A Forest...

The Cure

Με αυτούς που μπλέξαμε…

H κρίση ξεκίνησε από την αδυναμία των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία και θα τελειώσει με την άρση αυτής της αδυναμίας”. Η δήλωση αυτή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα μετά την συνάντηση του με το προεδρείο της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών είναι, κατά τη γνώμη μου, η σημαντικότερη είδηση της εβδομάδας. Διότι αποδεικνύει περίτρανα ότι όταν η ιδεοληψία, η ασχετοσύνη κι η έλλειψη γνώσεων συνδυάζονται στο πρόσωπο ενός ανθρώπους που φτάνει στο ύπατο αξίωμα, μετατρέπονται σε ταφόπλακα για την χώρα και την οικονομία.

Όταν διάβασα την πρωθυπουργική δήλωση δεν πίστευα στα μάτια μου. Ο άνθρωπος, που έκλεισε τις τράπεζες, που επέβαλλε τα capital controls, που καθυστερεί την αξιολόγηση και ενισχύει τον κίνδυνο ενός bail in, νομίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι τραπεζική. Κι ότι αν με κάποιο «μαγικό», προφανώς, τρόπο αποκατασταθεί η ρευστότητα των τραπεζών, όλα θα τελειώσουν ευοίωνα κι η χώρα θα επιστρέψει στην (δανεική) ευημερία του 2009 και των προηγούμενων ετών…

Από το ευρώ στη δραχμή…

Να λοιπόν που ξανάρχισε η συζήτηση για τη δραχμή. Εκτός από τους ειδικούς και τους ενημερωμένους, συμμετέχουν σε αυτή και συμπατριώτες μας που δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη για τους μηχανισμούς της οικονομίας, συχνά με απλοϊκά επιχειρήματα, τα οποία παραδόξως "περνάνε" σε πολύ κόσμο: "Με τη δραχμή ζούσαμε καλύτερα","μπορεί να είναι δύσκολα στην αρχή αλλά θα απογειωθούν οι εξαγωγές", "θα απαλλαγούμε από τα χρέη μας" κλπ. Κάπου άκουσα το αμίμητο: "Αν έχεις δραχμές, τις μετατρέπεις σε όποιο νόμισμα θέλεις και αγοράζεις ότι παράγεται σε ολόκληρο τον κόσμο". Διάβασα και αυτό: "Μας λένε ότι θα υποτιμηθεί η δραχμή και θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα. Μα αυτά δεν θα τα αγοράζουμε με δραχμές αλλά με ευρώ και δολάρια".

Αυτά λέγονται όταν έχουμε τα πράγματα μπερδεμένα στο μυαλό μας, όταν έχουμε πέσει στην παγίδα της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης, όταν δεν θέλουμε να δεχθούμε την πραγματικότητα, όταν ζητάμε παρηγοριά στα παραμύθια του καθενός, όταν η απελπισία μας κάνει να πιστεύουμε σε σωτήρες και θαυματουργές λύσεις (βλ. Σώρρας)…

Θριαμβοπανωλεθρία…

Τα όσα διαδραματίζονται στον δημόσιο βίο της χώρας σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας και τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν στο εξής, μάλλον παραπέμπουν στην παραψυχολογία ή στην ψυχιατρική παρά στην κοινή λογική.

Τα ψεύδη πάνε κι έρχονται και ο ελληνικός λαός νομίζει κάπου στο… βάθος ότι υπάρχουν οι κακοί ξένοι που εξακολουθούν να μας καταδυναστεύουν και οι καλοί Έλληνες που θέλουν να αποφύγουν το… χειρουργείο!

Grexit ή Alexit;

Αυτός ήταν ο πιο δύσκολος χειμώνας της κρίσης. Όχι μόνο μετεωρολογικά, καθώς το κρύο ήταν για σχετικά μεγάλα διαστήματα τσουχτερό και εξάντλησε τους πολίτες με τα κρύα σπίτια, αλλά συνολικά από πλευράς οικονομικών και ψυχολογικών αντοχών, όπως και από πλευράς εύρυθμης λειτουργίας της καθημερινής ζωής.

Η υπερφορολόγηση, που εφαρμόστηκε μαζί με τη στάση πληρωμών προς προμηθευτές του δημοσίου, ώστε να εμφανιστεί δημοσιονομικό πλεόνασμα, έφερε την απόλυτη κατήφεια στην πραγματική οικονομία. Χωρίς επιχειρήσεις και ελεύθερα επαγγέλματα, η όποια ανάπτυξη ασφυκτιά και είναι στην ουσία πλαστή. Και μαζί με τη γενικότερη διάλυση του κράτους, όπως αυτή εκφράζεται με την επαπειλούμενη χρεοκοπία δημοσίων οργανισμών, τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, την πλήρη διάλυση στους στόλους οχημάτων έκτακτης ανάγκης και τα γιουρούσια στα μέσα μεταφοράς, ολοκλήρωσε την εικόνα της διολίσθησης προς ένα failed state…

Φόβος για το σήμερα και το αύριο…

 Π​​ριν από επτά χρόνια η χώρα θύμιζε κάτι τύπους που βγαίνουν από ολονύχτια χαρτοπαιξία κατά τα ξημερώματα. Η γραβάτα τους είναι λυμένη, η όλη εμφάνιση τσαλακωμένη, το κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα τους σαρώνει το πεζοδρόμιο. Ολη νύχτα έπαιζαν, κάπνιζαν και έπιναν. Τα έχασαν όλα και το μόνο που σκέφτονται είναι πού θα βρουν χρήματα για να ρεφάρουν. Δανείζονται, βάζουν ενέχυρο το χρυσό τους ρολόι και τους τίτλους εκείνης της γκαρσονιέρας που αγόρασαν κάποτε και τώρα έμεινε ξενοίκιαστη.

Πριν επτά χρόνια, όταν ο τότε πρωθυπουργός ανακοίνωσε την πτώχευση που την είπαμε κρίση για να την εξορκίσουμε, όπως λέμε επάρατος νόσος, η χώρα πίστευε πως αν της δώσουν τα χρήματα που έλειπαν απ’ τα ταμεία της σε ένα, άντε δύο χρόνια το πολύ, όλα θα γίνουν όπως ήσαν πριν. Οπως στα «années folles» πίστευαν πως δεν πρόκειται να ξαναγίνει πόλεμος…