Musica!

Robert Plant... If I Were a Carpenter

Ναι, θα έφευγα.

Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο.

Φτερωτός μύθος…

Απίθανο είναι να το ομολογήσουν ποτέ, αλλά πιθανότατο ότι στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ υποδέχτηκαν με αναστεναγμό ανακούφισης, αν όχι και με ηχηρούς σαρκαστικούς γέλωτες, τη δικαστική απόφαση να επιβληθεί ισόβια κάθειρξη στον κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλο.

Λογικό.

 

Με τρόπο επίσημο, κατακεραυνωτικό, το δικαστήριο υπέμνησε στο πανελλήνιο πως η διαφθορά δεν είναι «αποκλειστικό προνόμιο» των πράσινων.

Έχει βεβαίως και ο έτερος πυλώνας του μέχρι πρότινος δικομματισμού το μερίδιό του στην άνομη διασπάθιση δημοσίου χρήματος και στην «ιδιωτικοποίηση» του κοινού πλούτου.

Η ρεβάνς...

Τις ημέρες που δεν γράφω, περπατώ στους δρόμους της Αθήνας, καταγράφοντας εικόνες καθώς δεν έχω το ταλέντο της συγκινησιακής αυτοδικαίωσης, της υψηλής μορφικής αυτοδυναμίας, μουτζουρώνοντας λέξεις σε λευκό χαρτί, πόσω μάλλον να μετασχηματίσω το ρομαντικό μου πάθος σε παγανιστικό αίσθημα, δεδομένου ότι δεν νοσταλγώ· επιθυμώ την ομαλή μετάπτωση στην ανυπαρξία, με μια αυθεντική μυθιστορηματική αντίθεση ιδανικών.

Τα πρόσωπα μεταλαμπαδεύουν αυτό που κουβαλούν στο πυρηνικό τους οπλοστάσιο. Θάνατο, ανημπόρια και προπάντων την πεποίθηση ότι άπαντες οφείλουν να αγγίξουν την κατατρεγμένη ψυχολογία του παρία, λόγω συνήθειας και φονταμενταλιστικού οίστρου: αφού η κρίση με χτύπησε, θα χτυπήσει και σένα.

 

Η ελληνική σαρία...

Η κοινωνική κατάσταση που περιγράφεται σήμερα ως «πολωμένη» είναι αποτέλεσμα μιας Σαρίας που έχει επιβληθεί μετά από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης.

 

Το ελληνικό κοινωνικό πρότυπο προσεγγίζει περισσότερο τον ισλαμικό θρησκευτικό κώδικα διαβίωσης παρά τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό –και εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, της Τουρκοκρατίας, της Συμφωνίας της Γιάλτας κτλ.– στη χώρα μας επικρατεί εξωθεσμικό δίκαιο: από τη μία πλευρά το ακροδεξιό κίνημα κι από την άλλη το ακροαριστερό κατεστημένο προσπαθούν να εφαρμόσουν βιαίως ιδέες και μορφές πολιτικής συμπεριφοράς, εξοστρακίζοντας άλλες και εξυμνώντας εγκληματικές πράξεις.

Ο φτερωτός.... Κολοκοτρώνης!

Αυτό το «κράτα γερά δήμαρχε και ο Κολοκοτρώνης φυλακή πήγε», που φώναζε μία χούφτα ένθερμων υποστηρικτών του κ. Β. Παπαγεωργόπουλου, έξω από τις φυλακές Διαβατών, μου φάνηκε κάπως υπερβολικό.

 

Τι δουλειά έχει ο Κολοκοτρώνης θα πείτε με τον καταδικασθέντα για κακούργημα δήμαρχο;

Και ξέρετε γιατί;

Πρώτον ο τέως δήμαρχος θα καθήσει και πάλι στο σκαμνί για άλλες δύο σοβαρές περιπτώσεις.

Η μία έχει να κάνει με  την ποινική δίωξη που του ασκήθηκε σε βαθμό κακουργήματος για ατασθαλίες στην πάγια προκαταβολή και η δεύτερη με υπόθεση ξεπλύματος μαύρου χρήματος.

Κληρονομώντας αμαρτίες άλλων…

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.

Πέρυσι το Πάσχα όταν, εν μέσω εκλογών, βρέθηκε στα κρατητήρια ο Τσοχατζόπουλος, το κλίμα στα σαλόνια της συντηρητικής παράταξης ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ πιάστηκε στη φάκα.

Φυσικά, δύο μήνες αργότερα η Συγγρού έτρεχε να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με την Ιπποκράτους και δεν έφτανε.

 

Ωστόσο, η μυωπία τους δεν αφορούσε μόνο τη συρρίκνωση, άρα και την αναγκαστική συγχώνευση του δικομματισμού.

Αλλά και το πόσο ευάλωτο ήταν και το δικό τους κόμμα.

Κι ας ήταν σε κίνηση οι διαδικασίες ποινικής διερεύνησης των πεπραγμένων στον Δήμο Θεσσαλονίκης, οι οποίες θα κορυφώνονταν στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. 

Το τέλος της παγκοσμιοποίησης;

Στις  τρεις δεκαετίες που προηγήθηκαν της οικονομικής κρίσης του 2008, οι εθνικές οικονομίες παγκοσμιοποιήθηκαν.

Οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, και οι καταναλωτές σε ολόκληρο τον κόσμο  επηρέαζαν άμεσα την αμερικανική οικονομία.

Τα τελευταία όμως χρόνια, η ποσότητα του χρήματος που διακινείται μεταξύ κρατών έχει μειωθεί δραστικά.

Σύμφωνα με μια τελευταία μελέτη, αυτό σηματοδοτεί μια απομάκρυνση από το διεθνές εμπόριο, με τις κατά τόπους αγορές να βασίζονται όλο και πιο πολύ στην εσωτερική κατανάλωση για την ανάπτυξή τους.

Κάτι δηλαδή που μπορεί να σημαίνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης.

Καραγκιόζηδες όλων των χωρών, ενωθείτε...

Ωραία, κάναμε την ανάλυση σε πρώτο επίπεδο, βγάλαμε το άχτι μας κατά των Γερμανών και ξεμπερδέψαμε.

Ποιος «φταίει» για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιταλία;

Η Μέρκελ, η λιτότητα, το σάπιο πολιτικό σύστημα.

Όλοι εκτός από τους Ιταλούς ψηφοφόρους.

Αυτούς που τιμώρησαν το πολιτικό σύστημα ξαναβάζοντας στο παιγνίδι τον πιο αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπό του κι αυτούς που έβγαλαν πρώτο κόμμα ένα παλιάτσο που δεν θέλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών.

Τον Μπερλουσκόνι που έστειλε ατομικές ειδοποιήσεις για επιστροφή φόρου σε μια σχεδόν χρεοκοπημένη χώρα και τον Πεπε Γκρίλο που  - επιεικώς - δεν ξέρει τι θέλει και δεν έχει χρόνο ούτε, κυρίως, διάθεση να μάθει.

Ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος Πέερ Στάινμπρουκ , που έχει καυτηριάσει την εμμονή της Μερκελ στη λιτότητα, τους το είπε πολύ ωραία: «Εκλέξατε δυο κλόουν λαϊκιστές».

Και επειδή η αλήθεια πονάει, αρχίσανε τα περί «ωμής παρέμβασης στα εσωτερικά μας».

Ο Ναπολιτάνο δεν μπορούσε παρά να ακυρώσει το γεύμα μαζί του, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, νοερά, του σφίγγει το χέρι.