Ο φίλος μου ο Γάτος…

Με αφορμή την χθεσινή παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, θυμήθηκα και αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από δυο ακριβώς χρόνια για το Antinews, και το οποίο περιγράφει το πώς βλέπω εγώ τα ναρκωτικά…

…Ανεβάσαμε τις προάλλες μια μικρούλα είδηση για τη πρόθεση των Ολλανδών να περιορίσουν κάπως τη λειτουργία των διάσημων ναρκω-καφέ τους, και  έγινε ο κακός χαμός. Ογδόντα και βάλε σχόλια, για ένα ζήτημα που τελικά μάλλον απασχολεί πολλούς: Τα ναρκωτικά.

Άλλοι κάθετοι εναντίον, και άλλοι φανατικά υπέρ.

Τα επιχειρήματα πολλά, και από τους μεν και από τους δε.

Γνωρίζω πάνω κάτω την γενική επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν την ανάγκη νομιμοποίησης των μαλακών (τουλάχιστον ) ναρκωτικών.

Και σε πολλά σημεία έχουν απόλυτο δίκιο, ακόμη και επιστημονικά αν το δούμε, πόσο μάλλον κοινωνικά.

Γνωρίζω όμως και τη περίπτωση του παλιού μου φίλου του «Γάτου».

Οι Τζοβάνιδες της ζωής μας…

Στο γυμνάσιο είχα ένα φίλο, τον Γιάννη.

Είχε έρθει στα 15 του στη Θεσσαλονίκη από ένα χωριό της Δράμας.

Προσαρμόστηκε αμέσως, και μάλιστα με το παραπάνω.

Ήταν η εποχή του Καραμανλή και του Ράλλη, οπότε και ο ιδιαίτερα φιλόδοξος Γιάννης, που πάνω απ όλα θαύμαζε τους πλούσιους, ήταν από τους πιο φανατικούς «δεξιούς».

Και σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι συνομήλικοί μας ακούγανε αντάρτικα, και φορούσαν μεταχειρισμένα στρατιωτικά τζάκετ, ο Γιάννης ξεχώριζε με το επιτηδευμένο «τσιναρίστικο» ντύσιμό του, δηλαδή Λακόστ, Σεμπάγκο, κλπ.

Ο Γιάννης ήταν από φτωχή οικογένεια αγροτών. Από ακτήμονες. Και μάλιστα κομμουνιστές. Με ιστορία διώξεων.

Και αυτό ήταν το μεγάλο του εμπόδιο στο να ζήσει τη ζωή που ονειρεύονταν.

Το μεγάλο του σύμπλεγμα.

Εμπόδιο στο να γίνει κι αυτός μέλος της τότε χρυσής νεολαίας, που ζούσε στον μικρόκοσμό της, περιπλανώμενη μεταξύ καφετεριών, ντισκοτέκ, και τουριστικών παραλιών, πιστή στα κελεύσματα του … Ίακχου.

Κατάφερε όμως να γίνει πωλητής ρούχων σε ένα από τα πιο ιν καταστήματα της Θεσσαλονίκης (Bruno), ενώ παράλληλα δούλευε τα βράδια ως σερβιτόρος σε μια εξίσου ιν ντισκοτέκ (Figaro)…

Περί ακτοπλοϊκού αποκλεισμού της Θεσσαλονίκης και άλλων δαιμονίων…

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε τον αποκλεισμό της Θεσσαλονίκης σε ότι αφορά την ακτοπλοϊκή της σύνδεση.

Ο αποκλεισμός αυτός δεν αποτελεί ένα καινούργιο φαινόμενο. Έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια. 

Αργά και σταθερά.

Η δημιουργία αυτοκινητόδρομων που συνδέουν την πόλη  με οδική ασφάλεια προς άλλα λιμάνια (Βόλος, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη ακόμα και Πειραιάς) απαξίωσαν και έκαναν ασύμφορες τις μετακινήσεις από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης προς το Βόρειο Αιγαίο, προς τις Σποράδες, προς τις Κυκλάδες και προς το Ανατολικό Αιγαίο.

Εξαιτίας του ανάγλυφου του Θερμαϊκού κόλπου αλλά και του δεδομένου των παράκτιων χρήσεών του, η χρησιμοποίηση ενός σκάφους υψηλών ταχυτήτων είναι πρακτικά αδύνατη, μια και είναι υποχρεωμένο να κινείται με χαμηλή ταχύτητα για την αποφυγή δημιουργίας κυματισμού, η οποία θα ήταν δυνατόν να προκαλέσει ζημιές στο παραλιακό μέτωπο της δυτικής πλευράς της Κασσάνδρας.

Ταυτόχρονα η χρονική διάρκεια του ταξιδιού μέχρι την έξοδο του κόλπου υπερβαίνει τις δύο ώρες!

Με το κόστος  και την ταλαιπωρία που συνεπάγεται αυτό.

Η αυτοακύρωση του κυρ Φώτη.

«Ο Κουβέλης ήταν ο Μάρκο Πόλο των κομμουνιστών. Τον έστειλαν να ανακαλύψει πως κυβερνούν & να γυρίσει να τους τα διηγηθεί» ήταν το σχόλιο μου στο τουίτερ, για να μου απαντήσει ένας στενός φίλος που σέβομαι υπέρμετρα την γνώμη του, αν μέτρησα σωστά αυτό που είπα.

Η απάντησή του στο σχόλιό μου ξύπνησε μέσα μου το σκουλήκι της γραπτής απάντησης.

Ο Φώτης Κουβέλης ποτέ δεν υπήρξε ο χαρισματικός πολιτικός που θα συγκινούσε τα πλήθη ή θα τα έκανε να τον μισήσουν.

Εξαγνίστηκε αθόρυβα για την συμμετοχή του στην αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση Τζανετάκη το 1989.

