Ο Φώτης ή Φανούρης ή απλώς ο μικρός Κουβέλης…

Ήταν ακριβώς πριν έναν χρόνο. Ο γέρο Φώτης ή Φανούρης Κουβέλης έχασε την ευκαιρία να καταστεί ο πιο υπεύθυνος και σώφρων Αριστερός του τόπου.

Με μια από τις γνωστές «εμπρός –πίσω» κινήσεις του, αρνήθηκε να πει στη Βουλή το όνομα «Σταύρος Δήμας» κι η χώρα οδηγήθηκε στα τάρταρα και στη λαίλαπα του Τσίπρα, του Βαρουφάκη, της Ζωής, του Λαφαζάνη, του Στρατούλη, της Χριστοδουλοπούλου, του Καμμμένου, του Κουίκ και των άλλων ιδεοληπτικών, σταλινιστών, εθνικοσοσιαλιστών, αγράμματων υστερικών μουλάδων.

Κι όμως, ήταν ο άνθρωπος που με περισσή υπευθυνότητα στήριξε την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά δεν άντεξε επί μακρόν να παραμένει σοβαρός , υπεύθυνος και κυρίως χρήσιμος για τον τόπο.

Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αν δεν έκανε πάλι «εμπρός – πίσω» στην καταφατική απάντηση που είχε δώσει από τον Αύγουστο (2014) στους Σαμαρά και Βενιζέλο…

Ο μύθος της άλλης Αριστεράς…

Η ​​Εύη Χριστοφιλοπούλου συζητούσε ένα πρωί με δημοσιογράφο στο ραδιόφωνο και το θέμα ήταν, φυσικά, τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, όταν τον διέκοψε για να κάνει την παρατήρηση ότι δεν συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό της κυβερνητικής πολιτικής στην παιδεία ως αριστερής. Δεν είναι αληθινή Αριστερά αυτή, είπε, διότι «οι αριστεροί είναι προοδευτικοί άνθρωποι, θέλουν πρόοδο, ευημερία και αναδιανομή». (Θα μπορούσε να προσθέσει και την αγάπη, μέρες που είναι. Αλλά δεν πειράζει – την επόμενη φορά…)

Δεν θα μπορούσε να το έχει πει καλύτερα. Ναι, η κυβέρνηση που έχουμε είναι γενικώς κακή, ενώ η γνήσια Αριστερά είναι γενικώς καλή· επομένως η κυβέρνηση αυτή δεν είναι της Αριστεράς. Δεν χρησιμοποίησε, βέβαια, αυτούς τους απλοϊκούς όρους η κ. Χριστοφιλοπούλου, ωστόσο θα όφειλε, διότι αποδίδουν καλύτερα από τα δικά της λόγια την απλοϊκότητα της σκέψης της...

Η Γαλλία δείχνει τον νέο δρόμο;

Για την Γαλλία, το 2015 ήταν annus horribilis. Οι δυο τρομοκρατικές επιθέσεις που συγκλόνισαν την χώρα μέσα στη χρονιά που πέρασε συνεχίζουν να την ταράσσουν συθέμελα. Τίποτα πια δεν είναι όπως ήταν. Ούτε η κυβέρνηση του προέδρου Ολάντ. Ενός σοσιαλιστή, το κόμμα του οποίου παραδοσιακά εκπροσωπούσε τις δημοκρατικές αρετές της ισότητας. Σήμερα, ο Ολάντ έχει μεταμορφωθεί σε εθνικό γεράκι, μιλώντας για την ασφάλεια που προέχει των πολιτικών δικαιωμάτων.

Στην πρωτοχρονιάτικη ομιλία του επικεντρώθηκε στο πακέτο των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που θα επιτρέπουν, μεταξύ άλλων, την στέρηση της γαλλικής υπηκοότητας από γεννημένους στη χώρα πολίτες, με διπλή υπηκοότητα, που έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατία…

Προδομένος την 5η Ιουλίου…

Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές.

Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν τα χιόνια που έρχονται κι ύστερα από λίγο λιώνουν και χάνονται και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους παρά μόνο κρύες εντυπώσεις.

Γι’ αυτό προτιμώ πλέον τη σιωπή, παρά να εκτίθεμαι απέναντι στους άλλους με λόγια μεγάλα και τρανά, κόβω μαχαίρι την κουβέντα ειδικά όταν αυτή πάει σε υποσχέσεις κι όνειρα και βήματα που τάχα θα σχίσουν τον ορίζοντα και θα αλλάξουν την πορεία όλου του κόσμου...

Εμπάθεια…

Ήταν μόλις έντεκα μήνες πριν και ενώ περίμενα στην τράπεζα για να πληρώσω τη τελευταία μου δόση ΕΝΦΙΑ, άκουσα τρεις ηλικιωμένες γυναίκες να συζητούν με αφορμή τη φράση της μιας: «τελευταία δόση και μετά τέρμα με τον ΕΝΦΙΑ».

Ξεστόμισε τον καημό της με μάτια που έλαμπαν και οι υπόλοιπες μπήκαν στον χορό με μετριοπαθέστερη στάση αλλά και με τη βεβαιότητα πως έτσι ήταν. Κάποιος νεώτερος τότε στράφηκε και είπε: «Δεν υπάρχει περίπτωση να μη πληρώνουμε φόρο για την ακίνητη περιουσία, απλά θα λέγεται αλλιώς». Έπεσαν σύσσωμες να τον φάνε φωνάζοντας: «Να πληρώσουν αυτοί που έχουν και κλέβουν και μας κυβερνάνε 40 χρόνια»...