Bloom.........

Brian Eno!
Bloom...

Η νεκρανάσταση του πράσινου βρικόλακα…

Μπορεί ο παραπάνω τίτλος να θυμίζει κινηματογραφική αμερικανιά, ή b movie χειρίστου είδους, αλλά δυστυχώς είναι εξόχως πολιτικός, αφού αναφέρεται στην «επιστροφή»του απέθαντου Πασόκ.

Που ότι και να γίνει, ζει και βασιλεύει.

Σαν τη Λερναία Ύδρα ένα πράγμα.

Σαν τον Μεγαλέξανδρο της γοργόνας του λαϊκού θρύλου.

Η όλη πολιτική κατάσταση, όπως εξελίχθηκε την τελευταία εβδομάδα, προσωπικά μου φέρνει σε επεισόδιο της σειράς Twilight Zone, όπου ο πρωταγωνιστής είναι παγιδευμένος σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, και κάθε πρωί που ξυπνά, έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο ακριβώς εχθρό εφιάλτη.

Κάτι σαν την ημέρα της μαρμότας.

Και ο εφιάλτης αυτός είναι το Πασόκ, που δεν λέει να το βάλει κάτω.

Ότι και να γίνει.

 

Ένα τέλος. Μια αρχή;

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τον κυρ Φώτη;

Στη χώρα όπου ο λαϊκισμός είναι κυρίαρχη ιδεολογική συνισταμένη πολλών (και πάντως αυτών που πλειοψηφούν) ιδεολογιών δεν προκαλεί καμία έκπληξη το ότι η λεγόμενη “λαϊκή σοφία” εξυμνείται στο μέγιστο βαθμό και υπάρχει η τάση να ανακαλύπτεται στα πάντα, ακόμα και εκεί που έχουμε την εκδήλωση του ακριβώς αντιθέτου της σοφίας είτε εκδηλώνεται σε πράγματα απολύτως δευτερεύοντα με ελάχιστη συνολική σημασία.

Προσωπικά, δεν έχω αμφιβολία εδώ και χρόνια: Είναι καθήκον κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να πολεμά όσο μπορεί αυτή την αντίληψη, και επειδή απέχει απ' την αλήθεια αλλά και (κυρίως) επειδή κολακεύοντας ελαττώματα προφέρεις κάκιστες υπηρεσίες στους πάντες ακόμα και σ' αυτούς που κολακεύεις.

Διότι αποτρέπεις κάθε διόρθωση, κάθε βελτίωση και κάθε πρόοδο.

Όχι δάκρια για την ΔΗΜΑΡ…

Όταν, την άνοιξη του 2010, η «Ανανεωτική Πτέρυγα» απεχώρησε από τον Συνασπισμό και προανήγγειλε μία νέα κίνηση, η πρόσκληση που απηύθυνε στην ελληνική κοινωνία βρήκε εντυπωσιακή απήχηση.

Εκατοντάδες άνθρωποι που -μολονότι έντονα πολιτικοποιημένοι- δεν θα τους πέρναγε έως τότε καν απ’ το μυαλό να διαβούν το κατώφλι του οποιουδήποτε κόμματος, προσήλθαν με ενθουσιασμό στις προϊδρυτικές συναντήσεις.

Ο λόγος ήταν -πιστεύω- διττός: Η Ελλάδα, αφ’ ενός, είχε ήδη μπει σε μια βαθιά κρίση που δεν επέτρεπε σε κανέναν στοιχειωδώς ευαίσθητο κι υπεύθυνο πολίτη να κρατηθεί σε απόσταση από τα κοινά, να συνεχίσει να ζει μες στο μικρόκοσμό του.

Μια μερίδα, αφ’ ετέρου, της Αριστεράς έμοιαζε να έχει δια πυρός και σιδήρου ωριμάσει.

Φαινόταν πλέον έτοιμη να ξεπεράσει όλες τις ευκολίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος της.

Να αποκηρύξει έμπρακτα τη γραφειοκρατία και τον κρατικισμό.

Να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα του 21ου αιώνα, δίχως να βολεύεται με προκάτ, παρωχημένες απαντήσεις.

Να βάλει -πάνω απ’ όλα- τα χέρια της στη φωτιά, να συμμετάσχει στο παιχνίδι, να πάψει να αρκείται στο ρόλο του αενάως διαμαρτυρόμενου, ο οποίος διεκδικεί τα πάντα χωρίς να διακινδυνεύει τίποτα.  

