Battle of Evermore...

Led Zeppelin

Δημοσκόποι και… δημοκόποι.

Το πολιτικό αστέρι του Τζορτζ Στεφανόπουλος έδυσε πριν προλάβει να μεσουρανήσει. Μέλος του στενού κύκλου του προέδρου Μπιλ Κλίντον, κατά την πρώτη θητεία του στον Λευκό Οίκο, περιέπεσε κατόπιν στη δυσμένεια της Χίλαρι και απομακρύνθηκε. Έκτοτε ακολούθησε μια πετυχημένη καριέρα ως κεντρικός πολιτικός σχολιαστής σε μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά η κούπα με το μέλι της εξουσίας, καθώς φαίνεται, έχει αμετάκλητα γλιστρήσει από τα χέρια του.

Απότοκο της εμπειρίας του δίπλα στον άτακτο Μπιλ ήταν το βιβλίο του «Όλα πολύ ανθρώπινα», μια αξιοσημείωτης ειλικρίνειας αυτοβιογραφία, από τη στιγμή που δεν παύει να την έχει γράψει ένας… πολιτικός.

Η γνώμη του ίδιου του Τζορτζ για τους πολιτικούς δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική.

Οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής παγκοσμίως –σημειώνει απερίφραστα– είναι σήμερα όμηροι των δημοσκοπήσεων.

Δεν παίρνουν την παραμικρή απόφαση εάν δεν μελετήσουν πρώτα τις δημοσκοπήσεις. Ακόμη χειρότερα: μπροστά στο δυσάρεστο ενδεχόμενο να λάβουν μια απόφαση με υψηλό πολιτικό κόστος, προτιμούν να την αναβάλλουν εις το διηνεκές.

Ο λαός δεν μασάει (ευτυχώς)!

Επειδή πέρα από το διαδίκτυο, στο οποίο συμμετέχω γράφοντας και αναδημοσιεύοντας ότι μου κατέβει, έχω και κανονική ζωή, με κανονική δουλειά, χωρίς να είμαι πολιτικός ή δημοσιογράφος και άρα να ζω σε εικονική πραγματικότητα, και επειδή κυκλοφορώ, συζητώ, και παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, βγάζω κάποια συμπεράσματα.

Και στα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης, που έχει στείλει την Ελλάδα αρκετά χρόνια πίσω, δυο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που με εντυπωσιάζουν.

Το πρώτο δεν με εκπλήσσει, αλλά το δεύτερο ναι….

Περί γενοσήμων…

O καυγάς για τα Γενόσημα Φάρμακα στην Ελλάδα κρύβει μια ασύλληπτη προσπάθεια κερδοσκοπίας και πλουτισμού γνωστών και συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πάει καιρός που σερβίρεται από «δημοσιογράφους» και «ειδικούς» ένα εύπεπτο παραμύθι με πράουντ-του-μπι γκρίκ φαρμακοβιομήχανους, σκοτεινούς Εβραίους (Οβριούς) πράκτορες, μπάσκετ και ίσως λίγο ποδόσφαιρο, όλα φυσικά σύμφωνα με το γνωστό σχέδιο της αιμοδιψούς Τρόικας να σκοτώσει τον Ελληνικό λαό.

Μαζί τα φάγαμε τα προηγούμενα παραμύθια.

Καλό είναι να μη φάμε και αυτό.

Ταγμένοι δημοσιογράφοι…

Αχ, βρε Ρεζάν! Τη μνημονεύω συχνά.

Όταν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση.

Αχ! Για δημοσιογράφους... όπως κάποτε.

Που δεν «πολιτεύονταν».

Που είχαν οι κουβέντες τους οντότητα, βαρύτητα.

Που έδιναν και όχι έπαιρναν γραμμή.

Που τσεκάριζαν 100 φορές τις πληροφορίες τους.

Που τους έτρεμαν οι πολιτικοί.

Δημοσιογράφοι πρόθυμοι να πληρώσουν και όχι να εξαργυρώσουν.

Υπόλογοι στο όνομα που με κόπο έκτιζαν, συνεπείς στο ταμείο της συνείδησή τους, στο κύρος όπως το ζύγιζαν στα μάτια συνανθρώπων και όχι μόνο κομματικών οπαδών.

Παρακολουθώ καιρό τώρα το φαινόμενο των δημοσιογράφων «οπαδών».

Οι δημοσιογράφοι των παραθύρων μοιάζουν πολιτικοί εκπρόσωποι κομμάτων.

Λες και πέφτουν τα μπετά για μελλοντική σταδιοδρομία στην πολιτική.

Δύσκολοι καιροί για δημοσιογράφους. Όντως.

Μαστίζεται από ανεργία ο κλάδος. Χωρίς διέξοδο το δράμα. 

Ο δολοφόνος με την ομπρέλα…

Λονδίνο  7  Σεπ 1978 : Εφτά το πρωί η κίνηση στη πόλη έχει ήδη  αρχίσει. 

Ο καιρός υγρός και μια χαμηλή ομίχλη έντυνε την εικόνα των ανθρώπων που βρίσκονταν τη στιγμή εκείνη στη γέφυρα Βατερλό του Τάμεση.

Ο άνθρωπος προχωρούσε χωρίς να βιάζεται προς τη στάση του τραμ.

Κοντά στα πενήντα, αδύνατος, μετρίου αναστήματος με κοστούμι, ζιβάγκο και μια πολύ συμπαθητική παρουσία ιντελέκτσουαλ ατόμου.

Ξαφνικά στο δεξί μηρό, στο πίσω μέρος , νιώθει ένα τσίμπημα, γυρίζει προς τα πίσω και βλέπει έναν σχετικά νεαρό άνδρα με τραγιάσκα, καπαρντίνα και παιχνιδιάρικο μουστακάκι, να κρατά προτεταμένη την ομπρέλα του.

Του χαμογέλασε και του είπε: ‘’Sorry Sir’’.

Μπήκε στο τραμ που είχε ήδη φτάσει ενώ ο άγνωστος, κινήθηκε με ταχύτητα και μπήκε σ ένα ταξί που μάλλον τον περίμενε…

Ουσία και όχι εικόνα…

Το θέμα των «φαρμάκων» ανέδειξε τον απίστευτο ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διαχείριση ενός προβλήματος κρισίμου σημασίας για τον μέσο Ελληνα πολίτη.

Ο αγοραίος πολιτικός λόγος στον οποίο κατέφυγε ο υπουργός Υγείας για να αντικρούσει τα όντως σαθρά επιχειρήματα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως μπορεί να αποδειχθεί, σε τελική ανάλυση, αντιπαραγωγικός.

Αρκούσε η έκθεση ψυχραίμων επιχειρημάτων για να καταδειχθεί η ανεπάρκεια της αντιπολιτευτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν το έπραξε.