Οι πρώτοι αντάρτες των πόλεων γεννήθηκαν στις
φτωχογειτονιές της Λατινικής Αμερικής, μεγάλωσαν στις ανήλιαγες παράγκες,
έπαιξαν στην λάσπη των χωματόδρομων, ανδρώθηκαν μέσα στην πείνα, στην
εξαθλίωση, αποκλεισμένοι από τα στοιχειώδη μιας υποφερτής ζωής. Έζησαν τον
τρόμο που σκόρπιζαν αιμοσταγείς δικτάτορες. Αντίκρισαν από μακριά τον μεθυστικό
πλούτο κυρίαρχων, εκμεταλλευτικών τάξεων, παρακοιμώμενων στυγνών στρατιωτικών
δικτατοριών.
Πρώτοι διδάξαντες, εκεί στα μέσα της δεκαετίας
του 60, οι θρυλικοί Τουπαμάρος, με ηγέτη τον μαρξιστή δικηγόρο και Ραούλ
Αντονάτσιο, με μεθόδους δράσης που εμπνεύστηκαν από το διάσημο Βιβλίο «Το
εγχειρίδιο του αντάρτη πόλεων», του νεαρού Βραζιλιάνου επαναστάτη Κάρλος
Μαριγκέλα, που σύντομα έγινε... η Θεία Βίβλος των απανταχού ανταρτών πόλης
(σ.σ. Ενας από τους νεαρούς Τουπαμάρος, που παραιτήθηκε κάποια στιγμή από την
ένοπλη δράση, ήταν και ο μετέπειτα γλυκύς πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο Χοσέ
Μουχίκα, γνωστός και ως «Ελ Πέπε». Τον είχαμε δει στις τηλεοράσεις, να οδηγεί
τον σαραβαλιασμένο του Σκαραβαίο, ή να πηγαίνει στο προεδρικό μέγαρο με
ποδήλατο, και να επιστρέφει στο κράτος την προεδρική του αποζημίωση)…