Μια Ζωή Σικέ (17)

Ο Τάσος είναι κλασσικό παράδειγμα άνδρα.

Δείγμα προς μελέτη, γιατί είναι ακατέργαστο διαμάντι.

Όπως οι περισσότερο νεοέλληνες.

Εμποτισμένος μέχρι το μεδούλι με το σύνδρομο του ΑΝΔΡΑ.

Το σύνδρομο δηλαδή που κυριαρχεί παντού γύρω μας, από τα συνοικιακά καφενεία μέχρι βαθιά μέσα στα πιο κεντρικά αστυνομικά τμήματα της επικράτειας.

Και κυρίως στα πέριξ της πίστας τραπέζια των σκυλάδικων.

Εκεί περισσεύει ο ανδρισμός. Όλοι είμαστε άνδρες.

Μουστάκι, δαχτυλίδι, φουσκωμένο πορτοφόλι, και άγνοια.

Πάνω απ`όλα άγνοια.

Άγνοια της ιστορίας μας, άγνοια της προσωπικότητας μας, άγνοια των δυνατοτήτων μας, γενικά άγνοια.

Τα ταξιδάκια της «Τεχνολογίας & Καινοτομίας»...

Σε παλαιότερο άρθρο μου εδώ, είχα υποσχεθεί ότι δε θα ξανασχοληθώ 

  με την Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας της Θεσσαλονίκης.

Είχα τόσο πολύ απογοητευθεί από την ανυπαρξία δράσεων αυτής της «καινοτόμας» ιδέας που έβλεπα ότι δεν είχε νόημα να αφιερώνει κάποιος παραπάνω από 3 λεπτά σκέψης για τα σχεδόν 7 χρόνια αδράνειας της Ζώνης, πασπαλισμένης όμως όμορφα με ταξιδάκια των διοιηκούντων, εκδηλώσεις προβολής και αυτοπροβολής διαφόρων τοπικών παραγοντίσκων της πλάκας και απύθμενης πομπώδους παπαρολογίας επιπέδου πολιτκής της δεκαετίας του 60!

Ξαναεπιστρέφω όμως στον τόπο του εγκλήματος (τόσο μαζοχιστής είμαι) γιατί:

1ον. Είδα την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στον Πρετεντέρη και μέσα σε όλα τα άλλα που είπε, συγκράτησα κάτι που για πρώτη φορά είπε Έλληνας Πρωθυπουργός:

“Η Ελλάδα μπορεί ν’ αναπτυχθεί πέραν από τις παραδοσιακές φόρμες που γνωρίζουμε όλοι και τρόπους, δηλαδή τουρισμός, που πράγματι έπεσε ψιχάλα ξένου συναλλάγματος σε μια άνυδρη γη, να μη λέμε, μεγάλη υπόθεση ο τουρισμός...

Τι δουλειά έχει ο Αλέξης με τους γελαδάρηδες;

Τον Τσίπρα έχω πάψει εδώ και καιρό να τον παρακολουθώ συστηματικά, και το κάνω πλέον μόνο όταν θέλω να γελάσω.

Είναι κάτι σαν επιθεώρηση δηλαδή… καλή για μια φορά (το πολύ) τον χρόνο.

Άλλωστε, όλα αυτά που λέει κατά καιρούς, είναι τόσο φαιδρά, και τόσο ανεφάρμοστα, που εκτός κι αν είσαι κάποιος με καμένα εγκεφαλικά κύτταρα, ή κάποιος τελειωμένος «μπολσεβίκος», τότε δεν υπάρχει περίπτωση να τον πάρεις στα σοβαρά.

Άσχετα αν πολλοί είναι αυτοί που μας τον πλασάρουν ως την «ελπίδα του γένους», και ως τον αυριανό πρωθυπουργό.

Έτσι, δεν πολυέδωσα σημασία όταν άκουσα πως ο σέξι Αλέξης θα ταξιδέψει στην Αμερική, και μάλιστα όχι στο προχωρημένο Σαν Φρανσίσκο, ή στην κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη, ή έστω στη πόλη του εξεζητημένου, στο Λος Άντζελες, αλλά στη χώρα των γελαδάρηδων, στο διάσημο για την οπισθοδρομικότητα και συντηρητικότητά του, Τέξας!

Όπου εκλήθη για να … μιλήσει!

Για την κρίση της ευρωζώνης!!!!

Εκεί  όπου μεγαλούργησε κάποτε ο Τζιμ Άνταμς, ο μικρός σερίφης.

Το θρυλικό Ελληνόπουλο.

Παρέα με τον Πεπίτο (τον οποίο θυμίζει σε πολλά ο Αλέξης).

Θα μου πείτε, που το κακό;

Εδώ ο ΓΑΠ μιλάει κάθε τόσο σε πανεπιστήμια και ινστιτούτα, ο Μπαρουφάκης κάνει καριέρα, εμένα ο Αλέξης μου έφταιξε;

Τέλος πάντων…

Μας ψεκάζουν;

Ντριιν, ντριιν το κινητό. 

- Έλα ρε, τί έγινε; Καλά; 

- Άσε ρε Ηρακλή, σκοτωθήκαμε με την Ελένη. 

- Γιατί;

- Της πέταξα έναν κουβά νερό στο κεφάλι από το μπαλκόνι. Χωρίς τον κουβά, ε;

- Γιατί ρε βλαμμένε;

- Ε, να, αυτά που λέγαμε χτες...

- ...Είσαι ηλίθιος...

