Τρώνε βρώμικο ψωμί...

Σωτηρία Μπέλλου (Διονύσης Σαββόπουλος).
Ζωντανά!!!!!

Η Ryanair, και άλλα παραμύθια των αεροδρομίων…

Χαμός έγινε όλες αυτές τις μέρες με την «ρουκέτα» που εκτόξευσε η αεροπορική εταιρία χαμηλού κόστους Ryanair, περί πρόσληψης 2.600 ατόμων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και που έσπευσαν να αναμεταδώσουν απαξάπαντα τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο λαός θέλει παραμύθια, και οι δημοσιοκάφροι σπεύδουν…

Με αποτέλεσμα να σπάσουν τα τηλέφωνα των εν λόγω αεροδρομίων, από αγχωμένους ενδιαφερόμενους νέους, νέες, αλλά και μεγαλύτερους, που ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά.

Μόνο που η εν λόγω είδηση είναι μούφα, εξ ου και έγινε μια εκ των υστέρων προσπάθεια ανασκευής της, χωρίς όμως αυτό να περάσει στον πολύ  κόσμο, που μέσα στη μάστιγα της ανεργίας ψάχνει να κρατηθεί από όπου μπορεί…

Η αντιπροπαγάνδα των δημοσκόπων…

‘Η αλλιώς: Πώς να διαβάζουμε σωστά τις δημοσκοπήσεις.

Το ότι οι δημοσκοπήσεις είναι εργαλείο προπαγάνδας το ξέρουμε ή το υποψιαζόμαστε όλοι. Αυτό όμως, που μετά από τόσα χρόνια μου κάνει εντύπωση  είναι το πόσο λάθος το αντιλαμβανόμαστε αυτό, δηλαδή το πώς αλλού ψυλιαζόμαστε ότι έχει γίνει η «κουτσουκέλα» και τελικά αυτή να συμβαίνει κάτω απ’ τη μύτη μας, με τρόπο που ούτε καν τον υποψιαζόμαστε, και ενώ είναι ολοφάνερος με μια δεύτερη ματιά.

Και μάλιστα αυτή η παρατήρηση δεν αφορά μόνο τον λεγόμενο «απλό» ψηφοφόρο που και περιορισμένες γνώσεις διαθέτει αλλά (να το πούμε κι αυτό κι ας είναι αντιδημοφιλές) σπανίως διαθέτει δικιά του ανεξάρτητη και επαρκή κριτική ικανότητα.

Αφορά πολύ συχνά επαγγελματίες της πολιτικής (πολιτικούς, δημοσιογράφους, σχολιαστές,  κλπ), που συνήθως πέφτουν με αξιοσημείωτη αφέλεια στις ίδιες παγίδες…

Κάποιες αλήθειες για την άλωση της Κωνσταντινούπολης…

Ως γνωστόν, τόσο εγώ όσο και ο Ορθογράφος γενικότερα, όλα τα σφάζουμε και όλα τα μαχαιρώνουμε, και δεν αφήνουμε να πέσει τίποτα κάτω.

Σε κανέναν τομέα…

Έχουμε δηλαδή άποψη επί παντός επιστητού, διότι «τέτοιοι είμεθα… τι να κάνομεν»;

Έτσι λοιπόν σήμερα καταπιάνομαι με ένα ζήτημα ιστορίας, εξαιτίας του ότι βρέθηκα προχθές το βράδυ σε μια παρέα, κατά τα άλλα διαβασμένων ατόμων, όπου μετά λύπης μου διαπίστωσα, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι τελικά πολλοί Έλληνες δεν γνωρίζουμε την πραγματικότητα όσον αφορά στο τεράστιας σημασίας (για το γένος μας) γεγονός της άλωσης της Κωνσταντινούπολης το 1453.

Φαναριώτες, προδότες, και δωσίλογοι…

Ελίτ υπήρχαν πάντα.

Και στα καθεστώτα που ευαγγελίζονταν αταξική κοινωνία, οι εκλεκτοί και οι νομενκλατούρες ήταν πιο ίσοι από τους άλλους.

Μια παλαιότερη «ημετέρα» ελίτ με εκπληκτικό δείκτη προσαρμοστικότητας ήταν οι Φαναριώτες.

Εμβληματική φιγούρα, και ο πρώτος στον οποίο αποδόθηκε ο όρος «Φαναριώτης» ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

Σπούδασε φιλολογία, θεολογία, είχε μεράκι και με την ιατρική.

Η διδακτορική του διατριβή ήταν για την κυκλοφορία του αίματος και το αίμα στην εποχή του, επί παντοδυναμίας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, έρρεε άφθονο.

Μηχανικοί: Μαγαζί γωνία!

Από την μια μεριά του δρόμου το «μαγαζάκι» γράφει Ενεργειακοί Επιθεωρητές. Από την άλλη Ελεγκτές Δόμησης.

Ποια είναι η διαφορά;

Απολύτως καμία αν έχεις να δώσεις το κάτι τις...

Αν δεν το έχεις θα τραβιέσαι να αλλάζεις τούβλα και κουφώματα ως παραβάτης...

Τι αλλάζει στο νέο «μαγαζί»;

Ότι οι Ελεγκτές Δόμησης θα έρχονται και ως μπουλούκι...

Ποιο οκτάωρο;

Μπορεί στην Ελλάδα της κρίσης το 8ωρο, όπως και η απασχόληση

γενικότερα να αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός, με την πλειοψηφία των συμπολιτών μας να εργάζεται σε «ελαστικές» συνθήκες τετράωρου, ή και σε μεσαιωνικές, όπου οι υπερωρίες και τα ρεπό είναι χίμαιρες, αλλά και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο, ισχύει κάτι ανάλογο, πλην όμως τυλιγμένο με διαφορετικό περιτύλιγμα, και κάπως πιο «ελκυστικό».

Αναφέρομαι στον πολυδιαφημισμένο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας, της silicone valley, και των 20χρονων πολυεκατομμυριούχων επιχειρηματιών της ψηφιακής πραγματικότητας.

Σε αυτόν τον κόσμο, η 24ωρη παρουσία στον χώρο εργασίας αποτελεί κάτι σαν τίτλο τιμής, αφού το «μάντρα» που ισχύει είναι πως πρέπει πάντα να είμαστε δικτυωμένοι, να κυνηγάμε κατά πόδας τις εξελίξεις, και η επιχειρηματικότητα ή η εργασία σε αυτόν τον κόσμο να είναι πιο πολύ λάιφσταιλ, τρόπος ζωής δηλαδή, παρά μέσο επιβίωσης...