Το αγκάθι της παιδείας…

Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη για την Εκπαίδευση.

Σχολεία, πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι υποχρεωμένα να λειτουργήσουν με ακόμα μικρότερη χρηματοδότηση, με ακόμα μικρότερο αριθμό διδασκόντων και διοικητικών υπαλλήλων.

Η δημόσια εκπαίδευση πληρώνει τις ασυνάρτητες πολιτικές της δανεικής ευδαιμονίας με τους μαζικούς πελατειακούς διορισμούς χωρίς κανένα σχέδιο.

Πληρώνει με τρόπο τραυματικό την πολιτική των καθυστερήσεων στην οποία επιδόθηκαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, που αντί να προχωρήσουν άμεσα σε αξιολόγηση δομών και προσωπικού, έσπρωχναν τα προβλήματα κάτω από το χαλί.

 Σήμερα, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, η παρούσα κυβέρνηση «χτυπάει όπου βρίσκει» σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περιορίσει το κράτος και μαζί με αυτό και τα ελλείμματά του.

Η αναξιοκρατία και η αδικία κυριαρχούν και πάλι.

Και αυτό προκαλεί απελπισία και οργή.

Σφίξανε και οι ζέστες…

Ουφ τι ζέστη είναι αυτή;   Φύλλο δεν κουνιέται.

Έχω μείνει μ΄ ένα ελαφρύ σορτσάκι αλλά ο ιδρώτας κυλάει  στο πρόσωπο.

Κι είναι μόλις η ενδεκάτη πρωινή…

Τι θα γίνει τη δωδεκάτη ή τη τρίτη; 

Κάθε σκέψη να πάω σε  παραλία να δροσιστώ έχει απορριφθεί, αφού  η διαδρομή πήγαινε έλα  πενήντα χιλιόμετρα, απαιτεί  καύσιμο κι αν προσθέσουμε τα απαραίτητα  εκεί, θα φτάσουμε κοντά στα 30 ευρώ ποσό το οποίο σκέφτεσαι να δώσεις στις μέρες μας.

Κι έτσι παραμένω φυλακισμένος στο πατρικό μου στο χωριό παρέα με τα τρελλοτζιτζίκια, τα μόνα που χαίρονται και τραγουδάνε στη ζέστη.

Α και τις γιαγιάδες της γειτονιάς.

Γιατί η γειτονιά μας  έχει  ένα μόνο παππού, το ξάδερφο μου τον Γιώργο. Μετράω πόσες είναι, η Γιώργενα, η Νίκενα, η Κώστενα, η Βασίλενα, ξανά η Κώστενα, η Χριστάκενα, η Γάκενα, η Κώτσενα, η βάβω Ότα, η Μάκενα.

Δέκα γιαγιάδες, ζωή νάχουνε και σίγουρα έχω ξεχάσει κάποιες, οι οποίες έχουν ξαποστείλει τους άντρες τους εδώ και πολλά χρόνια.

Κι όλες, έτσι λένε, υπεραγαπούσαν τους άντρες τους.

Μεταξύ μας τώρα, εγώ δεν τις πιστεύω.

Δεν έχω δει και καμιά τους να υποφέρει από την απουσία τους.

Το άθλιο φαγητό των ελληνικών νησιών.

Θυμάμαι όταν πήγαινα διακοπές στα περίφημα greek islands, κάθε φορά που καθόμουνα κάπου να φάω αναρωτιόμουν: «θα φάω καλά;», «θα μου πιάσουν τον ποπό;», «τι ποιότητα θα έχει το φαγητό;».

Λυπάμαι που το λέω, αλλά τις περισσότερες φορές έφευγα απογοητευμένη.

Οκτώ στα δέκα μαγαζιά έβλεπαν τον επισκέπτη ως αρπαχτή.