La Llarona

Kid Congo & The Pink Monkey Birds...

Ο θρίαμβος των συντεχνιών.

Οι εκπρόσωποι της λαϊκής δεξιάς και του παλιού ΠΑΣΟΚ επέστρεψαν στην κυβέρνηση και ήδη δείχνουν τις διαθέσεις τους.

Στόχος τους είναι η ικανοποίηση των αιτημάτων της εκλογικής τους πελατείας, των συντεχνιών που στήριξαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες τις κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες ένιωσαν να απειλούνται από τις παραινέσεις της Ευρώπης για μεταρρυθμίσεις.

Η χώρα φλερτάρει για άλλη μία φορά με το ατύχημα.

Η Ευρώπη ανησυχεί για το αν κάποιοι έχουν ήδη σχεδιάσει εκείνο που δήθεν ήθελαν να αποφύγουν... 

Ταβλαδόροι και καφετέρος…

Υπάρχουν κυνηγοί και κυνηγοί.

Μπεκάτσας, λαγού, αγριόχοιρου, κεφαλών, θησαυρών και χαμένων κιβωτών.

Η εθνική Ελλάδας έχει διακριθεί αποκλειστικά στο κυνήγι βαθμών και  αποτελεσμάτων.

Ποτέ δεν κυνήγησε το θέαμα, όπως άλλοι δεν πήγαν ποτέ για κυνήγι αλεπούς . 

Αναπόφευκτα, οι παραστάσεις της το γήπεδο φέρνουν, στη καλύτερη, με το σασπένς που προσφέρουν ασάλευτοι ισοβίτες σε μαραθώνιο  πλακωτού βιδαριστού με τη παραμάνα να πιασμένη.

Στη χειρότερη με τη ζωντάνια που αποπνέει η Πομπηία εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όπως όμως κι αν έχει το σόου, δε με χαλάει καθόλου.

Γιατί η Εθνική ούτε σε στυλ “αβάδιστα” αγωνίζεται και, το κυριότερο, δύσκολα τρώει γκολ- όσο κι αν με το ζόρι το βάζει.

Ποιoς στερεί τη Σαντορίνη από τον λαό;

Ορισμένες φορές δεν μπορείς να βρεις κάποιο λογικό επιχείρημα για να αιτιολογήσεις μια κατάσταση.

Έτσι σου έρχεται αυθόρμητα μια παλιά κακία –τι άλλο;- του Λαζόπουλου για γνωστή πρωταγωνίστρια του θεάτρου: «Είναι στ’ αλήθεια τόσο ατάλαντη, ή μήπως μας δουλεύει;».

Ο λόγος για τα ετήσια επετειακά τηλεοπτικά ρεπορτάζ «προστασίας του καταναλωτή».

Δε πα’ να έχει γονατίσει ο άλλος από τους φόρους, την αναδουλειά και μύρια όσα πραγματικά προβλήματα.

Τα Χριστούγεννα το καίριο οικονομικό ζήτημα είναι η τιμή της γαλοπούλας, το Πάσχα του αρνιού και το καλοκαιράκι... η τιμή της σουίτας με jacuzzi που κρέμεται στην καλντέρα της Σαντορίνης! 

Βορά στα θηρία του λαϊκισμού….

Έχουμε μπλέξει σε ένα φαύλο κύκλο και δεν ξέρω πώς και αν θα βγούμε απ’ αυτόν.

Γκρινιάζουμε νυχθημερόν για την ποιότητα αυτών που μας κυβερνούν και μας εκπροσωπούν και μετά στέλνουμε, με το χεράκι μας, στο Ευρωκοινοβούλιο ό,τι χειρότερο και πιο ελαφρύ έχουμε στείλει ποτέ.

Βρίζουμε όλη μέρα τα τηλεοπτικά κανάλια και μετά αποθεώνουμε με την ψήφο μας μόνο ό,τι μας σερβίρουν, τους τηλεμαϊντανούς και τους φωνακλάδες των πρωινάδικων.

Στη χώρα της αρπαχτής…

Αν αυτή η χώρα καταστραφεί θα καταστραφεί από τους πολίτες της, κι όχι μόνο από το ανίκανο ή διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Από τον κακό μας εαυτό που βάζει πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα το προσωπικό συμφέρον.

Μια χώρα της αρπαχτής, του ευκαιριακού κέρδους, της λογικής του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο…. μας».