Άλλο Ευρωπαίος, κι άλλο ευρωλιγούρης…

Επειδή λαμβάνω πολλά σχόλια.

Επειδή μερικά, αν και ανώνυμα, είναι απορριπτικά και υβριστικά.

Και επειδή αυτά τα ζητήματα δεν είναι μόνο προσωπικά αλλά κυρίως κοινωνικά και η φύση τους αντικειμενική, ιστορική και αμείλικτη έχω να πω αυτά.

Προσωρινά ας ξεχάσουμε Μέρκελ, Σόιμπλε, Χίτλερ, Γερμανία, Γαλλία και κάθε ιμπεριαλιστική συνομωσία.

Ας υποθέσουμε ότι η χώρα διάγει περίοδο πλήρους αυτονομίας.

Ότι βρε αδερφέ ουδείς επιβουλεύεται την ακεραιότητά μας, τους φυσικούς μας πόρους και όλα, της χώρας, τα ασημικά.

Ας υποθέσεις μάλιστα-σ' εσένα το λέω αγαπητέ υβριστή αναγνώστη-ότι το πολιτικό καθεστώς και οι οικονομικές σχέσεις που κυριαρχούν στην πατρίδα μας είναι της αρεσκείας σου.

Κανένας δεν χάνεται τελικά…

Έχω κι εγώ σαν άνθρωπος αρκετές αδυναμίες.

Και μια από αυτές είναι  η δυναμική πολιτικός της πόλης μας, η Εύα Καϊλή!

 

Από τότε που είχα πρωτοδεί προεκλογικό της φυλλάδιο, νομίζω ήταν το 2000, είχα εντυπωσιαστεί.

Έγραφε πολλά και διάφορα εκεί μέσα, όπως το ότι πήρε δίπλωμα ιστιοπλοίας επειδή η πόλη μας περικλείεται από θάλασσα(!), και άλλα τέτοια αξιομνημόνευτα… αλλά αυτό που προξένησε τον θαυμασμό μου ήταν η επισήμανσή της ότι συμμετείχε ενεργά στα εσωκομματικά όργανα του Πασόκ από το 1993 (αν θυμάμαι καλά).

Δηλαδή από 13-14 ετών!

Μιλάμε για παιδί θαύμα.

Κάτι σαν τον Καναδό Πιέρ Τριντώ ένα πράγμα, που αποφοίτησε από την νομική (με διδακτορικό παρακαλώ) στα 17 του…

Η Χρυσή Αυγή επεκτείνεται πέραν του Ατλαντικού;

Το φανατικά αντίθετο στους μετανάστες ελληνικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, έχει βάλει νέους στόχους προκειμένου να αυξήσει τον αριθμό των μελών του.

 

Όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος του κόμματος (που χρησιμοποιεί ένα σύμβολο παρεμφερές με την σβάστικα), αποφασίστηκε η δημιουργία πυρήνων παντού όπου υπάρχουν Έλληνες!

Μια χαρά τα πάει ο Σαμαράς.

Ένα ιδιαίτερα εγκωμιαστικό πορτρέτο του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά φιλοξενεί σήμερα η εφημερίδα Τα Νέα, και εξυμνεί την ικανότητά του να διοικεί, να ισορροπεί μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και να προβλέπει.

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος στη στήλη του με τίτλο «Γραμμοσκίαση»:

ΔΕΝ έχει περάσει ένας χρόνος από τη θριαμβευτική και άνετη εκλογή του, αλλά οι αφροί από τις σαμπάνιες έχουν εξατμισθεί. Οι δημοσκοπήσεις γράφουν αρνητικά ρεκόρ, τα social media φλέγονται από καμπάνιες εναντίον του, οι σχολιαστές είναι από επιφυλακτικοί ώς αρνητικοί, ώς απαξιωτικοί.

Ο λόγος για τον Φρανσουά Ολάντ  που είχε περάσει πριν από ενάμιση μήνα από την Αθήνα. Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι ο γάλλος Πρόεδρος έχει μπροστά του τεσσεράμισι χρόνια θητείας.

Η διακυβέρνηση δεν είναι παίξε γέλασε στα χρόνια της μεγάλης κρίσης.

Η Γαλλία δεν έχει ύφεση όπως η Ελλάδα.

Αλλά στο εννιάμηνο ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει αντιστάσεις όπως αυτές που συναντά ο Ολάντ.

Ισα ίσα, ο Πρωθυπουργός έχει σταθεροποιήσει τη βάση και διευρύνει την απήχησή του.

Ίσως και γιατί στο διάστημα αυτό η πολιτική του φυσιογνωμία έχει αποκτήσει πρόσθετη γραμμοσκίαση.

Πρωταπριλιά χθες…..

