Disintegration...

Disintegration, by The Cure!

Ξηλώστε το Υπουργείο Υγείας ΧΘΕΣ!

Εδώ και τρία περίπου χρόνια που αρθρογραφώ και σχολιάζω τακτικά στο διαδίκτυο υπήρξα βουδιστικά ήρεμος και πράος. Πάντα πήγαινα βάσει λογικής και αίσθησης συγκατάβασης, βάσει ενός επίπονου, αλλά αναγκαίου, ρεαλισμού.

Πλέον όμως υπάρχει ένα θέμα το οποίο μου έχει ξυπνήσει τα χειρότερα ένστικτα και συναισθήματα απαξίωσης και απογοήτευσης. Και αυτό είναι ο εμπαιγμός των ιατρών, ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη.

«Με εντολή Σαμαρά»…

Μετά και το ανέλπιστο (ή όχι;;;) 168 του περιβόητου πολυνομοσχεδίου και με αφορμή την επιθετική άνοιξη  που ήρθε στην Ελλάδα μας, πρέπει κάπου εδώ να βάλουμε ένα ορόσημο.

Ένα ορόσημο ΤΕΛΟΥΣ μίας εποχής.

Που όμως θα συμβολίζει το ορόσημο μίας νέας ΑΡΧΗΣ.

Το ξέρω ότι γράφω κλασσικές κοινοτυπίες προλόγου...

Σαν τις εκθέσεις που μάθαμε να στήνουμε στο Λύκειο.

Πρόλογος - Κυρίως Θέμα - Επίλογος/Συμπεράσματα.

Αλλά αισθάνομαι ότι ακόμη και τώρα, μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης από τον Αντώνη Σαμαρά, είμαι στον Πρόλογο.

Στον Πρόλογο όχι με την έννοια του «τρώω Πρόλογο», αλλά με την έννοια του ότι αναμένω με την καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης, να μπούμε στο Κυρίως Θέμα: την Δράση!

Και η Δράση για μένα πλέον δεν είναι ούτε οι νέοι φόροι, ούτε οι κατώτατοι μισθοί, ούτε οι μειώσεις συντάξεων, ούτε οι περικοπές στα μισθολόγια…

Κάτω απ’ το χαλί….

Την κοινωνία μας την ξεχαρβαλώνουμε χρόνια.

Το μηδενιστικό σκουπιδαριό, η αρχή της ήσσονος προσπάθειας, η χαοτική ισοπέδωση αντικατέστησαν την ελληνοπρέπεια, την επιδίωξη της αριστείας, την πειθαρχία.

Με αφορμή την εμπειρία από άλλη μια δικαστική υπόθεση, δεν έχει σημασία ποια, με κατηγορουμένους κυρίως στη μετεφηβική ηλικία, θα σας το πω ωμά: Το χασίς και η πρέζα σέρνονται πια στους τοίχους σαν τις κατσαρίδες, τρυπώνουν παντού σαν αρουραίοι και μολύνουν τα πάντα.

Στην «αγνή ελληνική επαρχία» σαρώνει η υποκουλτούρα του μπάφου και των πλέον σκληρών, το ίδιο όπως και στις συνοικίες των άστεων.

Η δική μας μαφία!

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει οργανωμένο έγκλημα.

Κάτι πιστολέρο τραπεζών, κάποια εγκληματικά στοιχεία που εξαρθρώνονται τσακ μπαμ και κάτι μεμονωμένες περιπτώσεις… 

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από συμμορίες, που δεν έχουν ούτε οργανωτική δομή, ούτε ιεραρχία, ούτε καν ιδεολογία πχ της ομερτά (της ιερής σιωπής μεταξύ μελών). 

Η μαφία στην Ιταλία είναι δομημένη όπως οι παλιές φατρίες στην αρχαία Ρώμη. Στην Αμερική, στην Αφρική κι αλλού, απο τις συμμορίες των νεαρών στους δρόμους του Λος Άντζελες μέχρι τους ένοπλους σύγχρονους πειρατές στη Σομαλία, τα χαρακτηριστικά του οργανωμένου εγκλήματος προϋποθέτουν ιδεολογικό υπόβαθρο και δομή λειτουργίας.

