Death is not the end...

Nick Cave & Friends

Ανασχηματισμός: Το τελευταίο άλλοθι…

Ο Νίκος Φίλης, βγήκε δεύτερος σε σταυρούς στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τον ψήφισαν τόσοι πολλοί επειδή εντυπωσιάστηκαν από το έργο του στο υπουργείο Παιδείας. Αλλά γιατί ένιωσαν πως αυτό το λίγο που έκανε (να επιμένει πως για το μάθημα των θρησκευτικών θα αποφασίζει το Ινστιτούτο εκπαιδευτικής πολιτικής και όχι οι παπάδες), ήταν ένα μικρό κομμάτι της χαμένης τους συνείδησης.

Είδαν μνημόνια, είδαν συνεργασία με ακροδεξιούς, είδαν να κόβουν συντάξεις, είδαν το κόμμα στο οποίο είχαν επενδύσει πολιτικά να ακυρώνει όλες τις προγραμματικές του θέσεις.  Όσο ανισοβαρές αν είναι, η κίνηση του Φίλη, τους έδινε ένα μικρό άλλοθι. Το τελευταίο τους άλλοθι. Για τον ίδιο τους τον εαυτό έστω…

Πετάει «βαρίδια», γαντζώνεται στην εξουσία…

Ο ανασχηματισμός που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά και επιδιώξεις. Πρώτον, την πλήρη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή πραγματικότητα. Οσα πρόσωπα (φαινόταν ότι) εμπόδιζαν αυτήν την προσαρμογή άλλαξαν υπουργείο (π.χ. Σκουρλέτης) ή πήγαν στο σπίτι τους (π.χ. Δρίτσας, Μπαλτάς). Οσα την προωθούν με περισσό ρεαλισμό (Πιτσιόρλας) ανέλαβαν να την προωθήσουν ακόμα περισσότερο και από υψηλότερη θέση.

 

Έφαγε τα νιάτα της στα θρανία...

Δεύτερον, δεν πρόκειται για «ανασχηματισμό εκλογών», κάθε άλλο. Οι επιλογές που έκανε ο Πρωθυπουργός φανερώνουν ότι σκοπεύει να εξαντλήσει κάθε περιθώριο παραμονής στην εξουσία, αν μπορέσει έως το 2019…

O Αλέφαντος για το δίλημμα Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι;

Έλα μωρέ τώρα ποιος Τοστόι, ΠΟΙΟΣ ΤΟΣΤΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ, αυτοί οι συγγραφείς τελειώσανε… Άκου Τοστόι… Που πιάνεις το "Πόλεμος και Ειρήνη" σήμερα και μέχρι να το τελειώσεις, έχει ξεκινήσει άλλος πόλεμος, εδώ ο Αλέφαντος σου μιλάει, να τον ακούς.

Ο Ντοστογιέφσκι, κοίταξε να δεις… Ο Ντοστογιέφσκι είναι γρήγορος, πιάνεις τους "Δαιμονισμένους", το τελειώνεις, έφυγε, έλα μετά εσύ κύριε, ποιος είσαι; Ο Καραμαζόφ; Το διαβάζεις, πάει έφυγε, ο επόμενος…

Τι έγινε ρε παιδιά;

Να’σαι αναμπάμ μπαμπαντάμ αριστερός. Κομμουνιστής δηλαδή από κούνια… από τα γεννοφάσκια σου,  σαν τον Κατρούγκαλο ένα πράγμα. Να έχεις μεγαλώσει με ηρωικές ιστορίες των παππούδων σου από την αντίσταση και τον εμφύλιο… να έχεις αγωνιστεί για τα δίκια του λαού, για το δικαίωμα στην αντιγραφή, για το δημοκρατικό πεντάρι…για τα συντρόφια της Νικαράγουας… να έχεις παλέψει μέσα από δεκάδες αριστερά μετερίζια… να έχεις κολλήσει χιλιάδες αφίσες…

να έχεις κάνει καταλήψεις, αποχές… να έχεις εντοιχίσει καθηγητές… να έχεις συμμετάσχει σε πορείες και διαδηλώσεις πολεμώντας με τα ΜΑΤ για τα δίκια του εργάτη… να έχεις ρίξει μολότοφ… να έχεις κάψει κάδους… να έχεις ζήσει όλο το αριστερό όνειρο της επανάστασης… να έχεις φάει δηλαδή την ζωή σου όλη στα κινήματα, αγωνιζόμενος κι εσύ, όπως οι ήρωές σου, για την προκοπή του τόπου…

Πρώτη ανάγνωση ενός ανασχηματισμού…

Έγινε λοιπόν, ο πολυαναμενόμενος. Τι καταλάβαμε απ’ αυτόν;

Πρώτα απ’ όλα, όποιος τα βάζει με την Εκκλησία, μπορεί να βγαίνει πρώτος σε ψήφους στο συνέδριο, αλλά εξακοντίζεται στο κυβερνητικό πυρ το εξώτερον. Λογικό. Τα ελληνικά κόμματα έχουν ζωή δύο αιώνων, η Εκκλησία είκοσι. Άνισος ο αγώνας. Κακόμοιρε Νίκο Φίλη, τσάμπα έψελνες.

Δεύτερον, ο παλιός είναι αλλιώς. Ο Πάνος Σκουρλέτης σήκωσε αντάρτικο στο παλιό υπουργείο του, αλλά πήρε δεύτερη ευκαιρία. Άλλωστε οι παλιοί, όσο ατίθασοι και να ‘ναι, ξέρουν να κάνουν εκλογές. Και το υπουργείο εσωτερικών είναι το εκλογικό υπουργείο…

Βενεζουέλα αγάπη μου...

Δεν ξέρω τι έκανε ο κ. Παππάς στη Βενεζουέλα, αυτό που ξέρω είναι ότι δε θέλω να γίνουμε Βενεζουέλα. Όπου γυναίκες πωλούν τα μαλλιά τους στην Κολομβία με αντάλλαγμα πάνες για τα μωρά τους. Δε θέλω να γίνουμε Βενεζουέλα, όπου τα νομίσματα έχουν απλά την αξία του χαρτιού στα οποία είναι τυπωμένα και για αυτό τα ζυγίζουν.

Θέλω πίσω τη χώρα μου. Γιατί η Ελλάδα υπήρξε ισχυρή. Οι Έλληνες ζούσαν καλύτερα. Πάνω από τις δυνατότητές τους; Ίσως. Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί το λάθος στο οποίο ζούμε όλοι…