Πρωταπριλιά χθες, και ως είθισται τόσο τα ελληνικά, όσο και τα διεθνή ΜΜΕ, είπαν τα ψεματάκια τους.

Ακόμη κι εμείς εδώ στον Ορθογράφο, ανεβάσαμε μια «σαχλαμάρα»… έτσι για το έθιμο!

Στα διεθνή όμως ΜΜΕ, έγινε κυριολεκτικά χαμός.

Γι’ αυτό σας παρουσιάζουμε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά ψέματα που δημοσιεύτηκαν, και που τα πίστεψαν ουκ ολίγοι.

Ο άνθρωπος, η λογική, και οι …από αέρος ψεκασμοί!

Ο άνθρωπος, ειδικά στην εποχή μας, αρέσκεται να βλέπει τον εαυτό του ως ένα λογικό ον.

Ως το κατ’ εξοχήν λογικό ον της φύσης (ή της «δημιουργίας» αν προτιμάτε).

Βέβαια, οι πρόοδοι της βιολογίας, της παλαιοντολογίας, της γενετικής και των άλλων συναφών επιστημονικών πεδίων  μας διδάσκουν ότι το ον «άνθρωπος» δεν είναι κατά βάση τίποτα άλλο παρά άλλο ένα από τα ζωικά είδη του πλανήτη Γη, έστω και το πιο πανούργο, έστω και με την πλέον ανεπτυγμένη αίσθηση εαυτότητας («συνείδηση»), έστω και με την – σε ασύγκριτο βαθμό – πλέον ανεπτυγμένη ικανότητα επιβίωσης σε πλείστα διαφορετικά περιβάλλοντα.

 

Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα ουκ ολίγοι, που πιστεύουν ακράδαντα ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπου και των άλλων ζώντων οργανισμών του ζωικού βασιλείου είναι τεράστια.

Και πάρα πολύ σαφής.

Και έγκειται, λένε, στο μέγιστο βαθμό, στην (αποκλειστική;) ύπαρξη της λογικής σκέψης και ικανότητας στον άνθρωπο.

Ποιος Ρεχάγκελ και πάπαλα;

Δεν ήμουν από αυτούς που η κατάκτηση του Euro το 2004 άλλαξε τη ζωή τους.

Ίσως επειδή δεν έβρισκα ενδιαφέρον να υποστηρίζω μια ομάδα που υποστηρίζουν όλοι (σε ποιον θα έκανα καζούρα την επομένη;).

Ίσως επειδή είχα καταλάβει πως η επιτυχία αυτή θα τσίγκλαγε ακόμη περισσότερο το τέρας του εθνικισμού και της ελληνικής «υπεροχής».

Ίσως επειδή έβλεπα πως όλος αυτός ο άθλος δεν είχε να κάνει με την όποια «άνθηση» του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά μόνο με μια εξωφρενική αρμονία συγκυριών, το φορμάρισμα συγκεκριμένων παιχτών και τη μαεστρία ενός μεγάλου προπονητή, για τον οποίο και θα μιλήσουμε παρακάτω.

 Εκείνη την εποχή, πίστευα πως ήμουν ο μόνος.

Σήμερα, βλέπω πως υπήρχαν και πολλοί άλλοι που ένιωθαν έτσι.

Και χειρότερα μάλιστα.

Η στιγμή που ο –εξαιρετικά φιλέλληνας σε εκείνο τον τελικό– Γερμανός διαιτητής Μάρκους Μερκ σφύριξε τη λήξη του 1-0 επί της Πορτογαλίας πρέπει να υπήρξε η χειρότερη στη ζωή τους και να τους βύθισε σε βαθιά κατάθλιψη – πριν καταφτάσει το 2010 το Μνημόνιο για να τους αποτελειώσει.

Εννοώ, δεν εξηγείται διαφορετικά…

Το έθνος κράτος, και ο αυτισμός των Ευρωπαίων.

Το έθνος-κράτος αντικατέστησε από το 19ο αιώνα τα ενταγμένα στις αυτοκρατορίες κρατίδια, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ο σημαντικότερος απ΄όλους ήταν η εξάπλωση του καπιταλιστικού κόσμου, η κατάργηση της φεουδαρχίας και η ανάδειξη της αστικής τάξης, ως βασικού παράγοντα δημιουργίας πολιτισμού. 

Έτσι λοιπόν, τα νέα οικονομικά δεδομένα δημιούργησαν και τις νέες πολιτικές συνθήκες: την επαναφορά της δημοκρατίας (Res Publica της αυτοκρατορικής Ρώμης και όχι της Αθήνας...) και την επικράτηση του κοινοβουλευτισμού ως χρήσιμου μηχανισμού ελέγχου των εν δυνάμει ομογενοποιημένων μαζών.