Περί υπουργών…

Είναι γνωστό ότι υπουργοί σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει μέχρι και σύζυγοι γυναικών που φλέρταραν πρωθυπουργοί. Και δεν ήταν και οι χειρότερες περιπτώσεις.

Γιατί υπήρξαν και υπουργοί που χρίστηκαν υπουργοί επειδή είχαν τα λεφτά να κάνουν ακριβά δώρα σε συζύγους πρωθυπουργών. 

Σας μπερδεύω;

Ξανασκεφθείτε το και θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Ανάμεσα στον έρωτα και το χρήμα, καλύτερο είναι να σε παρασύρει ο έρωτας.

Εκτός αν ξαφνιαστήκατε επειδή πιστεύετε πως κυβερνητικά πόστα σε αυτή τη χώρα αναλαμβάνουν οι καλύτεροι βουλευτές-οι καλύτεροι πολιτικοί.

Λάθος…

Έρχεται η ώρα του … Παπαμιμίκου!

Η νίκη της ΟΝΝΕΔ – και πιο συγκεκριμένα της ΔΑΠ Νου Δου Φου Κου [sic] – στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν.

Πολλοί έμειναν ακόμα και άυπνοι αναμένοντας τα οριστικά αποτελέσματα.

Έκδηλη η αγωνία.

Όταν, όμως, η νίκη επισημοποιήθηκε, οι καρδιές όλων πήγαν στη θέση τους.

Το βαρυσήμαντο αυτό γεγονός έφερε ευεργετικό άνεμο στα πανιά της χώρας, γεμίζοντας τους περισσότερους Έλληνες με πρωτόγνωρη αισιοδοξία.

Μέσα σ’ όλα τούτα τα ευοίωνα (πόσο τα έχουμε ανάγκη αυτές τις κρίσιμες ώρες…), μια (επιπλέον) αναπάντεχα θετική εντύπωση δημιούργησε η ελπιδοφόρα παρουσία ενός πολιτικοποιημένου νέου, με δυνατό πολιτικό στίγμα: Ανδρέας Παπαμιμίκος το όνομά του.

Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ η ιδιότητά του.

Μιλάμε για έναν εξαίρετο νέο – τι νέο δηλαδή, άνδρα κανονικό!

Διόλου αστείο το θέαμα ενός κοντόχοντρου νέου να αποφαίνεται, σοβαροφανώς, περί τα πολιτικά – φορώντας και σακάκι…

Εμπρός για ένα νέο δημόσιο…

Με καθυστέρηση τριών ετών, το πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα από τη μεταπολίτευση ως σήμερα και είναι υπεύθυνο για το τερατούργημα που έχει δημιουργήσει στον δημόσιο τομέα, αποφάσισε να βάλει τάξη ακολουθώντας ορθόδοξη διαδικασία.

Προτού δηλαδή κάνει απολύσεις για να μειωθεί ο δημόσιος τομέας, να ορίσει τις δομές του και το οργανόγραμμα που θα χρειαστεί να στελεχώσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Χρειάστηκαν ασφυκτικές πιέσεις της τρόικας, απειλές για διακοπή της χρηματοδότησης της χώρας και έξοδο από το ευρώ, κατάρρευση της οικονομίας, για να μπορέσουν τα πολιτικά κόμματα να τα βάλουν με την εκλογική τους πελατεία.

Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν κάποιοι, και κάνουν τους Κινέζους;;

Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν ακριβώς τι παίχτηκε - και ελπίζω να μην χάθηκε οριστικά - πριν δυο μέρες με την απόσυρση της ρύθμισης Μανιτάκη για τους συμβασιούχους.

Οι συμβασιούχοι και η περιπέτεια τους βρίσκονται στην καρδιά του πελατειακού κράτους.

Όλα τα κόμματα έχουν ευθύνη για αυτήν την κατάσταση.

Κυρίως τα κόμματα που άσκησαν την κεντρική εξουσία, αλλά και τα άλλα γιατί άσκησαν την τοπική. 

Και το πρόβλημα των συμβασιούχων στην Τοπική αυτοδιοίκηση είναι μείζον όπως φαίνεται και από τις κινητοποιήσεις της ΠΟΕΟΤΑ για να μην αλλάξει τίποτε στο φαύλο αυτό καθεστώς.