Play it Safe...

Iggy...

Κατρακύλα στο παρελθόν;

Αν κάποιος τις μέρες αυτές κλείσει τα μάτια και παρακολουθήσει τις ειδήσεις, κυρίως από εναλλακτικές πήγες ενημέρωσης, διότι η μεγάλη πλειοψηφία των Μέσων είναι ας πούμε καθεστωτικά, αναπαράγουν πλέον μόνο ειδήσεις φιλτραρισμένες με ένα τρόπο, αν λοιπόν αναζητήσει σε άλλες πήγες όσα συμβαίνουν και κοιτάξει το ημερολόγιο, μπορεί να πάθει ένα χρονικό ταράκουλο.

Όσα συμβαίνουν ταιριάζουν πολύ με μέρες του 1960, στην πραγματικότητα όμως το ημερολόγιο δείχνει 2013.

Η ανιστόρητη παιδεία.

Προωθημένη τεχνολογία δεν έχουμε, αυτοκινητοβιομηχανία δεν έχουμε, διαστημική πολιτική δεν μπορούμε να οργανώσουμε, προς το παρόν τουλάχιστον.

Εχουμε όμως ιστορία.

Πολλά χιλιόμετρα ιστορίας, χιλιάδες σελίδες ιστορίας, άφθονοι χορταστικοί αιώνες ιστορίας, που χρειάστηκαν τη μεγαλοφυΐα ενός Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, μεταξύ άλλων, για να χωρέσουν σε μία Ιστορία με αρχή, μέση και τέλος που δεν γράφτηκε ακόμη.

Τουλάχιστον προς το παρόν.

Τόση ιστορία που, για να χωρέσει στο μυαλό ενός εφήβου, δεν απαιτούνται μόνο γνώσεις.

Χρειάζεται ενδιαφέρον, αγάπη και αυτή την ιδιαίτερη ευφυΐα του ανθρώπου που μπαίνει σε μια σχολική τάξη και ξέρει πώς να μιλήσει στα βουβά, ή λαλίστατα δεν έχει σημασία, παιδιά.

Ο εκφασισμός της κοινωνίας μας…

Στις 17 Απριλίου διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές, διαδικασία στην οποία μετείχα για πρώτη φορά ως εισαχθείς πέρυσι.

Με το πέρας της ψηφοφορίας έφτασε η ώρα της καταμέτρησης.

Όπως με πληροφόρησαν τότε οι γηραιότεροι, πριν από το άνοιγμα της κάλπης και κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης, κατά τα ειωθότα, το αμφιθέατρο δονείται από τα συνθήματα των παρατάξεων ένθεν κακείθεν.

Μια μορφή ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής, η οποία πληροί σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά μιας εξέδρας οπαδών σε ποδοσφαιρικό αγώνα- αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία.

Αφού λοιπόν έγινε η απαραίτητη προθέρμανση και ακούστηκαν τα πρώτα συνθήματα, το ρεπερτόριο έγινε πιο hardcore- ορισμένα συνθήματα ντρέπομαι και να τα αναφέρω δημοσίως και δεν φημίζομαι ιδιαίτερα και για τη σεμνοτυφία μου.

Τα αριστερά σχήματα -συμπεριλαμβανομένης της φοιτητικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ- αφού φώναξαν "Σκατά σκατά στον τάφο του Καραμανλή" στη συνέχεια φώναξαν ανερυθρίαστα "Σε τούτα 'δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, σκατά στον τάφο του Παύλου Μπακογιάννη", σύνθημα το οποίο πάει πακέτο με το "Θερίζει του Ξηρού το ούζι και η καραμπίνα του Κουφοντίνα".
Εκείνη τη στιγμή όχι μόνο εξοργίστηκα αλλά ντράπηκα.

Είκοσι χρονώ…

Φαντάζομαι ότι η Ουρανία Μιχαλολιάκου θα άκουσε πολύ κολακευτικά λόγια από τον περίγυρό της για το κείμενό της που δημοσιεύθηκε στο μπλογκ της Χρυσής Αυγής Πειραιά.

