Ωραία η πανσέληνος….

Ωραίες οι πανσέληνοι, έτσι δεν είναι;

Αν και πολλοί πιστεύουν ότι μας επηρεάζουν με ουκ ολίγους τρόπους.

Αρνητικά, αλλά και θετικά.

Και όχι μόνο σε επίπεδο ρομαντισμού.

Και εντάξει, η επιστήμη έχει προ πολλού καταλήξει στο ότι η πανσέληνος δεν μας μεταμορφώνει σε λυκάνθρωπους, αλλά υπάρχουν στοιχεία που την θέλουν να μας καταπονεί, άσχετα αν την προσέχουμε.

Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες…

Έχουμε κι εμείς βάσανα, παιδί μου, έχουνε όμως και οι πλούσιοι, μου έλεγε η φουκαριάρα η μάνα μου.

Τι βάσανα, ρε μάνα, εγώ όλο σε κάτι βίλες και σε κάτι λιμουζίνες τους βλέπω στις ταινίες.

Ναι, αλλά στις ταινίες τις πλούσιες, τη Χρονοπούλου και τη Ναθαναήλ, που είναι κομψές και λυγερές, τις μαρκαλεύει στο τέλος ο μπουζουκτσής Παπαμιχαήλ της δεύτερης περιόδου, με το ορθάνοιχτο λαμέ πουκάμισο, τις τρίχες που ήταν σαν τους κέδρους του Λιβάνου και τον χρυσό σταυρό, που αν τον έπαιρνε στον ώμο του ο Σίμων ο Κυρηναίος, θα τον επέστρεφε πάραυτα στον Ιησού.

Όντως, δεν είναι και λίγο να είσαι πλούσια και να σε μαρκαλεύει ο ύστερος Παπαμιχαήλ, αν και εδώ που τα λέμε και ο εργοστασιάρχης Κωσταντάρας που του βάτεψε την Κόρη του τη Σοσιαλίστρια ο πρώιμος Παπαμιχαήλ, δεν ήταν και ο ευτυχέστερος των ανθρώπων.

Για να περνάει η ώρα…

Χαλάει ο κόσμος, στα social media, για μια δήλωση του Αντώνη Ρέμου επί της πίστας, σε ένα πάρτι στη Μύκονο.

Όπως συνέβη και άλλες φορές πρόσφατα με τον Νότη Σφακιανάκη ή όποιον άλλο.

Τι είναι, όμως, αλήθεια ο Αντώνης Ρέμος ή ο Νότης Σφακιανάκης;

Τίποτε άλλο από κεντρικοί εκπρόσωποι μιας πολύ συγκεκριμένης υποκουλτούρας της «πίστας» και «νυχτερινών μαγαζιών», που κυριαρχεί σε στρώματα του ελληνικού πληθυσμού με κατά κανόνα χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και γούστο, αισθητική αυτού του πολύ συγκεκριμένου τύπου.

Ανθρώπους των «λαϊκών» τάξεων, με τη σημερινή σημασία της λέξης απ’ την οποία έχουν αποβληθεί δια παντός η αυθεντικότητα, η φιλοτιμία, η καλαισθησία και κυρίως ο έμμετρος τρόπος ζωής – σε απόλυτη αντίθεση με την αμετροέπεια του σήμερα –  που χαρακτήριζε τις λαϊκές τάξεις στο βαθύ, προδικτατορικό παρελθόν αυτής της χώρας.

Η επανάσταση του φρέντο…

Ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω. Για ποιο λόγο είναι ανοιχτά τα ζαχαροπλαστεία και οι καφετέριες 7 μέρες την εβδομάδα -ακόμα και τις γιορτές- και δεν μπορεί να είναι το κατάστημα του καθενός επίσης ανοιχτό, αν αυτός το επιθυμεί;

Τι διαφορά έχει ένα ζαχαροπλαστείο ή ένας φούρνος από ένα πολυκατάστημα (supermarket);

Επιχείρηση είναι το ένα, επιχείρηση είναι και το άλλο. Εργαζόμενοι δουλεύουν στο ένα, εργαζόμενοι και στο άλλο.

Τα ελληνικά «ισπανικά» τρένα…

"Εγκληματική αμέλεια";;; ΟΧΙ!
Απόπειρες δολοφονίας. Και μάλιστα κατά συρροήν!
80 οικογένειες διαλύθηκαν χθες.
Γιατί;
Για έναν κομπλεξικό μαλάκα που μπέρδεψε το τρένο με το ράλι στα ηλεκτρονικάδικα.

Που μπέρδεψε τις ζωές των ανθρώπων με τις ζωές σε κάποιο παιχνίδι.
Που δεν κατάλαβε ίσως ότι εδώ όταν γράψει "game over", μετά, όσα κέρματα και να βάλεις, το παιχνίδι δεν ξαναρχίζει απ' την αρχή.
Τίποτα πια δεν ξαναγίνεται όπως ήταν πριν.

Χρειάζονται οι σχολικές διακοπές;

Ένας από τους λόγους που πολλοί συμπολίτες μας θέλουν να γίνουν εκπαιδευτικοί, δεν είναι τόσο η διάθεση προσφοράς στη μάθηση, αλλά το γεγονός ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ξεκουράζονται (μετ’ αποδοχών) για τρεις μήνες τον χρόνο.

Εξ ου  και το γεγονός ότι δεν βρήκαν πολλούς κοινωνικούς συμμάχους στην πρόσφατη κόντρα τους με την κυβέρνηση.

Ειδικά από έναν υπόλοιπο λαό, που όταν είναι τυχερός και έχει εργασία, τις διακοπές μιας έστω εβδομάδας τις βλέπει πλέον με το τηλεσκόπιο.

Ο κατιμάς του κοινοβουλευτικού μας βίου.

Η Ελλάδα, για όποιον έχει απορίες, αντανακλά μέσα από το πολιτικό της σύστημα την εσωτερικότητά της, τις ποιότητες εκείνες που συγκροτούν την αλήθεια της.

Ο βαθύτερος ψυχισμός της χώρας μας δεν είναι άλλος από αυτό που καταυγάζει καθημερινά στο Κοινοβούλιο μέσα από την τρέχουσα κοινοβουλευτική διαδικασία.
Εμπνευσμένες πολιτικές προσωπικότητες σαν της κυρίας Μακρή, του κυρίου Κασιδιάρη, του κυρίου Διαμαντόπουλου, του κυρίου Τζαμτζή και άλλων συντριπτικών παρουσιών του Κοινοβουλίου μας έδωσαν το στίγμα του πολιτικού διαλόγου που μας αξίζει, του πολιτικού διαλόγου που υπερψηφίζουμε, του πολιτικού διαλόγου που μας συνεπαίρνει. 
Αυτή αποτελεί την πιο τραγική και περιφανώς αδιαμφισβήτητη αλήθεια που μας αποκάλυψε η κρίση.