Τον περασμένο Μάιο, και εν όψει εκλογών, είχα γράψει ένα άρθρο (εδώ) για το πώς η
επερχόμενη διακυβέρνηση του Κυριάκου δεν θα είναι μια «βόλτα στο πάρκο», αλλά
κάτι πολύ πιο δύσκολο, και όχι μόνο διότι θα κληρονομούσε χάος από τον Αλέξη.
Η επιχειρηματολογία μου ήταν ότι μέχρι τον Οκτώβριο, η όποια δυναμική
εκκίνηση θα έκανε νομοτελειακά κοιλιά, ο Σύριζα θα είχε συνέλθει από το σοκ της
ήττας, και ο κόσμος, που θα είχε γυρίσει από τα μπάνια, θα ζητούσε όλο και πιο
πολλά, όλο και πιο γρήγορα.
Προέβλεπα γενικό συμμάζεμα της «λαθρομετανάστευσης», κατάργηση του νόμου
Παρασκευόπουλου, και περισσότερη αστυνόμευση παντού με στόχο την άμεση
αντιμετώπιση της γενικευμένης παραβατικότητας και εγκληματικότητας που θέριεψε
επί Σύριζα.
Όπως προέβλεπα διαδηλώσεις επί διαδηλώσεων επί παντός επιστητού, με τους
συριζαίους στα κάγκελα κρατώντας ντουντούκες, να καταγγέλλουν την σκληρή και
ανάλγητη δεξιά κυβέρνηση της καταστολής.
Δηλαδή, εν ολίγοις προέβλεπα την επιστροφή στη κανονικότητα, τη νίκη της
«τάξης» και «ασφάλειας», και τις σκληρές αντιδράσεις των συριζαίων για αυτόν
ακριβώς το λόγο.
Σε όλα έπεσα έξω...