Πίσω στο χτες λοιπόν, ο Γιώργος ήταν με το φίλο του τον Ηρακλή και κάτι άλλους, στο Μοναστηράκι για καφέ και φιλοσοφίες (μπανίζοντας διερχόμενα θηλυκά).

Ανοιξιάτικη μέρα εξάλλου, το σήκωνε το έξω.

Φυσούσε ελαφρό αεράκι, όχι πολύ ζεστό, αρκετό όμως να κάνει τα διερχόμενα θηλυκά να ντυθούν και αυτά «ελαφρά» και τα μπανίζοντα αρσενικά να ρουφάνε τους καφέδες σχολιάζοντας:

«Κοίτα το, κοίτα το! Δες ρε μαλάκα! Πώώώ!! Θάνατος!!», ενώ ταυτόχρονα χαμήλωναν τα γυαλιά ηλίου. 

Αναπόφευκτα κάποια στιγμή, τα σχόλια έφεραν μπελάδες…

Η ασχεδίαστη στασιμότητα.

Παλιά, δηλαδή το 2009 (πριν χρεοκοπήσουμε και τυπικά) είχαμε δύο τρόπους για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Μαζικές (και διά των Stage) προσλήψεις στο Δημόσιο, και χύμα επιδοτήσεις για την έναρξη νέων επιχειρήσεων, οι οποίες γίνονταν καφετέριες, σουβλατζίδικα, κομμωτήρια κ.ά.

Σήμερα μετά την τυπική χρεοκοπία έχουμε πάλι δύο τρόπους καταπολέμησης της ανεργίας: μαζικές (τύπου Stage) προσλήψεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σύμφωνα με έρευνα του Endeavour Greece «το 90% των νέων επιχειρήσεων το 2012 είναι καφετέριες, εστιατόρια, μικρό λιανεμπόριο».

Η καραμέλα «εμφύλιος».

Ζούμε στη χώρα της υπερβολής χωρίς κανένα όριο, μαζί και της ανοησίας.

Διάφοροι τύποι εκστομίζουν, με τη μεγαλύτερη ευκολία, βαριές λέξεις όπως «πόλεμος», «κατοχή», «χούντα», χωρίς να κάνουν τον κόπο να βουτήξουν προηγουμένως λιγάκι τη γλώσσα τους στον εγκέφαλό τους.

Το τελευταίο εικοσιτετράωρο φοριέται πολύ η λέξη «εμφύλιος», με αφορμή το δολοφονικό χτύπημα στη Χρυσή Αυγή του Νέου Ηρακλείου.

Το είπαν κάποιοι δικοί μας τσαρλατάνοι, το πήραν κάποια ανεύθυνα ξένα μέσα ενημέρωσης και βρήκαμε θέμα ν’ ασχολούμαστε.

Ο Μπουτάρης και η Turkish Airlines…

Το «κράτος των Αθηνών» είναι ο τέλειος σάκος του μποξ, για τους δίκαιους, ή τους άδικους, λεονταρισμούς των πολιτικών της Θεσσαλονίκης.

Κάθε κροσέ στο σάκο αυτό αναζοπυρώνει αυτόματα την αυταρέσκεια του «πληγωμένού» τοπικισμού και αποθεώνει τον μποξέρ, είτε είναι συντηρητικός είτε προοδευτικός.

Ο δήμαρχος Μπουτάρης σε μια κομψή παραλλαγή της ιστορικής αυτής παθογένειας τα «παίρνει στο κρανίο» ενίοτε, άλλοτε με την Αττικό Μετρό και το ΚΑΣ και εσχάτως με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και την ΥΠΑ, στοχοποιώντας με σφοδρότητα τις υπηρεσίες και αφήνοντας βέβαια πάντα μια χαραμάδα για επίτευξη modus vivendi σε υπουργικό επίπεδο.

Αξιοποιεί έτσι διαπραγματευτικά το ειδικό βάρος της πόλης και της επικοινωνιακής εκτίμησης που απολαμβάνει ο ίδιος προσωπικά…

Οι «Άγιοι» αριστεροί…

Όσοι θεωρούν εαυτούς αριστερούς, «προοδευτικούς» κ.λπ. συμπεριφέρονται ως κατέχοντες μια ανύπαρκτη αγιότητα.

Ακόμη κι αν έχουν χριστεί με το ίδιο «άγιο» μύρο με τους Ακηδες ή κάτι καραεπαναστάτες που δεν αφήσανε φούντα νταβατζή και ξένης πρεσβείας που να μην κρέμασαν στο μυγοχεσμένο σπαθάκι τους.

Όταν τους ξεβρακώνεις πολιτικά, συμπεριφέρονται σαν υστερικές γεροντοκόρες ή μάλλον σαν «κρυφές» που βγήκαν λεζάντα στα μανταλάκια.

Απαιτούν να τους αντιμετωπίζουμε περίπου ως μητροπολίτες αυτής της παγκόσμιας ψευδοθρησκείας στην οποίαν ανήκουν.

Διότι ψευδοθρησκεία είναι.

Μια παγκόσμια σέχτα, ένα ιδιότυπο είδος «ιεχωβάδων», που όμως πιστεύουν και στη βία. Χωρίς Θεό, με προφήτες τον Μαρξ, τον Ενγκελς, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι, ανάλογα με την αίρεση στην οποίαν ανήκουν, με ιερατείο, ήγουν τα στελέχια, μαϊμού παράδεισο, αλάθητο σαν του Πάπα και δόγμα, το οποίο όμως έχει κάνει κουρέλι η πραγματικότητα.