Ο τρίτος δρόμος χρειάζεται Ηγέτη!

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 (κυρίως μετά το Μάη του ’68), στην παγκόσμια Αριστερά και Κεντροαριστερά, αναδείχθηκε το αίτημα του «Τρίτου δρόμου»…

Τότε μίλαγαν για «Τρίτο δρόμο» προς τον Σοσιαλισμό, υποτίθεται…

Και ως «τρίτο δρόμο», εννοούσαν κάτι διαφορετικό και διακριτό από τον παραδοσιακό Κομμουνισμό αφενός (που δεν συγκινούσε πολλούς πια), αλλά και την παραδοσιακή Σοσιαλδημοκρατία αφετέρου (που δεν συγκινούσε κανένα, αν και εκλογικά επικρατούσε σε πολλές χώρες…)

Ο Τρίτος δρόμος λοιπόν, συμβόλιζε τότε την ανανέωση των κοινωνικών οραμάτων, την αναγέννηση των κοινωνικών κινημάτων, την πολιτική ταυτότητα που έψαχναν όλοι όσοι αμφισβητούσαν «τα κατεστημένα που γέρναγαν», ένα νέο ταξίδι στη Χίμαιρα…

Ζουν ανάμεσά μας…

Όλοι όσοι πιστεύουν ότι ο κοΖμάκης υποφέρει και άρα έχει πάρει το μάθημά του, οπότε ο Σύριζας σε λίγο καιρό θα αποτελεί μια μακρινή και δυσάρεστη ανάμνηση… κάνουν μεγάλο λάθος.

Η μαγιά των συριζαίων ψηφοφόρων  (κυρίως πρώην πασόκων) όχι μόνο υπάρχει, αλλά συνεχίζει να εξαπλώνεται, αν και οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβανόμαστε καθότι οι πλέον φανατικοί οπαδοί του Σύριζα είναι σε προσωρινή αγρανάπαυση, τελούν εν υπνώσει, και δρουν μόνο υπογείως, σαν τους πρώτους κρυπτοχριστιανούς ένα πράγμα.

 

Ο Βαλέσα της Ελλάδας και ο Τσε Παπάρα!

Είναι όμως έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να πεταχτούν και να δαγκώσουν σαν οχιές, ιδίως όταν τους τσιγκλίσεις.

Μια τέτοια θλιβερή εμπειρία είχα προχτές, σε μια οικογενειακή μάζωξη. Μια εμπειρία που μοιάζει ψεύτικη, αφού συμπεριλάμβανε κάθε είδους συριζέικη παπαριά, την οποία πολλές φορές μέσα στην υπερβολή μου αναπαράγω εν είδη αστείου για να κάνω πλάκα.

Και όμως, όλα αυτά που αναφέρω κατά καιρούς ως ποταπός που είμαι, κάποιοι, υπεράνω πάσης υποψίας για τυχόν ηλιθιότητα, τα πιστεύουν σαν ευαγγέλιο…