Ο ανασχηματισμός φέρνει πονοκέφαλο…

Αν νομίζετε ότι ο πονοκέφαλος του Αλ. Τσίπρα) είναι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ κάνετε λάθος. Στο συνέδριο έχει εξασφαλισμένη την απόλυτη πλειοψηφία. Ο πραγματικός πονοκέφαλος του Πρωθυπουργού δεν είναι άλλος από τον ανασχηματισμό. Ιδίως τώρα που οι πιέσεις από κομματικά όργανα και κυρίως από τα νεότερα μέλη της (πανίσχυρης κομματικά) Πολιτικής Γραμματείας αυξάνονται μετά και τη δημοσκόπηση της κυριακάτικης «Αυγής» αλλά και τον «ψεκασμό» των συνταξιούχων από τα ΜΑΤ.

Μέλη της Πολιτικής Γραμματείας διεμήνυσαν στο Μέγαρο Μαξίμου ότι η κυβέρνηση με την πολιτική της βρίσκεται σε αδιέξοδο, ότι λειτουργεί χωρίς ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και ότι μια πλειάδα υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και υφυπουργών πρέπει να απομακρυνθούν αφού δεν έχουν ακόμη προσφέρει έργο. Οπως μαθαίνω, τα κομματικά αυτά στελέχη ζητούν από τον Πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκαθαρίσει πρώτα την ταυτότητα της κυβέρνησης. Τι είδους κυβέρνηση, δηλαδή, είναι; Αριστερή; Κεντροαριστερή; Σοσιαλδημοκρατική; Ή μια συστημική κυβέρνηση σαν τις προηγούμενες που πέρασαν τα έξι τελευταία χρόνια και τις «κατάπιε» το Μνημόνιο...

Ο κομμουνιστικός εμφύλιος. Ας τον απολαύσουμε…

Ζούμε τις ανεπανάληπτες στιγμές που η μαρξιστική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της επιτίθεται ανηλεώς στον ΣΥΡΙΖΑ, σε βαθμό που ο τελευταίος «κινδυνεύει»  να αποκτήσει την συμπάθεια μου. Άλλωστε είναι η πιο μετριοπαθής έκφραση αυτού του χώρου.

 

Οι επιθέσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και των άλλων μικρότερων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αντιμετωπίζονται  σχετικά εύκολα από την συγκυβέρνηση, καθώς αυτά τα κόμματα και οι κινήσεις διαθέτουν μικρό αριθμό οργανωμένων δυνάμεων και κυρίως την παραμικρή φαντασία στις κινητοποιήσεις τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το ΚΚΕ…

Ο Στηβ και το τραγούδι της χοντρής…

Οποιος γνωρίζει λίγο τον Στηβ Γιατζόγλου δεν έπεσε από τα σύννεφα ούτε όταν διάβασε ότι πήγε σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής, ούτε όταν τον άκουσε να εξηγεί τη θέση του μιλώντας στο Sport Fm. Όλα on character

Ο Γιατζόγλου υπήρξε μεγάλος μπασκετμπολίστας και είναι ένας καλός προπονητής, ένας από αυτούς που δεν φοβούνται ν αναλάβουν αποστολές δύσκολες. Πιστεύει πως ότι κέρδισε στη ζωή του το πέτυχε παλεύοντας και πιθανότατα να αισθάνεται και λίγη πίκρα γιατί ως προπονητής πήρε λιγότερες ευκαιρίες από όσες άξιζε. Η κοινωνική του προέλευση, η επαγγελματική του επιτυχία, η δεδομένη αγάπη του για την Ελλάδα και η ανησυχία του για την πορεία της Αμερικής, αλλά και η ανάγκη του να βρει εύκολες απαντήσεις τον οδηγούν προς τα δεξιά...