30.10.17

Dirty Ole Town...

The Pogues






Πάνω απ’ όλα η εμφάνιση…

Δεν είναι μόνο η Ελλάδα όπου πολλοί αδιαφορούν για την ουσία ενός χαρακτήρα και δίνουν βάρος στην εμφάνιση και μόνο. Κάτι που βλέπουμε κατά κόρον όχι μόνο στα σίριαλ και στα μεσημεριανάδικα, όπου δεν χρειάζεται ταλέντο ή μυαλό για να κάνει κανείς καριέρα, αρκεί να υπάρχει ωραία εμφάνιση, αλλά το βλέπουμε και στην πολιτική, όπου διάφορες «καλλίπυγες» νομοθετούν, ασχέτως αν είναι μπίμπο… ας μην πω ονόματα, τις γνωρίζουμε όλοι.




Μάλιστα, αν τυχόν προσπαθήσει κανένας μικροπρεπής ποταπός (σαν και του λόγου μου) να τις σχολιάσει αρνητικά για τις πολιτικές και (νοητικές) τους ελλείψεις, αμέσως πετάγονται διάφοροι «γκομενοφύλακες» να τον βάλουν στη θέση του με το στιβαρό επιχείρημα «κάτω τα χέρια ρε, είναι μωράκλα» ή «είναι κορμάρα», ή «γκομενάρα», κ.ο.κ. Με αποτέλεσμα η χώρα να μαστίζεται από την κρίση και τα μνημόνια, αλλά κάποιες βολευτίνες μας να ζουν το όνειρο, επειδή ακριβώς είναι… κορμάρες…


Πότε θα κάνει αυτοκριτική η Ζωή;

Ξεφυλλίζοντας το φωτογραφικό άλμπουμ από την πολιτική διαδρομή της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν μπορείς να μην σταθείς: α) στις φωτογραφίες έξω από τα κάγκελα της ΕΡΤ τον Νοέμβριο του 2013, β) στην εμφάνισή της στο Προεδρικό Μέγαρο για την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, τον Ιανουάριο του 2015, με το πολυσυζητημένο κατακίτρινο παλτό και το φούξια παντελόνι που συνδυασμένα αλλά και καθένα χωριστά φώναζαν «προσέξτε με!»,





γ) στο πέρασμά της από τη gay parade της Αθήνας τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, και δ) στη συμμετοχή της τον Μάιο του 2016 στην πορεία κατά των νέων μέτρων που επέβαλλε η κυβέρνηση, ε) στα πρόσφατα ενσταντανέ με την ίδια να παραβιάζει τα διόδια…


Κόψε την πολλή παρέλαση… Τυφλώνει!

Σε σένα μιλάω, δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά και το χρυσοποίκιλτο μινάκι.
Σε σένα, που’ σκασες στην παρέλαση σαν ετεροχρονισμένη οβίδα κι ύστερα  τρύπωσες στα χαρακώματα με παροιμίες του στυλ «Δεν κάνουν τα ράσα τον παππά». Φυσικά και τα ράσα δεν κάνουν τον παπά αλλά “δίπλα στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα”, έτσι δεν είναι; Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τα τράβηξες τα βλέμματα, τα πέταξες έξω! 



Όχι κουκλίτσα μου. Η παρέλαση δεν είναι «πρώτο τραπέζι πίστα», εκεί δεν ανεμίζουν κόκκινα γαρυφαλλάκια αλλά γαλανόλευκα σημαιάκια που λόγω της ιδιότητάς σου οφείλεις να σέβεσαι και να τιμάς. Όπως ακριβώς οφείλεις να σέβεσαι και να τιμάς εκείνους τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού που με την αμφίεσή σου μετέτρεψες στο παιδικό μας «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και μαγκώνει το πουλί του με το φερμουάρ, με το φερμουάρ. Κι ένα βράδυ με Ferrari τη γιαγιά του πάει να πάρει βρε το φουκαρά, βρε το φουκαρά…»…



Να γίνουν ανακρίσεις…

Πριν από πολλά χρόνια είχα ένα συνάδελφο, αρκετά μεγαλύτερο στην ηλικία, που εκτός του ότι ήταν γκρίζος, σοβαροφανής και πάντα αυστηρός, είχε και μια συνήθεια να κατακρίνει έντονα και απαξιωτικά σχεδόν ότι συνέβαινε τόσο στον χώρο εργασίας μας όσο και στην κοινωνία γενικότερα. Με μόνιμη επωδό του την φράση «πρέπει να γίνουν ανακρίσεις»! 





Ο συγκεκριμένος είχε ανδρωθεί επί «σκληρών» εποχών, είχε ζήσει την προηγούμενη Ελλάδα, εκείνη δηλαδή του παπά και του χωροφύλακα και είχε... διαπρέψει επαγγελματικά επί χούντας. Oπότε εγώ με το τότε «άγουρο» νεανικό μου μυαλό τον άκουγα και γελούσα, αδιαφορώντας για τις απόψεις του τις οποίες απέδιδα στα «αρχαία» βιώματά του, στις «ακροδεξιές» πεποιθήσεις του, καταχωρώντας και αυτόν στους άφθονους τότε νοσταλγούς του Παπαδόπουλου και του Παττακού…



Τα Διδάγματα από την Αριστερά…

Τον Δεκέμβριο του 2014 όταν ήταν πλέον βέβαιο ότι οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές, είχα κάνει μια πρόβλεψη. Έγραφα ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ότι πιθανότατα θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ αν χρειαστεί συνεργασία, θα βρει πρόθυμο εταίρο τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του, όπως συνέβη.





Έγραφα επίσης ότι η εκλογή Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα δεινά στη χειμαζόμενη Ελλάδα, θα έχει τουλάχιστον και τρία θετικά: Πρώτον, θα καταρρεύσει ο μύθος της «φιλολαϊκής», «ανθρωπιστικής», «κοινωνικής» Αριστεράς. Και θα δούμε το πραγματικό της πρόσωπο. Εξαθλίωση κι αυταρχισμός, όπως διδάσκει η ιστορική εμπειρία…