Hymn for the Weekend...

Coldplay

Ο Τσίπρας θα υποστεί αυτό που φοβάται…

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να ψηφίσει απαράδεκτα μέτρα κοινωνικής πολιτικής ή κατά το ορθότερο αντικοινωνικής πολιτικής με αντάλλαγμα μια λύση φιάσκο για το χρέος.  Η στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα εμφανίζει έντονα σημάδια κόπωσης και πίσω από τις διαβεβαιώσεις ότι θα κλείσει η συμφωνία κρύβεται ένα καλά οργανωμένο σχέδιο πολιτικής και κοινωνικής απαξίωσης του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ....μέσα από μια θετική αξιολόγηση. 

Ο πολιτικός χρόνος τελειώνει και το τέλος θα έρθει με πολύ εύστοχο τρόπο.
Αν οι δανειστές πήγαιναν σε ρήξη με την ελληνική κυβέρνηση ο Τσίπρας με την κεκτημένη ταχύτητα που έχει στην κοινωνία θα αποχωρούσε ως ήρωας ότι έδωσε μια μάχη αλλά οι δανειστές τον έριξαν.
Ούτε ο Τσίπρας θέλει μια τέτοια εξέλιξη, ούτε ο Μητσοτάκης και τα άλλα κόμματα, ούτε βεβαίως οι δανειστές...

Μια επεξηγηματική ανάλυση του όρου «ντιντισμός»…

Με αφορμή τα μαντιλάκια Κατρούγκαλου, τις ρίγες Μπαρουφάκη, και τα φουλάρια Αλέξη, θυμήθηκα το παρακάτω άρθρο του μακρινού παρελθόντος, που βάζει στη θέση τους ορισμένες πολιτικές, σημειολογικές, και άλλου είδους συμπεριφορές… που παλαιότερα χαρακτήριζαν τους δεξιούς πολιτικούς, αλλά στις μέρες μας υιοθετήθηκαν και από τους «αριστερούς».

Πολύς θόρυβος γίνεται ακόμα και σήμερα στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά και στον κυβερνοχώρο, με την (επαν)εισαγωγή στο πολιτικό προσκήνιο του όρου «ντιντής», μέσα από  άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη στο Antinews.
Επειδή τα ερωτήματα που τίθενται από τον κόσμο, που μεγάλο κομμάτι του αγνοεί τον όρο, είναι πολλά, αξίζει πιστεύω να τον αναλύσουμε μέσα στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, πολλοί ήταν οι κομψευόμενοι που πολιτεύονταν. Στην αρχαία Αθήνα,  είχε να κάνει με τον τρόπο που δίπλωνε κάποιος τον μανδύα του, στη Ρώμη την τήβεννο του, κ.ο.κ. Στον μεσαίωνα, και αργότερα στην αναγεννησιακή Ευρώπη, ο όρος όχι μόνο καθιερώθηκε, αλλά κυριάρχησε και σαν συμπεριφορά, και όχι μόνο στη πολιτική αρένα. Φρου φρου και αρώματα, περουκίνια, δαντέλες, μονόπετρα, και άλλα  συναφή παραφερνάλια ήταν τα χαρακτηριστικά των επονομαζόμενων ντιντήδων, τζιτζιφιόγκων, φιρφιρίκων, φλούφληδων, κλπ. (Στην εποχή μας όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από το μπουρνούζι, το ζελέ, το κολεγιακό ενδυματολογικό στυλάκι, το ηδυπαθές βλέμμα, κ.ο.κ.)

Συνταξιοδοτικό. Ναι, φταίει κυρίως ο λαός …

Σε μία εταιρία, το συμβούλιο των μετόχων (οι εκπρόσωποι όλων όσων κατέχουν μετοχές), εκλέγουν τον πρόεδρο της εταιρίας για να διοικήσει. Ακόμα κι αν ο εκλεχθείς πρόεδρος τα «ΘΑΛΑΣΣΩΣΕΙ», υπεύθυνοι είναι οι μέτοχοι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε μια χώρα με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι πολίτες εκλέγουν μια κυβέρνηση. Αν τα «θαλασσώσει», την ευθύνη αποκλειστικά την έχει ο λαός. «ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΨΗΦΟΦΟΡΕ»…

Καταργεί 28 άγονες αεροπορικές γραμμές ο Σπίρτζης!

Τις στρεβλώσεις στο σύστημα επιδότησης άγονων αεροπορικών γραμμών που κοστίζουν στα κρατικά ταμεία 45 εκατ. ευρώ παρουσίασε στη Βουλή ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης προαναγγέλλοντας σαρωτικές αλλαγές με κατάργηση όλων «των ρουσφετιών» – όπως τα χαρακτήρισε ο υπουργός.

Ο κ. Σπίρτζης απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του κ. Δημήτρη Σταμάτη (ΝΔ) παρουσίασε στοιχεία που δείχνουν ότι γραμμές εσωτερικού επιδοτούνται με ποσά διπλάσια ή τριπλάσια από τις τιμές που κοστίζουν ταξίδια προς γνωστούς ευρωπαϊκούς προορισμούς...

Η γοητεία του εθνολαϊκισμού…

Τα φλέγοντα προβλήματα της χώρας αποτελούν δείκτη της οικονομικής, κοινωνικής αλλά και πολιτικής της υστέρησης. Οφείλονται στις ενδογενείς στρεβλώσεις, παθογένειες και ανεπάρκειες του πολιτικού συστήματος, οι οποίες το κρατούν καθηλωμένο στον παρελθόντα χρόνο.

Βασικά χαρακτηριστικά του συνιστούν ο ανορθολογισμός, οι εθνικιστικές εμμονές, ο κρατισμός, τα συντεχνιακά συμφέροντα, οι πελατειακές σχέσεις, η κομματοκρατία. Το αποτύπωμά τους είναι εμφανές σχεδόν στο σύνολο των κομμάτων…