Απλά πράγματα για απλά μυαλά…

Αυτό που συνέβη στη χώρα εδώ και επτά μήνες ήταν προδιαγεγραμμένο. Όσοι διαθέτουν στοιχειώδη κοινό νου το είχαν προβλέψει… Ίσως όχι το μέγεθος της καταστροφής που ζήσαμε, αλλά την ίδια την καταστροφή, που επέφερε η τρελή παρέα του Σύριζα.

Και ίσως θα έπρεπε να ζήσουμε αυτή την καταστροφή μπας και πούμε επιτέλους ένα οριστικό αντίο στην (γιαλαντζί) Αριστερά, που στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης όχι μόνο επιβίωσε, αλλά κυριάρχησε…

Ψηφίστε με για να μην κυβερνήσω!

Στον παρατεταμένο πολιτικό παραλογισμό που ζούμε έμελλε να το ακούσουμε και αυτό: Ενας πολιτικός «ηγέτης» που έσυρε εκβιαστικά τη χώρα σε εκλογές τον Ιανουάριο και σε ένα δημοψήφισμα-παρωδία που ουδείς κατάλαβε γιατί έγινε, να προκαλεί πάλι εκλογές υποσχόμενος τούτη τη φορά να ΜΗΝ είναι πρωθυπουργός ακόμη κι αν κερδίσει!

Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν έχει προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία και οφείλουμε να το δούμε αναλυτικότερα.

Τι είπε με απλά λόγια ο κ. Τσίπρας στην τελευταία του συνέντευξη; Ζήτησε ισχυρή εντολή για να κερδίσει την αυτοδυναμία, αλλά υπογράμμισε ότι, αν αυτή δεν του δοθεί και απλά κερδίσει τις εκλογές όπως τον προηγούμενο Γενάρη, θα συνεργαστεί μόνο με τον κ. Πάνο Καμμένο…

Ο Σκάμανδρος του Σύριζα…

Η ειδοποιός διαφορά του Σύριζα από όλα τα άλλα (φυσικά αποτυχημένα) κυβερνητικά κόμματα είναι, κατά την ταπεινή μου αντίληψη, η ακόλουθη: Όλοι οι προηγούμενοι πολιτικοί ανέβηκαν στην εξουσία χρησιμοποιώντας ασύστολα ψεύδη, για να κυβερνήσουν στη συνέχεια αποκαλύπτοντας την σκληρή αλήθεια και εφαρμόζοντας την μέχρι πρό τινος κορυφή ατζέντα τους (κλασικό αλλ’ όχι μοναδικό παράδειγμα το παπανδρεϊκό δίπολο: Λεφτά υπάρχουν – Μνημόνιο). Αντιθέτως, ο Σύριζα ανήλθε ομοίως με ασύστολα ψεύδη στην εξουσία, για να συνεχίσει ωστόσο να ψεύδεται και μετά την αναρρίχησή της σε αυτήν.

Τούτο, με άλλα λόγια, σημαίνει ότι για τα άλλα κόμματα το ψέμα είναι μέσο, ενώ για τον Σύριζα αυτοσκοπός…

Μύκονος, όπως πλέον λέμε Τσιφτετέλληνες…

Στο πλαίσιο της αναζήτησης του χαμένου χρόνου των θερινών διακοπών όλοι Ανάβουμε-Ένα-Κεράκι στο Άγιο-Ελληνικό-Καλοκαιράκι. Έλαχε, λοιπόν, κι εμείς να μπαρκάρουμε ως αναπληρωτές μούτσοι σε ευαγές καΐκι. Ζήσαμε έτσι μια ωραία περατζάδα ανά τις νησιωτικές δυνάμεις του Αιγαίου.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να βγούμε έξω στη Μύκονο, συγκεκριμένα στον Ορνό. Βρόμα και δυσωδία από ανάμειξη αντηλιακών με λάδια βενζινακάτων. Δικτατορία του Σκουπιδαριάτου, χαρτιά, πλαστικά, γόπες πεταμένες παντού. Παραφρουτέμπορες διατεταγμένοι κάτω από ομοιόμορφες πλάστικ ομπρέλλες, συντεταγμένες βοϊδοκοιλιές πάνω στις ξαπλώστρες, πούρα με καπελαδούρα… 

Η «Εισαγγελογέννητη»…

Έχει απασχολήσει δικαιολογημένα το πανελλήνιο με την απαράμιλλη αυστηρότητά της, τόσο που θυμίζει τις παλαιές ηλικιωμένες καθηγήτριες θρησκευτικών, των δικών μου τουλάχιστον μαθητικών χρόνων…

Προσφέρει καθημερινά θέαμα και θέματα στο κοινό και έχει καταφέρει σε σύντομο χρόνο να την λένε απλώς, Ζωή. Δεν είναι αμελητέο αυτό. Λίγοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να είναι αναγνωρίσιμοι με το μικρό τους όνομα, όπερ σημαίνει πως το πορτραίτο της (με τη συνδρομή κυρίως της τηλοψίας, βεβαίως, την οποία και καθορίζει η ίδια όχι μόνο στο… κανάλι «της») βγαίνει ισχυρό και οικείο ή και το αντίθετο: αντιπαθές και γραφικό…

Παραδείγματα, ο Άδωνης, ο Φαήλος, ο Sakis, ο Γιωργάκης, η Νάντια, ο Γιάνης (με ένα ν), η Ραχήλ, ο Πρόεδρος Πάνος, σε πλήρη αντίθεση με τους άξιους μεγάλους δημιουργούς μας Μίκη, Μάνο, την γλυκύτατη Μελίνα κλπ!