Bone....

Tim Booth live, in Bone!

Μπερδεύτηκα… εμείς τελικά με ποιους είμαστε;

Ένα από τα πολλά κουφά που μας χαρακτηρίζουν ως λαό, και που ποτέ δεν κατάλαβα, τουλάχιστον με βάση την λογική, είναι αυτή η εμμονή των πάσης φύσης «προοδευτικών» και λοιπών «αγωνιστών της δημοκρατίας» υπέρ του … Ισλάμ!

Η βασική μου απορία έχει να κάνει με το ποια σχέση μπορεί να έχει το Ισλάμ, με την δημοκρατία;

Καταλαβαίνω πολύ καλά, ότι όλα όσα πέρασε η χώρα μας στα χέρια των Αγγλοαμερικανών, και της Δύσης γενικότερα, δημιούργησαν ισχυρά αντιδυτικά, και κυρίως αντιαμερικανικά αντανακλαστικά σε αριστερούς (και μη) συμπατριώτες μας.

Οπότε, μάλλον ίσχυσε και συνεχίζει να ισχύει το διαχρονικό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»…

Και το ύφος… ύφος!

Θα τον θυμόμαστε πάντα να τον συνοδεύουν αστυνομικοί.

Είτε για να τον προστατεύουν ως υπουργό, είτε για να τον φρουρούν ως προφυλακισμένο υπόδικο.

Πάντα κάποιος ένστολος στέκει δίπλα του για να του ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, είτε είναι λεωφορείο της Αστυνομίας είτε λιμουζίνα.

Σταθερό σημείο αναφοράς στη δημόσια εικόνα του, όσο σταθερό είναι και το ύφος του.

Μπορεί στο δικαστήριο να εμφανίζεται καταπονημένος, αδυνατισμένος, όμως προσπαθεί να παραμείνει ευθυτενής, σαν αγκιστρωμένος από τα δυο φρύδια που συγκλίνουν μονίμως στην κορυφή της μύτης.

Σήμα κατατεθέν της βαρύγδουπης σοβαρότητας που κάποτε ενέπνεε ρίγη στους ψηφοφόρους τού καθ’ ημάς σοσιαλισμού και τώρα αραδιάζει εκατομμύρια ευρώ.

Μ’ αυτή τη βαρύγδουπη σοβαρότητα επαναλαμβάνει μονότονα ότι δεν είδε τίποτε από τη σκηνή του φόνου.

Το ζεβράρι των προοδευτικών …

Η συγκρότηση του προοδευτικού χώρου σε μία οντότητα αποδείχτηκε πολύ δύσκολη υπόθεση για τους “άξιους” του χώρου.

Κάθε μία προσπάθεια μέχρι σήμερα, αν και αποτέλεσε (ίσως) ένα βήμα προς το σκοπό, στέφθηκε με παντελή αποτυχία.

Τις περισσότερες φορές το πρόβλημα ήταν ότι οι μετέχοντες “δεν ήξεραν τη δουλειά”· είχαν θολές επιδιώξεις οι οποίες προφανώς δεν θα οδηγούσαν σε κάτι συγκεκριμένο, ενώ άλλες απέτυχαν λόγω προσωπικών φιλοδοξιών, και ενστάσεων ήσσονος σημασίας.

Περιμένοντας τους πρίγκιπες…

Ήταν την περασμένη Πέμπτη, όταν ένας καλοστεκούμενος μελαψός κύριος, με μπεζ κοστουμάκι, έγινε δεκτός στο Μαξίμου και αμέσως μάθαμε ότι επρόκειτο για τον θρυλικό Αλ-Ουαλίντ μπιν Ταλάλ, τον 26ο στη λίστα Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, του οποίου η προσωπική περιουσία αποτιμάται στα 20 δισ. δολάρια.

Ενόσω διαρκούσε η συνάντηση, μάθαμε, επίσης, ότι είχε συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, λόγω του ενδιαφέροντός του για «επενδύσεις στο τραπεζικό σύστημα».

Mάλιστα, μη κατονομαζόμενες, αλλά υποτίθεται «καλά πληροφορημένες πηγές του Μαξίμου» χαρακτήριζαν το ενδιαφέρον του Σαουδάραβα επενδυτή για τις ελληνικές τράπεζες «δεδηλωμένο» (πού, αλήθεια;) και άφηναν ελπιδοφόρους υπαινιγμούς για την Eurobank.

Τι ισχύει τελικά;

Επανάληψη του ίδιου σκηνικού με τους «επίορκους» του δημοσίου που παρουσιάστηκαν ως «δεξαμενή» απολύσεων προκειμένου να πληρωθούν οι υποχρεώσεις προς την τρόικα.

Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου και μιλώντας στο newpost ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής είχε αποκαλύψει ότι οι πραγματικοί επίορκοι του δημοσίου σε ολόκληρη την επικράτεια ήταν ακριβώς... 99 άτομα!

Το ίδιο φαίνεται πως γίνεται και με τα περιβόητα «πλαστά πτυχία» με τα οποία διορίστηκαν δημόσιοι υπάλληλοι τα τελευταία χρόνια.

Αλήθειες από την Ροζίτα Σώκου…

Η Ροζίτα Σώκου, στα 90 της, δεν φοβάται.

Τα έβαλε με τις ιερές αγελάδες του τόπου (Μελίνα Μερκούρη, Θόδωρο Αγγελόπουλο κ.α.) παίζοντας με τα όρια της κριτικής και του σεβασμού των νεκρών.

Έδωσε λοιπόν συνέντευξη σε γυναικείο περιοδικό, στα 90 της, και δεν άφησε κανέναν όρθιο.

Νιώθεις μια αμηχανία μπροστά στα λεγόμενά της - για να μην πω κάτι πιο χοντρό.

Σε μια άλλη, παλιότερη συνέντευξή της είχε πει "Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ανησυχώ για μικροπράγματα".

Το πουκάμισο, η Ελένη, και η… Μάρθα Βούρτση.

Με βλοσυρότητα αντάξια ενός Νίκου Ξανθόπουλου στις παλιές ελληνικές ταινίες και με μελοδραματισμό εφάμιλλο μιας Μάρθας Βούρτση, κάποιοι επίδοξοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αστράφτουν και βροντάνε καθημερινώς κατακεραυνώνοντας το «σύστημα», την «εξουσία», κυρίως δε τους «υπηρέτες» τους.

Σαν «υπηρέτες» της «εξουσίας», ως «λακέδες» του «συστήματος» ορίζονται όσοι δεν έσπευσαν να ενταχθούν ψυχή τε και σώματι στον Αντιμνημονιακό Αγώνα, στο κίνημα του «Δεν Πληρώνω» ή ακόμα και στο κίνημα του «Ψόφα!», παρά διατήρησαν τις επιφυλάξεις και τις ενστάσεις τους προς πάσα κατεύθυνση.