Smells Like Teen Spirit....

Nirvana

Κασσάνδρα…

Θα αποτολμήσω μια πρόβλεψη, Η ΟΠΟΙΑ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΘΕΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ.

Η ελληνική κυβέρνηση, περιλαμβανομένου του αρχηγού της, δεν θέλει συμφωνία με την Ευρώπη. Αν την ήθελε θα την είχε υπογράψει προ πολλού, και με κόστος για την καμπούρα μας πολύ μικρότερο από αυτό που μας ετοιμάζει τώρα (αύξηση ΦΠΑ κτλ.).

Δεν την θέλει, γιατί αν υπάρξει θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε οικονομικές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις (κατάργηση των χαριστικών συντάξεων για την πελατεία μας, άνοιγμα των επαγγελμάτων, σπάσιμο της θανάσιμης λαβής των συντεχνιών πάνω στην κοινωνία κτλ.), τις οποίες δεν τις θέλει και δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμόσει (έστω και αν per impossibile υπογράψει κάποιες από αυτές, ή και τις ψηφίσει ακόμα).

Το ωριμότερο φρούτο του μπαχτσέ…

Μέσα στην οικονομική αβεβαιότητα, και τη γενική κατήφεια που ζούμε από τότε που ο περήφανος λαός αποφάσισε να πει ένα ηχηρό ΟΧΙ στους τοκογλύφους και ΝΑΙ στην αξιοπρέπεια, έχουν συμβεί πολλά.

Τα περισσότερα καταθλιπτικά.

Σε όλους τους τομείς… με αποτέλεσμα ο μέσος Έλληνας να μη γνωρίζει τι του ξημερώνει.

Σαν να ανεβήκαμε όλοι μαζί σε ένα τρενάκι του τρόμου…

Παρ’ όλα αυτά όμως, η όλη κατάσταση βγάζει γέλιο… αρκεί να το ψάξεις.

Κι ακόμη αν δεν το ψάξεις, έρχεται από μόνο του και σε χτυπάει στους κροτάφους… γονατίζοντάς σε.

Και γι αυτό ας είναι καλά οι Συριζανέλ με τα στελέχη τους...

Γράμμα από την Τιμισοάρα…

Γνώριζα την Τιμισοάρα, όπως και οι περισσότεροι, από την εξέγερση του 1989 εναντίον του καθεστώτος Τσαουσέσκου, που ξεκίνησε εκεί και επεκτάθηκε στην υπόλοιπη Ρουμανία.

Η μνήμη της αιματοχυσίας εκείνης παραμένει ζωντανή στην πόλη.

Όπως διαπίστωσα τις μέρες που βρέθηκα εκεί, οι κάτοικοι της Τιμισοάρας είναι σήμερα πολύ περήφανοι για την καθοριστική συμμετοχή τους στο τέλος ενός από τα πιο μισητά καθεστώτα της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Δεν είναι όμως μόνο γι’ αυτό περήφανοι.

Η πόλη τους γνώρισε τεράστια πρόοδο τους προηγούμενους αιώνες, και μέχρι και το πρώτο μισό του εικοστού.

Το μαρτυρούν άλλωστε και τα επιβλητικά κτίρια που δεσπόζουν στις τρεις υπέροχες πλατείες, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη στο κέντρο της πόλης.

Το 1745 χτίστηκε στην Τιμισοάρα νοσοκομείο, 24 χρόνια νωρίτερα από τη Βιέννη και 34 χρόνια νωρίτερα από τη Βουδαπέστη…

Η ξεφτίλα που λέγεται Τσίπρας…

Και ξαφνικά ο «περήφανος διαπραγματευτής» Αλέξης Τσίπρας μεταβαίνει εσπευσμένα στις Βρυξέλλες, μόλις ο Γιούνκερ, δηλαδή η Μέρκελ και ο Ολάντ, του κούνησαν το δαχτυλάκι.