Φαντάζομαι ότι θα επαινέθηκε για την καθαρότητα των απόψεων, τον οίστρο, την πίστη στον «σκοπό» της.

Και μόνον ο τίτλος («Εσύ μέχρι πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις για τις Ιδέες σου;») θα πρέπει να σκόρπισε ρίγη συγκίνησης σε όσους προβληματίζονται τον τελευταίο καιρό (αν υπάρχει αυτή η κατηγορία οπαδών) μήπως το «παρατράβηξαν» με τον φόνο και θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν το στίγμα τους.

Ένας πραγματικά αναγεννησιακός άνθρωπος…

(Ή αλλιώς: Κρείττον το σιγάν…).

Την ώρα που η χώρα ζει στον νοσηρό αστερισμό της Χρυσής Αυγής, με σοβαρό το ενδεχόμενο πολιτικών αναταράξεων,  ακόμη και βίας, εν μέσω πάντα της πιο σκληρής οικονομικής κρίσης που γνωρίσαμε από την εποχή του Β’ΠΠ, κάποιοι αρνούνται να γονατίσουν, και με βάση τα οράματά τους ανοίγουν νέους δρόμους.

Και είναι τόσο μπροστά, που όλοι εμείς οι υπόλοιποι, και ειδικά εγώ, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το βάθος της σκέψης τους, παρά μόνο κάποια μικρά ψήγματα της, αρκετά όμως για να μας αφυπνίσουν.

Και δεν μιλάω για τον Γιώργο τον Τράγκα…

Αναφέρομαι στον ευρωβουλευτή (είναι ακόμη;) πουλέν του Γιωργάκη Παπανδρέου, τον θρυλικό πλέον Κρίτωνα Αρσένη.

Έναν, όπως αποδεικνύεται συνεχώς, βαθύ στοχαστή και συνάμα δραστήριο ακτιβιστή, που έρχεται με δηλώσεις του να επιβεβαιώσει την μεγάλη αξία εκείνης της ευρωπαϊκής dream team του ΓΑΠ, που με επικεφαλής την κ Ματσούκα αρχικά, την πολιτική κληρονομιά της οποίας συνεχίζει ο Κρίτων, δόξασε και συνεχίζει να δοξάζει την πατρίδα μας στα ξένα…

Έναν άνθρωπο, που συνδυάζει την σκέψη με την δράση!

Homo conteplativus και homo activus ταυτόχρονα.

Στα πλαίσια που είχε θέσει κάποτε ο Αριστοτέλης.

Η λογική του παραλόγου…

«Με την λογική που είναι φυλακή μην κουβεντιάζεις», λέει ένα ρητό.

Και ασφαλώς, το νόημα είναι πως πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν αναπάντεχα, ακόμα και αν έχουμε χάσει κάθε ελπίδα.

Εδώ και καιρό όμως, αναρωτιόμαστε όλοι λίγο πολύ αν έχουμε περάσει στην σφαίρα του παραλόγου.

Αν η λογική που επικρατεί στην Ελλάδα, είναι τελικά αυτή του παραλόγου.

Ένα σκεπτικό μιας μαφιόζικης συμπεριφοράς του τύπου «όσο εμένα κάτι δεν με αγγίζει ή μπορεί ακόμη και να με εξυπηρετεί και ως ένα βαθμό να με εξυπηρετεί, δεν το αντιμάχομαι».

Και ας υποφέρουν οι άλλοι εξαιτίας αυτού.

Ο Guardian για την Χρυσή Αυγή.

Για τον κίνδυνο που αποτελεί η Χρυσή Αυγή για το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα γράφει ο Guardian, ο οποίος επισημαίνει πως με την άνοδο του νεοναζιστικού μορφώματος και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, «η κατάσταση είναι τοξική».

Σε δημοσίευμα του, ο Guardian αναφέρεται στις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες «στοιχεία του Ελληνικού Στρατού εκπαιδεύουν ομάδες κρούσης της Χρυσής Αυγής, ενώ 3.000 χρυσαυγίτες παραστρατιωτικού σχεδιασμού φέρονται να δέχονται εκπαίδευση για μάχη από στρατιωτικούς υποστηρικτές του κόμματος.