Μια Ζωή Σικέ (4).

Τι ωραία που είναι να πίνεις καφέ στη πλατεία και να μη σε νοιάζει τίποτα.

Να διαβάζεις τα πρωτοσέλιδα για την καταστροφή που όλο έρχεται και συ να γελάς. Πέρα να βρέχει δηλαδή.

Όλα είναι άλλωστε σικέ. Το λέω και το πιστεύω.

Η απραξία σε φέρνει κοντά στο θεό.

Κάποτε είχα ένα φίλο Αθηναίο που όλοι τον θεωρούσαμε τεμπέλη.

Όλη μέρα ξάπλωνε. Ιδανικό του, έλεγε, ήταν το να φτάσει σε τέτοιο σημείο στη ζωή του, που ο μόνος λόγος για να σηκωθεί θα ήταν για να αλλάξει κρεβάτι.

Ξεκουραζόταν την ημέρα για να κοιμάται ήσυχος το βράδυ. Μέχρι που στο τέλος τρελάθηκε. Αλήθεια…

Λένε ότι πάσχει από αγοραφοβία.

Φοβάται δηλαδή τα πλήθη και τον συνωστισμό. Τέλος πάντων κάπου με είχε επηρεάσει.

Πως τα φέρνει η ζωή… Αλέξη.

Τι σου είναι η ζωή…

Πως τα φέρνει καμιά φορά;

Τη μια μέρα είσαι στον αφρό, την άλλη σε καταπίνει το κύμα.

Και το αντίστροφο.

Την μια μέρα σε κυνηγάνε θεοί και δαίμονες, έφοροι και πιστωτές, και την άλλη παρουσιάζεις πρωινάδικο στο Μέγκα, και το παίζεις και πάλι μπρούκλης.

Ή τη μια μέρα είσαι φυλακή, παρέα με τον Λαυρέντη, και τον Αμπντούλ από το Αλγέρι, και την άλλη χορεύεις ταγκό σε τηλεοπτικό  prime time… με τις θείτσες από κάτω να σεληνιάζονται με τη χάρη σου.

Περί τσιγγάνων.

Ο «κουρνιαχτός» που σηκώθηκε με αφορμή το απαχθέν παιδί που βρέθηκε στον καταυλισμό στα Φάρσαλα, καλύπτει το μέγα θέμα-σκάνδαλο των υιοθεσιών στην Ελλάδα.

Είναι το απαράδεκτο φαινόμενο της ημινόμιμης –ουσιαστικά- εμπορίας βρεφών, των τεράστιων ουρών για να αποκτήσει παιδί ένα ζευγάρι, των πολυετών αναμονών και, εν τέλει, της παράνομης «αγοράς» ή απόκτησης παιδιού.

Επίσης, το λίαν επιεικώς απηρχαιωμένο νομικό πλαίσιο, που επιτρέπει στα κάθε λογής κυκλώματα να εμπορεύονται τον πόνο των ανθρώπων, και να θησαυρίζουν από τις πωλήσεις παιδιών.

Το ψυχογράφημα του αριστεριστή...

(Όχι του κομμουνιστή, που είναι άλλο φρούτο).

Ο αριστεριστής είναι άτομο φιλόδοξο, εξουσιαστικό, συχνά ναρκισσιστικό, δογματικό (πάντα για τους άλλους!), αρκετά ευφυές, οκνηρό, με ελάχιστες ηθικές αναστολές, μεσοαστικής κοινωνικής προέλευσης, και με εσωτερικά θέματα αμφισβήτησης της πατρικής/οικογενειακής εξουσίας. 

Άτομο ενοχικό, εισέρχεται στην συγκεκριμένη πολιτική θεωρία και πρακτική όχι τόσο λόγω διάθεσης του να "μεταμορφώσει την κοινωνία", αλλά μάλλον λόγω της εσωτερικής του ανάγκης να εντάσσεται σε σύνολα «ριζοσπαστικά» που, θεωρητικά, προάγουν τον ουμανισμό και τις ανώτερες ανθρώπινες αξίες…

Απ’ το τσαντίρι στο πλατό.

Βράδυ Κυριακής. Είναι μια από τις λίγες φορές που αποφασίζω να παρακολουθήσω δελτίο ειδήσεων. 

Η ιστορία της μικρής Μαρίας που βρέθηκε στον καταυλισμό των Ρομά, μ’ έχει συγκινήσει και ανυπομονώ να μάθω νεότερα.

Αφού ολοκληρώνεται, λοιπόν, το ρεπορτάζ και μου ‘χει μαυρίσει η καρδιά, διακόπτεται το πρόγραμμα για να γίνει μια ζωντανή σύνδεση.

Μην προτρέχετε. Δεν έχει σχέση με τα καινούρια οικονομικά μέτρα που όλοι τρέμουμε.

Οι εξελίξεις τρέχουν και είναι πιο σημαντικές!

Ήρθε η ώρα της νέας γενιάς.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως α-πολιτική.

Φαινόμενό της είναι η αποχή των πολιτών από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, καθώς και η εκλογή στα κοινά ανθρώπων που είναι γνωστοί για τις καλλιτεχνικές, αθλητικές, τηλεοπτικές τους ενασχολήσεις και όχι για τις πολιτικές τους απόψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μεγάλη αποχή των πολιτών και κυρίως των νέων από τις πρόσφατες εκλογές.

Αυτό είναι ένα γεγονός που πρέπει να προβληματίσει όλους, μα περισσότερο τους πολιτικούς και όσους ασχολούνται με την πολιτική.

Η νεολαία είναι αυτή που έχει τη δύναμη και τα προσόντα να επέμβει δυναμικά στην εξέλιξη της κοινωνίας και να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, ωστόσο έχει αποστασιοποιηθεί από όλα αυτά, καθώς το παρόν πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται γι' αυτή.

Κοίτα ποιοι μιλάνε!

Θα είχε πλάκα, θα ήταν απλά για τη γενική χλεύη, αν αυτός ο συρφετός από στελεχάρες της Κουμουνδούρου και βαθυστόχαστους αναλυτές του τάλαρου δεν εκπροσωπούσε έναν θεσμό: την αξιωματική αντιπολίτευση.

Η θεωρία των δύο άκρων, που δεν είναι θεωρία αλλά καραμπινάτη επί δεκαετίες πραγματικότητα, είναι σαν σφυράκι που τους χτύπησε στο γόνατο.

Ή, μάλλον, σαν βαριοπούλα, αν κρίνω από την υστερική και λυσσαλέα αντίδραση.

Ακόμη χοροπηδάνε βουλευτές, στελέχη και οι αγέρωχοι δημοσιογραφούντες του Λόχου Ψυχολογικού Πολέμου του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία/Και ποιος ξέρει τι άλλο.

Και ξέρετε τι χτυπάει πάντα νεύρο: η αλήθεια.

Θέλουν νομιμότητα, αλλά για τους άλλους.

Θέλουν καταστολή της βίας, αλλά μόνο των άλλων. Θέλουν να κάνουν «επανάσταση» με την άδεια της Αστυνομίας, να υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή με… χορηγία και κάλυψη του επάρατου αστικού καθεστώτος. Ψευτόμαγκες και ψευτοεπαναστάτες.