Anemone....

Brian Jonestown Massacre... Anemone.

Η περιφρόνηση των νομίμων.

Το τελευταίο που θα περίμενε ν’ ακούσει ποτέ ο Αντώνης Μανιτάκης είναι ότι «κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως ο προστάτης των επίορκων, των απατεώνων, των κοπανατζήδων και των τεμπέληδων».

Έτσι ωμά, με την έπαρση της κληρονομημένης επώνυμης ισχύος, κατήγγειλε στη Βουλή τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης ο βουλευτής της Ν.Δ. Ανδρέας Ψυχάρης.

Είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς που απαιτούν δημοσιοϋπαλληλικό αίμα.

«Εδώ και τώρα»…

Μνημόνιο, φόροι, και (ιδεολογική) τρικυμία εν κρανίω.

Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει πλέον στην Ελλάδα.

Που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην οικονομική κρίση, που όλα μα όλα τα έχει ανατρέψει.

Τουλάχιστον όπως τα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Αναφέρομαι στην ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που επικρατεί, ακόμη και ανάμεσα σε σκεπτόμενους πολιτικοποιημένους πολίτες, πόσο δε μάλλον σε νέους αμφιβόλου πολιτικής κατάρτισης, και με σαφώς μειωμένη αντίληψη και γνώση των ιστορικών καταβολών του πολιτικού φάσματος.

Μέχρι προχθές, όλοι γνωρίζαμε μέσες άκρες, και χωρίς να είμαστε πολιτικοί επιστήμονες, τι περίπου πρεσβεύει η κάθε πολιτική ιδεολογία, και το κάθε κόμμα.

Ξέραμε για παράδειγμα ότι κομμουνισμός σημαίνει όλα τα μέσα παραγωγής να ανήκουν στο κράτος, το οποίο μονοπωλιακά θα διαχειρίζεται τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και την ιδεολογία.

Ποιους θα φάνε πρώτους οι συριζοταλιμπάν;

 Ανάμεσα στα άπειρα αρνητικά που βγήκαν στον αφρό στην Ελλάδα της Κρίσης ξεχωρίζει η εμφάνιση μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων: Των «συριζοταλιμπάν».

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν αφορά σε καμία περίπτωση το σύνολο των οπαδών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει να κάνει με μια ομάδα συγκεκριμένων ατόμων που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στο κόμμα της Κουμουνδούρου και κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κάθε ευκαιρία.

 Ανάμεσά στους «συριζοταλιμπάν» μπορείς να βρεις βετεράνους ακραίους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, απολιτίκ τύπους που ψάχνουν εναγωνίως ένα (πολιτικό) νόημα στην ζωή τους, αλλά και ακραιφνή αντιμνημονιακά εθνίκια.

Τον κανόνα, όμως, αποτελούν πρώην στελέχη και πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ.

Μιλάμε για ΠΑΣΟΚ πιο βαθύ κι από το λαρύγγι της Λίντα Λάβλεϊς...

Η πολιτική ως όπιο του λαού…

Άφησα να περάσουν λίγες μέρες για να επανεύρω την ψυχραιμία μου και να εκτιμήσω με αντικειμενικότητα το φαινόμενο.

Τώρα ξέρω και γι’ αυτό μοιράζομαι με τους φίλους μου τις σκέψεις μου.

Πριν από λίγες εβδομάδες, λοιπόν, μερικοί από τους γραφικούς «συνιστώντες» του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν από τα παράθυρα να βάλλουν με πάθος εναντίον μιας υποτιθέμενης πολιτικής θέσης που έλεγε «παραμονή στο ευρώ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ».

Ποιος και πότε εξέφρασε αυτή τη θέση, δεν μας το είπαν, αλλά άφηναν να υπονοείται ότι προέρχεται από τους μνημονιακούς προδότες.

Ερεύνησα το θέμα και είδα ότι ποτέ, κανείς, δεν είχε εκστομίσει μια τέτοια μεταφυσική ανοησία.

Το πρόβλημα προφανώς βρίσκεται στον προσδιορισμό «πάσει θυσία», που μετατρέπει την συζήτηση περί σκοπιμότητας παραμονής στην ευρωζώνη από θέση ελεγχόμενη λογικά και πραγματολογικά, σε παραλογισμό…

 

Τράγκες αγοράζεις… Τράγκες σου πουλάνε!

Μιλούσαμε με φίλη επιχειρηματία. Βρέθηκε, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου της, να αναγκαστεί να αφήσει τη δουλειά της για να κρατήσει την επιχείρησή του. Πολύ πεσμένες οι δουλειές της, όμως «παραμένουμε ανοιχτοί κι αυτό μετράει.

Η μεγάλη κρίση για μένα ήταν όταν πέθανε ο άντρας μου κι έπρεπε με κάθε θυσία να κρατήσω ό,τι είχε φτιάξει».

Μου διηγήθηκε ένα πρόσφατο περιστατικό.

«Μια πελάτισσά μου, δασκάλα, έκανε ανακαίνιση στο σπίτι της και αγόρασε υλικά από μένα. Κάποια στιγμή, μου είπε ότι ίσως δεν έπρεπε να κάνει ανακαίνιση, επειδή τόσα παιδιά πεινάνε και τόσος κόσμος είναι άνεργος.
Ένιωθε τύψεις επειδή έκανε ανακαίνιση στο σπίτι της! Αναγκάστηκα να της εξηγήσω πόσος κόσμος, από την άλλη, έφαγε ψωμί και δεν έχασε τη δουλειά του επειδή εκείνη έκανε ανακαίνιση. Το καταλαβαίνεις; Ένιωθε τύψεις!».

Η βία δεν έχει χρώμα.

Μάταια πιστέψαμε ότι όσο ο Πολιτισμός προοδεύει η βία θα απομακρύνεται,

θα απομονώνεται.

Αντί γι αυτό είμαστε συχνά μάρτυρες περιστατικών

εξτρεμισμού, που σκορπίζουν τον τρόμο με επικίνδυνες συνέπειες για αθώους

πολίτες.

Κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι την προκαλεί η οικονομική κρίση.

Ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι.

Η κρίση μπορεί να την ενισχύει.