Είναι η «ιερή αγελάδα» ηλίθιε!

Αυτές τις μέρες ακούγαμε από διάφορους να λένε ότι «δεν είναι η ΕΡΤ· είναι η Δημοκρατία, ανόητε».

Εξ όσων διεμείφθησαν το βράδυ της Πέμπτης στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών όλοι καταλάβαμε ότι δεν ήταν η Δημοκρατία.

Δεν ήταν καν η ΕΡΤ που έλεγαν οι άλλοι.

Διότι αυτά συμφωνήθηκαν: και η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση θα ξεκινούσε να εκπέμπει άμεσα και το νέο νομοθετικό πλαίσιο θα περνούσε από τη Βουλή.

Αποδείχθηκε ότι βασικότερο όλων των προβλημάτων ήταν πόσοι από τους 2.900 θα απογαλακτιστούν από τον ιερό μαστό του Δημοσίου και αν οι συμβάσεις των υπολοίπων θα είναι τρίμηνες ή εξάμηνες!

Ο τόπος οδηγήθηκε σε μια κρίση πρώτου μεγέθους για 900 συμβασιούχους του Δημοσίου, ήτοι το 0,13% των υπαλλήλων του· αν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι 700.000 και δεν υπάρχουν ακαταμέτρητοι και αμέτρητοι σε άλλες τρύπες, τις οποίες ούτε η εκάστοτε κυβέρνηση γνωρίζει.

Χρήσιμοι ηλίθιοι.

Ότι στην ιστορία υπάρχουν κατά καιρούς «χρήσιμοι ηλίθιοι» ένθεν κακείθεν, είναι γνωστό.

Η κατηγορία αυτή αφορά εκείνους που δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τα φαινόμενα από τις ιδεοληψίες τους, την πραγματικότητα από τις ιδεολογικές τους κατασκευές.

Η αδυναμία αυτή – η πηγή της ηλιθιότητας – οδηγεί σε εμμονές που όταν γίνονται επίσημες «θέσεις» του πολιτικού φορέα που εκπροσωπούν, ευνοούν τα μάλα τον αντίπαλο πολιτικό φορέα, επειδή ακριβώς μειώνουν την αξιοπιστία, και συνεπώς την ανταγωνιστικότητα, του πολιτικού σχηματισμού που αμφισβητεί τον τελευταίο, δηλαδή τον φορέα της κυβερνητικής ευθύνης.

Πιο απλά διατυπωμένο: τι θα εξυπηρετούσε πολιτικά σήμερα τη ΝΔ, από πλευράς συμπεριφορών και «θέσεων» του κυριότερου κομματικού της ανταγωνιστή, του ΣΥΡΙΖΑ;

Η απάντηση είναι απλή: Θέσεις που κυριαρχούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός ήταν κόμμα του 4%, δηλαδή θέσεις που ταιριάζουν σε ένα κόμμα που υπήρχε για να εμπλουτίζει το πολιτικό τοπίο μέσω ακραίων, εξωπραγματικών, σχεδόν γραφικών και εξωτικών, θέσεων – αλλά μέχρι εκεί.

Βαθιά νυχτωμένοι;

Πρέπει ν' απολύσεις επιπλέον δυο χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και να βάλεις σε διαθεσιμότητα άλλους 25.000;

Απλή η απάντηση.

Βάζεις έναν ορκισμένο εχθρό της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων στη θέση του αρμόδιου υπουργού για να κάνει τη βρώμικη αυτή δουλειά.

Παρότι ο συγκεκριμένος υπουργός δεν έχει καμία υπουργική θητεία (αμφιβάλλω και αν έχει και εργασιακή), άρα και εμπειρία διαχείρισης, καλείται να αντιμετωπίσει πολιτικά ένα πρωτοφανές για τη χώρα μας πείραμα.

Και όλα αυτά, σε μια περίοδο όπου η κοινωνία παρακολουθεί έκπληκτη και σε μεγάλο βαθμό οργισμένη, για τον τρόπο με τον οποίο επιχείρησαν να απομακρύνουν τους πρώτους 2.000 υπαλλήλους (ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ).
 

 

Πρέπει να κλείσεις μια σειρά από νοσοκομειακές μονάδες λόγω αναδιάταξης του ΕΣΥ σε μια χώρα στην οποία ήδη οι καρκινοπαθείς περιμένουν κάποιους μήνες για να κάνουν θεραπεία και οι ασθενείς των νοσοκομείων προμηθεύονται γάζες από τα φαρμακεία;

Απλή και εδώ η συνταγή.

Βάζεις έναν βουλευτή-τηλεπωλητή βιβλίων να διαχειριστεί το θέμα, προφανώς θεωρώντας πως δεν χρειάζονται ούτε ειδικές γνώσεις για το αντικείμενο, ούτε διαχειριστική ικανότητα.
  

Τι άφησε πίσω της η ΔΗΜΑΡ;

Είμαστε η Αριστερά της ευθύνης».

Το σύνθημα που πολλοί αγάπησαν στη ΔΗΜΑΡ τον τελευταίο χρόνο ακούγεται πλέον σαν σαρκασμός.

Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη αποφάσισε πέρυσι τον Ιούνιο ότι δεν φοβάται τη βροχή της διακυβέρνησης και τόλμησε να προτείνει τέσσερα κυβερνητικά στελέχη, τον Αντ. Μανιτάκη ως υπουργό Διοικητικής Μεταρρύμισης, τον Αντ. Ρουπακιώτη ως υπουργό Δικαιοσύνης, την Φ. Σκοπούλη ως υφυπουργό Υγείας, τον Θ. Παπαθεοδώρου ως υφυπουργό Παιδείας.

