Για τον φίλο μου τον Τάκη...

Για τον Δαναό, που τώρα πια ή τα ξέρει όλα, ή δεν τον νοιάζει τίποτα.
Γειά σου Δάσκαλε... θα σε θυμάμαι πάντα.

Kansas, Dust in the Wind....

Το «ήθος» της Αριστεράς…

«Να αμφιβάλλεις για όλα», έλεγε ο Μαρξ και νομίζω ότι αυτή είναι μια καλή συμβουλή

Βέβαια κάποιοι υποτιθέμενοι μαρξιστές θα προτιμούσαν να αμφιβάλλουμε για όλα, εκτός από το κόμμα, τη γραμμή του κόμματος , τα στελέχη του κόμματος κτλ.

Και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα της αριστεράς.

Αλλά ο Μαρξ δεν έκανε τέτοιες εξαιρέσεις.

Το «όλα» τα συμπεριλαμβάνει όλα, όσο ενοχλητικό ή άβολο κι αν είναι για κάποιους.

Στην έξοδο του αεροπλάνου…

Την ύπαρξη του κ. Μιχάλη Λιάπη την πληροφορήθηκα στις 24 Ιουλίου 1974.

Μαζί με τον Λαμπρία και τον Χρυσοστάλη συνόδευε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο ταξίδι της επιστροφής.

Η σκηνή της εξόδου από το αεροπλάνο σημάδεψε τη μοίρα της χώρας, που άλλαξε τη νύχτα εκείνη.

Ο Καραμανλής οικοδόμησε την τρίτη ελληνική Δημοκρατία και ο κ. Λιάπης ακολούθησε την πορεία της γενιάς του, της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Σταδιοδρόμησε πολιτικά, εκμεταλλευόμενος τους συγγενικούς του δεσμούς, κάτι διόλου πρωτότυπο και καθόλου παράξενο για μια πολιτική ζωή που πάσχει από χρόνιο νεποτισμό.

Τον βοήθησε και η σκηνή της εξόδου από το αεροπλάνο, κάτι σαν πιστοποιητικό δημοκρατικών φρονημάτων που απήλλασσε τους πολιτικούς της Μεταπολίτευσης από οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση, ικανότητα, στοιχειώδη ευφυΐα ή τα στοιχειώδη σωματίδια πολιτικής σκέψης, απαραίτητα για την άσκηση της πανάρχαιας αυτής τέχνης.

Απ’ αυτήν την άποψη δεν διαφέρει και πολύ από τους υπόλοιπους συναδέλφους του της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Τσουκαλαδισμός και «αριστερός» συνδικαλισμός.

Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν με αφορμή «το εκατομμύριο του Τσουκαλά».

Με την εξαιρετική αυτή ευκαιρία, ας προσθέσουμε κι εμείς λίγα ακόμα, που θεωρούμε πολύ σημαντικά και που μένουν εκτός συζήτησης εδώ και χρόνια.

Ας σκαλίσουμε λίγο κάποια αδούλευτα και εντελώς «δεδομένα» ζητήματα, που παραμένουν επί δεκαετίες αδιαμφισβήτητα, παρά το γεγονός ότι όλοι βλέπουμε πως έχουν σαπίσει.

Τι τρέχει, φερ’ ειπείν, με το διεκδικητικό κίνημα και την έκφρασή του σε ηγετικό επίπεδο;

Ποια είναι η έννοια της Αυτονομίας των Μαζικών Χώρων (Α.Μ.Χ.) και πόσο είναι σεβαστή από τους εγγυητές της πολιτικούς και συνδικαλιστές;

Είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά τα σημαντικά στοιχεία της δημοκρατίας δεν υπήρχαν πριν τον Μαρξ.

