Κάποτε, μόλις νιώθαμε ότι πλησιάζει το Πάσχα των Ελλήνων,
η εθνική μας υπερηφάνεια εκφραζόταν στον ωραίο αγώνα για την ελληνικότητα των
αρνιών. Καλώς ή κακώς -αυτό δεν με απασχολεί-, ο Eλληνας ήθελε το αρνί του να
είναι ελληνικό· ούτε βουλγάρικο, τούρκικο ή αλβανικό και, προπαντός, όχι
σκοπιανό.
Εξ ου και οι τιμές των εγχωρίων αμνών ήσαν υψηλότερες των
εισαγομένων από τις γειτονικές χώρες.
Αφού η παράδοση θέλει να «τηλώσει η μπάκα» και η
χοληστερίνη να τιναχθεί στα ύψη, καλό είναι προτού επέλθει ο σκασμός, στα
τελευταία δευτερόλεπτα πριν από την απώλεια των αισθήσεων, να ξέρεις
τουλάχιστον ότι το αρνί ήταν ελληνικό, μεγαλωμένο κάτω από το ελληνικό φως,
καρδαμωμένο με τη χλόη του απαράμιλλου ανοιξιάτικου τοπίου της πατρίδας μας.