Έτσι ιδρύθηκε η Δημοκρατική Αριστερά…

Ποιος και γιατί υπονομεύει τον Σαμαρά;

Όταν ο Α. Σαμαράς διέβη τον Ρουβίκωνα των μεταρρυθμίσεων με το κλείσιμο της ΕΡΤ, κινητοποιήθηκαν οι γνωστοί-άγνωστοι μηχανισμοί υπονόμευσής του με στόχο την ματαίωση κάθε απόπειρας εξυγίανσης.

Με πρόσχημα την απόλυση των εργαζομένων, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ως αντιδημοκράτη και ο κ. Τσίπρας κήρυξε «ανένδοτο» από το Σύνταγμα (οι χειρονομίες του, η φωνή του και ο λόγος του θύμιζαν τον Α. Παπανδρέου) ενώ στην ουσία προσέβλεπε σε κομματική ανασύνταξη και απεμπλοκή από την άρνηση των συνιστωσών του να ενοποιηθούν σε ένα κόμμα.

Βλέποντας την αντίδραση του κόσμου, οι κ.κ. Βενιζέλος και Κουβέλης, υιοθέτησαν αρχικά μαξιμαλιστικές θέσεις οι οποίες οδήγησαν στο έμπλεο αγωνίας χθεσινοβραδυνό μαραθώνα διαβουλεύσεων, ίσως υπολογίζοντας πως έτσι θα ανέτρεπαν την κατωφερική εκλογική τους πορεία όπως φαινόταν από τις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις.

Η ΔΗΜΑΡ δεν είχε αντοχές…

Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση μειώνει μεν την κοινοβουλευτική της δύναμη, από την άλλη όμως ανοίγει το δρόμο για μια πιο καλή συνεργασία μεταξύ ΝΔ και

ΠΑΣΟΚ.  

Η ΔΗΜΑΡ όσο συμμετείχε στην κυβέρνηση μόνο εμπόδια έβαζε στις μεταρρυθμίσεις. Οι δυο υπουργοί της, ο Μανιτάκης και ο Ρουπακιώτης προκάλεσαν τα μεγαλύτερα προβλήματα στην όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Είναι πολύ καλή εξέλιξη η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, όπως θα είναι καλή εξέλιξη και η στήριξη της κυβέρνησης, αν χρειασθεί, για την ψήφο εμπιστοσύνης από ανεξάρτητους βουλευτές. 

Κάποια στιγμή σε αυτή την κρίση, όλοι θα έπρεπε να πάρουν θέση με δύσκολες αποφάσεις.

Και οι αποφάσεις που έχει μπροστά της η όποια ελληνική κυβέρνηση είναι δύσκολες.

Μέχρι τώρα δεν έχει προχωρήσει καμία μεταρρύθμιση, δεν έχει εξορθολογισθεί η δημόσια διοίκηση, δεν έχει περιορισθεί η γραφειοκρατία, δεν έχει συλληφθεί η φοροδιαφυγή, δεν έχει μειωθεί το μέγεθος του Δημοσίου τομέα.

Η ΕΡΤ «καθάρισε» την αριστερά.

Πριν μερικά χρόνια  ένα συνάδελφος μου διηγιόταν την εμπειρία του από την ΕΡΤ όπου είχε προσληφθεί κάποτε σαν δημοσιογράφος. 

Τα  χρόνια που εργάστηκε εκεί σπανίως χρειαζόταν να εμφανίζεται στη δουλειά και με τον καιρό να δίνει κάποιο ρεπορτάζ, έστω τηλεφωνικά.

Μετά από μερικά χρόνια εξέδωσε μια δική του εβδομαδιαία εφημερίδα η οποία πήγε καλά.

Η ιστορία ΕΡΤ δεν τον αφορούσε πλέον και όταν του τηλεφωνούσαν να δώσει κάποιο ρεπορτάζ, τους έλεγε πως δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί μαζί τους και να μην τον ενοχλούν.
Όταν μου διηγιόταν αυτή την ιστορία είχαν περάσει δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που τον ενόχλησαν.

«Συνεχίζουν να μου βάζουν το μισθό στην τράπεζα, κάθε πρώτη του μηνός μου είπε, ενώ δεν έχω δώσει σημεία ζωής πάνω από δέκα χρόνια...».