Επαγγελματίες επαναστάτες.

Ποιος έχει δίκιο στην Αίγυπτο;

Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός στην χώρα των Φαραώ;

Δύσκολες ερωτήσεις…

Από την μια πλευρά έχουμε μια κυβέρνηση φανατικών ισλαμιστών.

Από την άλλη έναν στρατό που καταλύει την δημοκρατία.

Αυτά για τον πολύ κόσμο γιατί για κάποιους εδώ «αναλυτές» η απάντηση είναι μία και ξεκάθαρη: Ο Λαός έχει δίκιο.

Είχε δίκιο όταν ανέτρεψε τον –δικτάτορα μεν μετριοπαθή δε- Χόσνεϊ Μομπάρακ.

Και είχε δίκιο προψές όταν ξανανέτρεψε (ο Λαός, ο στρατός δεν έχει σχέση-μην ακούτε τα χουντικά ΜΜΕ) τον Μόρσι.

Τον Μόρσι που ο ίδιος Λαός (έχοντας πάντα δίκιο) είχε ψηφίσει πριν μόλις ένα χρόνο.

Δικαίωμα στο δάκρυ…

Ποιός έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στο κλάμα και τη συγκίνηση σε αυτή τη χώρα;  

Ποιός δικαιούται δια να ομιλεί στην Ελλάδα της κρίσης και των Μνημονίων;

Ποιός νομιμοποιείται να αρθρώνει δημόσιο λόγο για τα κακώς κείμενα της δημόσιας ζωής μας, αυτά που δεν αποτελούν απόνερα της κρίσης αλλά εγγράφονται χρόνια τώρα στο πολιτειακό μας γονιδίωμα, και ποιός έχει το προνόμιο να αμφισβητεί προθέσεις και να αξιολογεί συμπεριφορές;

Σίγουρα όχι εγώ, αλλά ποιος;

Συγκινήθηκε η Όλγα και βγήκαν πάλι οι γνωστοί- άγνωστοι να καταγγείλουν τα Μνημόνια και τις πολιτικές τους.

Αφορμές ψάχνουν, κάθε τόσο, για να παρουσιάζουν στο φιλοθεάμον κοινό τις υστερίες και τα παραληρήματά τους.

Μιλάνε για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και δεν αποκαλύπτουν το περιεχόμενό της…

 

 

Ιδιωτική ξιπασιά, δημόσια δαπάνη…

Αν γυρέψουμε να βρούμε μια παραδειγματική ιστορία σπατάλης και αστόχαστης πολιτικής,

που να εμπεριέχει τα περισσότερα συμπτώματα της malaise grecque, της ελληνικής νόσου του 1990 και 2000, αρκεί ένα πέρασμα από τη Βασιλίσσης Σοφίας. Αρκεί μια ματιά στο Μέγαρο Μουσικής: κατ’ αρχάς σε ό,τι είναι ορατό και υπέργειο, στο απροσδιορίστου αρχιτεκτονικής ταυτότητας κτίριο-μνημείο με τα τεράστια μπάνερ στην πρόσοψη.

Ένα ογκώδες, επιβλητικό, μάλλον βλοσυρό τοπόσημο, πλάι στις καθαρές μοντερνιστικές γραμμές του Γκρόπιους επί της αμερικανικής πρεσβείας.

Ένα κτίριο εξωστρεφές και ενδοστρεφές ταυτόχρονα, δημόσιο και ιδιωτικό, αμφίσημο, όπως ακριβώς ήταν και το Μέγαρο ως οργανισμός.

Ιδιωτικά γούστα με δημόσιο χρήμα· ανοιχτό κατ’ ανάγκην και κατά σύμβασιν, αλλά επιλεκτικό, ημίκλειστο, κατ’ ουσίαν.

Το όραμα, η ενεργητικότητα και το καπρίτσιο ενός ανθρώπου, ενός ντιλετάντε, που καλλιμάχεια εσίκχαινε πάντα τα δημόσια, εκδήλως τη δημοσιότητα, κυρίως δε τον δημόσιο έλεγχο και τη λογοδοσία, πλην όμως δεν έχθαιρε το δημόσιο χρήμα, απεναντίας το θεωρούσε αυτοδικαίως κτήμα, εργαλείο και μέσο του πεφωτισμένου για την διαπαιδαγώγηση των μαζών, όπως ο ίδιος την αντιλαμβανόταν.

Για ποιο Ισλάμ μιλάμε;

Εδώ και χρόνια βλέπουμε πολλά αποτρόπαια εγκλήματα να διαπράττονται στο όνομα του Ισλάμ.

Μήπως αυτό σημαίνει πως το Ισλάμ είναι εγγενώς μια θρησκεία τρομακτικής βίας;

Ο μελετητής του Ισλάμ   Daniel Pipes ανέκαθεν υποστήριζε πως είναι λάθος να αποδίδουμε την φρίκη από μέρους των ακραίων Ισλαμιστών, και των διάφορων τζιχαντιστών δολοφόνων στο ίδιο το Ισλάμ, ή στο ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων, το Κοράνι.