 

Με έσκισε το... μνημόνιο!

Επειδή η πρόταση της Αθήνας μάλλον ξίνισε στους δανειστές, θέλουν τώρα να δώσουν στο χέρι και να κοιτάζουν κατά πρόσωπο τον άνθρωπο που έχει κάνει άνω – κάτω την Ευρώπη και κυρίως έχει διαλύσει την Ελλάδα αναγκάζοντάς την να πάρει πολύ σκληρά μέτρα για να ισορροπήσει ξανά...

Η μαρμαρωμένη κοινωνία…

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν μία θαυμάσια ευκαιρία να ανατρέξω σε ξεχασμένα αρχεία ηλικίας τριάντα και πλέον ετών –την εποχή, δηλαδή, που έγραφα στον Οικονομικό Ταχυδρόμο.

Επίσης, την Πέμπτη 28 Μαΐου πήρα μέρος ως ένας εκ των ομιλητών στην παρουσίαση του βιβλίου του παιδικού μου φίλου Κώστα Βγενόπουλου, ο οποίος στο υπό τον τίτλο «Οικονομικοί Αντίλογοι» πόνημά του περιγράφει την πορεία και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας την περίοδο 1973-1976. 

Διαβάζοντας λοιπόν τα σχετικά κείμενα και προβάλλοντάς τα στην σημερινή κατάσταση, συνειδητοποίησα σε ποιον βαθμό η ελληνική κοινωνία είναι ακίνητη –αν όχι απελπιστικά μαρμαρωμένη.

Τόσο στις δομές της, όσο και στις γενικότερες λειτουργίες της, παρά την ένταξή της στην ΕΟΚ το 1981 και την είσοδό της στην ευρωζώνη το 2002, επί της ουσίας στον γενικό σχεδιασμό της τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει.

Αντιθέτως, από τα υπάρχοντα στοιχεία διαφαίνεται ότι, στην προσπάθειά της να παραμείνει ακίνητη και αγκυλωμένη, η οικονομία δανειζόταν με φρενήρη ρυθμό για να μπορεί να καταναλώνει ακόπως…

Γιατί προστατεύει τον κ. Βαρουφάκη ο πρωθυπουργός;

Άρχισε λοιπόν το blame game. Φταίνε όλοι οι άλλοι για τη μη επίτευξη συμφωνίας εκτός από εμάς!

Μόνο που αυτή η τακτική και η αναζήτηση άλλοθι δεν συνηθίζεται όταν παλεύεις για θετική λύση αλλά όταν θες να καλυφθείς από μία αποτυχία.

Για όσους από καιρό έχουν υποστηρίξει ότι η κυβέρνηση κάνει διαχείριση της πιθανής ρήξης και όχι της πιθανής συμφωνίας, δηλώσεις και θέσεις όπως αυτή του κ. Τσίπρα μέσω του άρθρου του στη Le Monde δεν προκαλούν έκπληξη.

Εκείνο που προκαλεί πραγματικά έκπληξη είναι το πώς ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να ανέχεται τις ενέργειες του υπουργού οικονομικών Γιάν(ν)η Βαρουφάκη!

Μπήκαν με το αριστερό…

Υπάρχει μια αγγλική έκφραση που λέει «whistling past the graveyard».

Σημαίνει «σφυρίζοντας στο νεκροταφείο».

Είναι το σφύριγμα εκείνου που πρέπει να περάσει βράδυ μέσα από ένα νεκροταφείο και το κάνει για να νομίζει ότι έχει κάποιον για παρέα.

Στην Ελλάδα αυτοί που δεν ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αντικαταστήσει το σφύριγμα με το γέλιο.

Γελάνε προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους ότι αυτοί που τους κυβερνάνε έχουν πλάκα.

Δυστυχώς όμως η πλάκα τελειώνει και το δείχνουν δύο γεγονότα των προηγούμενων ημερών...