;

«Ορντινάντσα: Ο στρατιώτης που ανήκε στην προσωπική υπηρεσία αξιωματικού. Μεταφορικά, αυτός που χαρακτηρίζεται από δουλοπρέπεια απέναντι στον ανώτερό του».

Θυμάμαι τον Κολονέλο – Αρχιστράτηγο Πάνο Καμμένο και την προεκλογική του διαφήμιση. Θα ήταν - υποτίθεται – εκείνος που θα μάθαινε τον μικρό Αλέξη να γράφει και με το …δεξί». Που θα τον βοηθούσε να μη ρίξει το τρένο εκτός ράγας.

Αφού στην πρώτη κοινή κυβερνητική θητεία απόφυγε να εμπλακεί στην οικονομική πολιτική αφήνοντας αυτές τις αρμοδιότητες σε μαθητευόμενους μάγους όπως ο Βαρουφάκης, έλεγε πως «θα ήταν εκείνος που θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επόμενη ημέρα». Αντ’ αυτού, εκ νέου μετά τις 25 Σεπτέμβρη δεν τοποθέτησε ούτε ένα υφυπουργό των ΑΝ.ΕΛ. σε οικονομικό ή παραγωγικό υπουργείο, περιοριζόμενος όχι καν σε δεύτερο αλλά ουσιαστικά σε τρίτο ρόλο.

Κι αυτά παρά το ότι το πολιτικό παιχνίδι ξεκάθαρα δεν παίζεται πλέον στα στρατιωτικά γραφεία ή στα πεδία των «μαχών» αλλά στα μαρμαρένια αλώνια της οικονομίας. Στις αγορές και τα γραφεία των Βρυξελλών…

Ο συγκαμένος «στρατάρχης», και σε λόγια να βρισκόμαστε!

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο ευτυχισμένος άνθρωπος τον τελευταίο χρόνο από τον Πάνο τον συγκαμένο. Ζει το όνειρο… κυριολεκτικά.

Δεν πα να καίγεται το σύμπαν γύρω του; Αυτός εκεί… σαν πεντάχρονο αγοράκι που παίζει με τα στρατιωτάκια του.

Ποιος άνδρας δεν τον ζηλεύει; Ποιος άνδρας δεν γουστάρει να παίζει πόλεμο, να επιθεωρεί  άρματα μάχης, αντιτορπιλικά, βομβαρδιστικά, στολές, κλπ; Να φοράει  πουλάδες και διακριτικά; Ξέρετε τι θα πει να είσαι υπουργός και μάλιστα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα (για άνδρα) υπουργεία; Με στρατηγούς, ναυάρχους, πτέραρχους, ταξιάρχους, λοκατζήδες, κλπ να σε βαράνε προσοχές και να στέκονται κλαρίνο μπροστά σου, χειροκροτώντας την κάθε παπαριά που εκστομίζεις;

Τώρα μας κάνουν και πλάκα…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα τα πολιτικά συστήματα εμπεριέχουν αρκετά στοιχεία φαρσοκωμωδίας, τα οποία, ενίοτε, σε υπερβολικές δόσεις, καταλήγουν σε τραγωδίες. Κατά κύριο δε λόγο, οι εξουσιομανείς πολιτικοί εφαρμόζουν, ενστικτωδώς ή όχι, αρκετές από τις αρχές του σοφού Νικολό Πιέρρο Μικέλι Μακιαβέλλι (1469-1527) –γνήσιου τέκνου της Αναγέννησης, που πολλά προσέφερε στην δικαίωση της υποκρισίας στην ηθικολογούσα ρητορική της εξουσίας και στην ωραιοποιημένη εξαπάτηση του όχλου κατά Γουστάβο Λεμπόν.

Όπως αναφέρει στο θαυμάσιο βιβλίο του Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό ο Μάρκος Δραγούμης, «στο οπλοστάσιο των μακιαβελλικών μέσων, εκτός από την «εν μέτρω» βία, πονηριά και απάτη, έχει την θέση της και η παραδοσιακή ηθική. Ο άξιος ηγεμόνας πρέπει να είναι κάποιος τον οποίο επαινούν οι άνθρωποι, διότι τούτο θα τον διευκολύνει στο κυρίως έργο του –να φροντίζει, δηλαδή, για το κοινό καλό. Η δικαίωση της καλής συμπεριφοράς είναι κοσμική, εργαλειακή, και όχι μεταφυσική, θεολογική… 

Πρώτη Λυκείου, τρίτη διμοιρία θηλέων…

Πολλοί ισχυρίζονται ότι  οι δανειστές εξ αρχής έβλεπαν στον ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να επιβάλει ευκολότερα τα επώδυνα μεταρρυθμιστικά μέτρα που θεωρούν απαραίτητα. Αυτό δεν φαίνεται παράλογο δεδομένης της τεχνογνωσίας αυτού του κόμματος στη χειραγώγηση των λαϊκών αντιδράσεων και του λευκού πολιτικού του μητρώου στη δημιουργία της κρίσης. Γενικώς στην πολιτική επιστήμη είναι παραδεκτό ότι τις πιο δύσκολες πολιτικές κινήσεις τις πραγματοποιούν ευκολότερα οι υπεράνω υποψίας.

Αυτό το υποτιθέμενο αριστερό πρόσημο, όμως, δεν το εκμεταλλεύονται μόνο οι δανειστές αλλά και ο υπουργός Αμυνας. Φαίνεται ότι βρίσκει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη λεοντή της αριστερής διακυβέρνησης  προκειμένου να υλοποιήσει αυτά που δεν μπόρεσαν να κάνουν πραγματικότητα ακόμα και οι πιο συντηρητικές δυνάμεις  της χώρας μετά τη μεταπολίτευση. Και μάλιστα, εναρμονισμένος με το πνεύμα της αριστερής φρασεολογίας, προσπαθεί να τα προωθήσει ως προοδευτικές επιλογές…