Κανείς από τους τέσσερις δεν ήταν πολιτικό στέλεχος αλλά αποτελούσαν προσωπικές επιλογές του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος ειδικά με τους Μανιτάκη-Ρουπακιώτη διατηρεί στενούς προσωπικούς δεσμούς και τους παρείχε πλήρη στήριξη σε όλες τις στιμές που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, ενώ προσπαθούσε να τους φέρει κοντά κάθε φορά που συγκρούονταν ακόμη και μεταξύ τους.

Ποιο είναι το αποτύπωμα που άφησε η ΔΗΜΑΡ στη διακυβέρνηση;

Τι καλό έχουμε να θυμόμαστε από τους υπουργούς που πρότεινε;

Οπωσδήποτε, μας μένουν αξέχαστοι οι σκληροί καβγάδες στους οποίους κατά καιρούς πρωταγωνιστούσαν και η ταχύτητα με την οποία εντρύφησαν στα μυστικά του επικοινωνισμού παίζοντας το παιχνίδι με τη δεινότητα των επαγγελματιών της πολιτικής.

Περί του ανασχηματισμού.

Πιστή στην παράδοση που θέλει και από μια πολιτική κρίση κάθε λίγο και λιγάκι, η χώρα μας πέρασε μια δυο εβδομάδες έντονης πολιτικής συζήτησης και αναταραχής, με αφορμή την ηρωική έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση.

Για χάρη των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ!

Και μάλιστα ντάλα καλοκαίρι.

Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτοκτονίας του «συνετού» και «σοβαρού» πλην όμως αναχρονιστικού κυρ Φώτη, ήταν να δούμε έναν σαρωτικό ανασχηματισμό, και την επιστροφή του εξαφανισμένου (πολιτικά) Πασόκ στα σαλόνια της εξουσίας.

Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα…

Ήδη όπως μαθαίνω, ο Μπένυ διαλέγει το πιο ευάερο και ευήλιο γραφείο στο Μαξίμου!!!!

Για να δέχεται εκεί  τους «υπηκόους» του.

Όσο για την ΔΗΜΑΡ, αν αυτά που ακούω αληθεύουν, τότε ένα ένα τα ποντίκια εγκαταλείπουν το πλοίο της, επιστρέφοντας στις ζεστές αγκάλες του κυβερνητικού Πασόκ, που πλέον έχει μπόλικες θέσεις να μοιράσει.

Και για αυτές ζουν και αναπνέουν τα διάφορα κομματόσκυλα.

So much for ideology, δηλαδή, που λένε και οι … Γάλλοι.

Η δημόσια ενημέρωση και οι οίκοι ανοχής…

Αγωνίζονται, λέει, οι κρατιστές υπέρ της ενημέρωσης, που όπως ισχυρίζονται πρέπει να είναι δημόσια και να προσφέρεται μέσα από μια δημόσια τηλεόραση.

Άλλο ένα από τα γνωστά φληναφήματα.

Οι εκφραστές της ακινησίας, είναι βέβαιο ότι ζουν πολλές δεκαετίες πίσω.

Διαφορετικά δεν εξηγούνται οι εμμονές τους σε ζητήματα που η παγκόσμια κοινότητα αλλά κι η ίδια η ζωή τα έχουν λύσει.

Από πού κι ως που  πρέπει ή οφείλει το Κράτος να παρέχει ενημέρωση;

Βλάκες είναι οι πολίτες και δεν μπορούν να τη βρουν μόνοι τους;

Από πού κι ως που πρέπει ή οφείλει το Κράτος να παρέχει ψυχαγωγία;

Ηλίθιοι είναι οι πολίτες του ή ζουν στην εποχή του τηλέγραφου και των Σοβιέτ;

Σήμερα, που η πληροφορία τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα αυτής του ήχου, είναι αδιανόητο να την θέτουμε υπό…κρατική σκέπη, ως εγγύηση φερεγγυότητας και εγκυρότητας.

Την είδηση, την πληροφορία, την ψυχαγωγία, ο κάθε πολίτης την αναζητεί κατά το δοκούν.

Άλλος βλέπει την τηλεόραση Α, άλλος βλέπει τη Β, άλλος αγοράζει και διαβάζει την τάδε εφημερίδα, άλλος τη δείνα ή ανακαλύπτει με τα κουμπάκια του ραδιοφώνου, τι θέλει ν’ ακούσει.

2.000 καλά είναι; Να τους αφήσω;

Υπάρχει επιχείρηση που στήνεται (ή ξαναστήνεται) ξεκινώντας από μια θεμελιώδη και απαράβατη  «11η εντολή», από το πανίσχυρο  δόγμα του ορισμένου και υποχρεωτικού αριθμού εργαζομένων που θα απασχολήσει;

Τι είδους εταιρία μπορεί να είναι αυτή που λέει «δεν ξέρω ούτε τι, ούτε πώς, ούτε για ποιο σκοπό θέλω να λειτουργώ. Ένα ξέρω: Ότι, βρέξει χιονίσει, θα προσλάβω Χ υπαλλήλους».

Εξ όσων μπορώ να θυμάμαι, μόνο ο Όσκαρ Σίντλερ είχε αυτή τη λογική -και με βάση αυτή κατάρτισε τη θρυλική Λίστα του.

Εκείνος όμως δεν είχε ένα δημόσιο να εξυγιάνει -μάλλον ήθελε να το υπονομεύσει.