Στη συνέχεια, επιβλήθηκε στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς με μειλίχιο τρόπο. Έριξε συναινετικές γέφυρες με τον κεντροαριστερό χώρο.

 Έστησε πολιτισμένες σχέσεις με την κεντροδεξιά.

Κατάφερε την ανακωχή με τη λαϊκή δεξιά.

Και στο τέλος κατέστη ο τρίτος πυλώνας της κυβέρνησης στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταδικτατορικής δημοκρατίας μας.

Εκεί άρχισαν και τα δύσκολα για τον Φώτη Κουβέλη, καθώς η διαχείριση των διλημμάτων που δημιουργεί η άσκηση της εξουσίας σε αναδεικνύει σε ηγέτη ή σε ακυρώνει δια παντός.

Ο κομμουνιστικός βάκιλος.

Είναι ένας ιδιότυπος μικροοργανισμός που ανιχνεύεται σε όσους παρουσιάζουν συμπτώματα κομμουνιστικής νοοτροπίας.

Έχει παρατηρηθεί και σε οπαδούς άλλων κομμάτων, που θεωρητικά είναι αντίθετα στον κομμουνισμό.

Στη χώρα μας η διάδοσή του τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας.

Να διευκρινίσω κάτι από την αρχή: όταν αναφέρομαι σε κομμουνισμό, δεν εννοώ την Αριστερά.

Αυτές οι δύο έννοιες έχουν πάρει διαζύγιο από καιρό.

Αριστερός (ή προοδευτικός) είναι αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και είναι ανοιχτός σε νέες ιδέες, σε νέα ρεύματα.

Οι κομμουνιστές, όμως, ως δογματικοί και υπερασπιστές παλαιών ιδεολογιών, ανήκουν πια στη συντήρηση.

Πάνε μαζί με τους δεξιούς, μόνο που αυτοί άλλα θέλουν να συντηρήσουν.

Η έκφραση «προοδευτικός κομμουνιστής» συναγωνίζεται το παλιό συντομότερο ανέκδοτο: «Αλβανός τουρίστας».

Ένας μποντυμπίλντερ για την Συριζούλα

Μόνο με παράφραση του τίτλου της γνωστής Ελληνικής ταινίας περί του ιππότη της Βασούλας μπορώ να περιγράψω τις τελευταίες δηλώσεις του πάλαι ποτέ μποντυμπιλντερά, πράκτορα μοντέλων και περιστερομαγνήτη παρηκμασμένου αρχηγού της ντεμέκ λαικής δεξιάς.

Βγήκε σήμερα, προφανώς δυσαρεστημένος από την αποτυχία του προξενιού επαναπροσέγγισης με τη Νέα Δημοκρατία και δεδομένου ότι τα πουλαίν του είναι στις αγκάλες της βάσης της εν Ελλάδι κεντροδεξιάς, ο πρόεδρας Καρατζαφέρης και εξαπέλυσε βρωμερούς μύδρους ενάντια στο κόμμα που τον ανέδειξε και έψαλλε υπέρ του.. ΣΥΡΙΖΑ!

Τα κομάντο του Σαμαρά!

Όποιος θέλει να καταλάβει τον θυμό του Έλληνα πολίτη με το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να μπει στα «παπούτσια» ενός άνεργου ή υπερφορολογημένου ανθρώπου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.

Μέσα στα δικά του άγχη και τις αγωνίες του συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μεγαλύτερες αγωνίες, που κάνουν τις δικές του να μοιάζουν ταπεινές, τιποτένιες.

Οι τηλεοπτικοί ρεπόρτερ μετέδιδαν πως «έξαλλος ο κ. Π αρνείται να μετακινηθεί και ζητά καλό υπουργείο», «ο κ. Χ κατέληξε στο τάδε υπουργείο, λόγω της καραμπόλας που σημειώθηκε» κλπ. κλπ.

Όλοι οι Ελληνες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ζουν πλέον με τον φόβο της απόλυσης, της χρεοκοπίας και της συρρίκνωσης των δυνατοτήτων τους.

Και ξαφνικά βλέπουν κάτι τύπους να παίζουν ένα δικό τους παιχνίδι, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και τα προβλήματα της χώρας.

Βλέπουν, π.χ., τον κ. Π που δεν συνεισέφερε ένα λιθαράκι στο νοικοκύρεμα του Δημοσίου να... πουλάει τσαμπουκά και να εξασφαλίζει μια άλλη υπουργική θέση, από την οποία είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι δεν θα κάνει απολύτως τίποτα, πέραν μερικών ρουσφετιών.

Γιατί δεν παχαίνουν οι Ιάπωνες;

Έχετε δει Ιάπωνα που να είναι παχύς; Ή έστω υπέρβαρος;

Αν εξαιρέσουμε τους αθλητές του Σούμο, τότε παχύ Ιάπωνα, συναντάμε από σπάνια, μέχρι και πολύ σπάνια.

Ίσως τα τελευταία χρόνια με την συστηματική υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής και διατροφής (πχ fast food) στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, να βλέπουμε αρκετά παιδιά παχύσαρκα, αλλά σε γενικές γραμμές παχύς και Ιάπωνας είναι δυο έννοιες που δεν ταυτίζονται στο μυαλό μας.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας στο κεφάλαιο "παχυσαρκία", έχει κατατάξει την Ιαπωνία στην τελευταία θέση του κόσμου.

Σε αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή οι κάτοικοι της δεν είναι παχύσαρκοι, οφείλεται και το ότι οι Γιαπωνέζοι παρουσιάζουν αναλογικά τα υψηλότερα ποσοστά μακροζωίας στη γη.

Είναι θέμα διατροφής, αλλά κυρίως είναι και θέμα φιλοσοφίας...