Και επιβλήθηκαν οργανωμένα, με την (ευμενή κατά τούτο) επιδραστικότητά του πάνω στην κοινωνική και πολιτική εξέλιξη. Φυσικά ο Λένιν όρισε λεπτομερώς τη θεωρία που αποκωδικοποιούσε όλα τα μυστικά της κατά Μαρξ οργάνωσης θεσμών και ανθρώπων και περιέγραψε αναλυτικά την ολοκλήρωσή της μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Οι λόγοι για τους οποίους αστόχησε το χυδαία ντετερμινιστικό ιδεολόγημα του Μαρξισμού Λενινισμού, δεν ήταν αρκετοί για να αποτρέψουν αργότερα τη (λεγόμενη αστική) δημοκρατία να ενσωματώσει εντός της όλα τα θετικά στοιχεία του.

Αριστερά της Εδέμ…

Πενήντα οκτώ κεντροαριστεροί κατασκευαστές συνιστούν «ελιά». Αυτοί ξέρουν.

Από μαρτίνι, τουλάχιστον.

Γιατί από πολιτικούς συνασπισμούς, μόνο περίσσευμα πόζας, μεγαλοστομίας και αυταρέσκειας έχουν να επιδείξουν.

Ο ανέκφραστος –την τελευταία διετία- πολιτικός τους χώρος, όμως, είναι πια τόσο κατακερματισμένος, αλλοπρόσαλλος και ζαλισμένος, που η τελευταία συνταγή που χρειάζεται είναι μια πιο βελτιωμένη εκδοχή ενός ακόμη μαρτίνι.

Και δε χρειάζεται να γίνεις Τζέιμς Μποντ για να το αντιληφθείς. Μια απλή ιστορική αναφορά είναι αρκετή.  

Θα τους αθωώνατε λόγω βλακείας;

Οι εποχές ξεκινάνε με συμβολισμούς και τελειώνουν με τέτοιους.

Η μεταπολίτευση ξεκίνησε με το αεροπλάνο του Ζισκάρ να προσγειώνεται στο Eλληνικό και να βγαίνει από μέσα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ακολουθούμενος από το ανεψιό του τον κ. Λιάπη.

Η μεταπολίτευση τελείωσε με κάποιον απατεώνα να κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες και ανασφάλιστο το θηριώδες τζιπ του.

Στην Ελλάδα μόνο θα μπορούσε ο απατεώνας αυτός να είναι ο πρώην υπουργός μεταφορών...

Ους οι θεοί φιλούσι, αποθνήσκουσι νέοι…

Επί ένα μεγάλο διάστημα έγραφα ότι με απασχολούσε ή με προβλημάτιζε σαν άτομο, στο  Antinews, το οποίο είχε γίνει κάτι σαν δεύτερο σπίτι μου.

Και μαζί με εμένα έγραφαν και άλλοι πολλοί, τόσο άρθρα όσο και σχόλια.

Να μη ξεχνάμε ότι το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου σάιτ ήταν αυτή η ακριβώς η δυνατότητα που δίνει για άμεσο σχολιασμό, και επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο.

Μέσα λοιπόν από αυτή την ανταλλαγή απόψεων, σχολίων, αντιπαραθέσεων, κλπ. είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καινούργια άτομα, και να κάνω νέους (πραγματικούς) φίλους.

Μάλιστα, σε κάποιο σημείο, αφού με αρκετούς γνωριστήκαμε και διά ζώσης, φτάσαμε ακόμη και στην ίδρυση μιας άτυπης «κόβας», μιας καλής παρέας δηλαδή, στη Θεσσαλονίκη.

Καλό ταξίδι Δάσκαλε....

Σε αυτούς που φύγανε νέοι….

Της νύχτας τα αμαρτήματα τα αγγίζει ο Θεός.

Κι`αυτούς που παραάγγιξε τους θέλει πιο κοντά του.

Και ξαφνικά τη νιότη τους την κόβει με μαχαίρι.

Όμως δεν είναι συμφορά, δεν είναι για να κλαις.

Σκεφτείτε μόνο τούτο εδώ, πως προτιμότερο αν θες…

είναι ζωή μικρή και πύρινη παρά ζωή χωρίς φωτιές.

Strange Attractor