Όπως κάθε μεγάλη θρησκεία, έτσι και το Ισλάμ είναι αυτό που εκπροσωπούν οι πιστοί του.

Πολλοί εκ των οποίων σήμερα ακολουθούν την βίαιη και ολοκληρωτική εκδοχή του, που προέκυψε στον 20^ο αιώνα.

Μια εκδοχή που εκπροσωπείται από τις αγριότητες της Αλ Κάιντα, τον σκληρό μισογυνισμό των Ταλιμπάν, και την αποκαλυπτικού τύπου εχθρότητα του ιρανικού καθεστώτος.

Αχ, οι Έλληνες....

Αυτή η σχιζοφρένεια που διακρίνει τον σύγχρονο Έλληνα, δεν νομίζω να συναντάται πουθενά αλλού στον πολιτισμένο κόσμο.

Του οποίου θέλουμε να θεωρούμαστε όχι μόνο μέλη, αλλά και γεννήτορες!

Θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά μισούμε τους Ευρωπαίους.

Θέλουμε να είμαστε Ανατολή, αλλά υποτιμούμε τους … Ανατολίτες.

Θέλουμε οργανωμένο κράτος, αλλά δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους.

Ζούμε αμερικάνικα σε κάθε έκφανσή της ζωής μας, αλλά μισούμε λυσσαλέα την Αμερική…

Και ούτω καθ εξής…

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα.

Το τελευταίο διάστημα, αυτή η σχιζοειδής προσωπικότητά μας, έλαμψε δια μίαν ακόμη φορά.

Και αναφέρομαι στη περίπτωση της πρόσκλησης στο Μαξίμου του πιτσιρικά μαύρου Έλληνα, που επελέγη στο NBA.

Δεν θα σταθώ στο αν καλώς τον τίμησε ο πρωθυπουργός, ή κακώς.

Θα σταθώ στις οργίλες αντιδράσεις ένθεν κακείθεν.

Τέρμα το σχολείο…

Πρωί. Είσαι μικρός. Σε ξυπνάνε να ντυθείς γρήγορα «γιατί θ' αργήσουμε».

Στον δρόμο όλοι σου εύχονται καλή αρχή.

Σε λίγα λεπτά φτάνεις σ' έναν χώρο που μοιάζει με φυλακή: κάγκελα, κουδούνι, τάξεις, δεσμοφύλακες.

Από την πόρτα βγαίνει ένας περίεργος παχουλός μουσάτος τύπος μ' ένα μάτσο μυρωδικά στο χέρι, ένα χρυσό βιβλίο κι ένα βάζο με νερό.

Καλώς ήρθες στην πρώτη δημοτικού!

Καλώς ήρθες στο ελληνικό σχολείο!

Για τα επόμενα 10 – τουλάχιστον – χρόνια η 11η Σεπτεμβρίου θα είναι μια τρομακτική μέρα.

Το σκηνικό αυτό θα παίζει κάθε χρόνο την ίδια μέρα και την ίδια ώρα.

Σατανικό έ;!

Στην αρχή όλα μοιάζουν ωραία, συναρπαστικά και ενδιαφέροντα.

Και όταν μετά από έξι χρόνια Δημοτικό συνειδητοποιείς ότι το πιο σημαντικό που έμαθες, ίσως το μόνο, είναι η γραφή και η ανάγνωση, και λίγο πριν προλάβεις να ξενερώσεις πας Γυμνάσιο!

Ναι! Και γαμώ! Γυμνάσιο!

Επιτέλους λίγη δράση!

Όσο φοβάσαι…

Δεν υπάρχει μέρα που τα media να μην απειλήσουν τα νοικοκυριά με μια νέα απειλή. Ένας τρομακτικός φονικός κορονοϊός MERS της Μέσης Ανατολής, μια συμμορία δραπετών, ο διαρκής φόβος της χρεοκωπίας. 

 

Οι εφημερίδες κρέμονται στα περίπτερα με τεράστιους τίτλους, απειλητικούς. Αρραγές μέτωπο απέναντι στον τρόμο (των τρομοκρατών), φονικό κύμα έρχεται (γρίπη), προειδοποίηση για σαρωτικά φαινόμενα (οι βροχές).

Στα κανάλια τα παπαγαλάκια προειδοποιούν συνέχεια.

Νοικοκυραίοι κλειστείτε στα σπίτια σας και κλειδαμπαρωθείτε.

Μια νέα απειλή έρχεται.

Στο μεταξύ οι υπόλοιπες δουλειές μια χαρά γίνονται, νομοσχέδια, μειώσεις, σούπα, μούπες περνάνε στο ντούκου και όλοι ασχολούνται με τις απειλές.

Όταν φοβάσαι τι θα κοιτάξεις;